گزارشی از نتایج یک ابتکار بزرگ در هند؛
تعاونی‌های کارگری به ارائه خدمات مراقبت و پرستاری برای زنان کارگر می‌پردازند
در حالی که نیروی کار زن طبقه متوسط در هند می‌توانند به خدمات پرستاری مانند مراقبت از کودکان و پرستاران کودک تکیه کنند، زنان خانوارهای کارگری نقش دوگانه مراقبت در خانه و مراقب در خارج از خانه را ایفا می‌کنند.
به گزارش خبرنگار ایلنا به نقل از مجله تایمز برابری، دولت هندوستان برای مدیریت بهره‌وری نیروی کار اقدام به طرح ایجاد تعاونی‌هایی کارگری برای اشتغال برخی کارگران به منظور حمایت و مراقبت از کارگران و خانوارهای آنان کرده است.
طبق این گزارش، در هند تقریباً هر زن در رسیدگی به نیازهای کودکان، افراد مسن، بیمار، ناتوان یا دارای درجات مختلف ناتوانی، یک کارگر پرستار بدون دستمزد است که مراقبت و پرستاری او تا حد زیادی به عنوان یک مسئولیت در سراسر جهان تلقی می‌شود.
در حالی که نیروی کار زن طبقه متوسط در هند می‌تواند به خدمات پرستاران حرفه‌ای مانند مراقبت از کودکان و پرستاران کودک تکیه کند، زنان خانواده‌های فقیر و کارگری معمولاً نقش دوگانه مراقبت در خانه و مراقب در خارج از خانه را ایفا می‌کنند.
در هند، هزاران آژانس ثبت‌شده و ثبت‌نشده، پرستاران، پرستاران و کمک‌های خانگی را به خانواده‌هایی که نیاز به مراقبت دارند، ارائه می‌کنند. بسیاری از این آژانس‌ها زنان جوان را از خانواده‌های فقیر در روستاهای دورافتاده استخدام می‌کنند که اکثریت آن‌ها بدون آموزش به میدان فرستاده می‌شوند.
سیتا آشوکان فقط ۱۸ سال داشت که توسط یک آژانس به عنوان کارگر مراقبت و پرستاری استخدام شد. زن ۲۸ساله‌ای که از منطقه Wayanad کرالای هند است، می‌گوید: «تقریباً در تمام خانه‌هایی که در آن کار می‌کردم تجربیات تلخی داشتم. من به دزدی متهم شدم، به من برچسب‌های جنسیتی زدند، از غذا محروم شدم، و در معرض نظرات نژادپرستانه، تحقیر قومی و و پیشنهادهای بی‌شرمانه قرار گرفتم. آژانس‌های خدمات پرستاری هند اما به ندرت فریاد و اعتراض ما را می‌شنوند.»
فقیرترین کارگران بخش غیررسمی هند اغلب چاره‌ای جز آوردن فرزندان خود به سر کار ندارند. این کودکان چه در کارگاه‌های ساختمانی در شهر و چه در یک کوره آجرپزی حاشیه‌های دورافتاده، باید در بیرون از خانه منتظر بمانند تا مادرانشان کارشان را تمام کنند. کمتر مادری این روزها در طبقه کارگر هندوستان می‌تواند از فرزندان خود پرستاری کرده و آن‌ها را به سر کار نفرستد.
براساس گزارشات حقوق بشری و کمپین‌های حمایت از حقوق کودک، در این کشور که در آن دمای هوا اغلب تا ۴۵ درجه سانتیگراد بالا می‌رود، به همان اندازه معمول است که کودکان در اتاق‌های فروشگاه خانه‌های مشتریان حبس و ساعت‌ها در حالی که مادرانشان سر کار هستند به تختخواب یا ستون‌های خانه‌شان بسته شوند.
این وضعیت البته توسط برخی تعاونی‌ها و ستادهای دولتی درحال دگرگونی است و بارقه‌هایی از امید همچنان بر برخی هندی‌ها می‌وزد. وضعیت بد زنان کارگر-پرستار که به نوعی دو شغله هستند، در مورد صدها هزار کارگر مرتبط با انجمن زنان خوداشتغال هند (SEWA) صدق نمی‌کند. اعضای این اتحادیه ملی کارگری زن در بخش غیررسمی – اعم از دستفروش، دستفروش، نیروی کار جمع‌آوری زباله، نیروی کار ساختمانی یا کارگران خانگی – می‌توانند به سر کار بروند، در حالی که کارکنان بخش پرستاری و مراقبت SEWA از فرزندان این کارگران زن و همچنین اقوام بیمار یا پیر آن‌ها مراقبت می‌کنند. این خدمات در قالب تعاونی به زنان هندی عضو که جملگی کارگر هستند، ارائه می‌شود.
یک ماموریت دو جانبه
اتحادیه SEWA که توسط خانم الا بهات (وکیلی از احمدآباد گجرات) ایجاد شد، باوجود مرگ وی در نوامبر سال میلادی گذشته (۲۰۲۰) همچنان فعال است. این اتحادیه از درون زنان قدیمی‌ترین و بزرگترین اتحادیه کارگران نساجی کشور در اوایل دهه ۱۹۷۰ متولد شد و فعالان کارگری زن در ایجاد آن نقشی به سزا داشتند. در ابتدا، مقامات دولتی و محلی از ثبت SEWA به عنوان یک اتحادیه صنفی و تعاونی خودداری کردند، زیرا اعضای مورد نظر آن تعریف قانونی آن زمان کارگران را به دلیل وضعیت شغلی خود نداشتند، اما خانم الا بهات در زمان حیات خود با هر سختی مسیر کار خود را ادامه داد و در سال ۱۹۷۲، SEWA رسماً به عنوان یک اتحادیه کارگری ثبت کرد.
چند سال بعد، هنگامی که کارگران زن غیررسمی در منطقه آناند استان گجرات هند، نیاز خود را به مراقبت از کودکان در حین کار برجسته کردند، بهات بلافاصله داوطلب شد تا از کودکان آن‌ها مراقبت کند. این پیشنهاد فی البداهه مراقبت از کودک به سرعت به یک طرح سرویس مراقبت و پرستاری از کودک کاملاً حرفه‌ای تبدیل شد که توسط تعاونی زنان شایشاو و ماندالی اداره و مدیریت شد.
امروز، شیشاو و ماندالی ۳۵ مرکز مراقبت از کودکان را در منطقه گجرات اداره می‌کند. در منطقه احمدآباد هند نیز تعاونی ۱۳ مرکز مراقبت از کودکان و کهنسالان را اداره می‌کند که توسط SEWA نیز ترویج می‌شود. در ادامه وقتی نتایج درخشان این اقدام ابتکاری آشکار شد، دولت هندوستان نیز اعتباراتی برای حمایت از این تعاونی‌ها و مراکز ایجاد کرد؛ مراکزی که به صورت خودگران و با مشارکت کارگری و مردمی اداره می‌شود و از حمایت‌های خیریه‌ای نیز از طرف سایر طبقات اجتماعی بهره‌مند است.
تعاونی‌های مهدکودک توسط SEWA که امروز ۱.۵ میلیون عضو دارد، از ماه آوریل امسال پنجاهمین سالگرد تأسیس خود را جشن گرفت و اکنون مسیر آن ترویج و حمایت می‌شود.
مادران بر اساس درآمد خود ماهانه به تعاونی‌ها کمک می‌کنند. از آنجایی که این کمک‌ها تمام هزینه واقعی هر کودک را پوشش نمی‌دهند، SEWA تفاوت را با سایر منابع جبران می‌کند. این مراکز ساعات کاری انعطاف‌پذیری دارند تا برنامه‌های کاری زنانی که کار نامنظم دارند را در نظر بگیرد.
کودکان؛ صبحانه و ناهار غذاهای تازه و مغذی را در محل دریافت می‌کنند. کارکنان بر سلامت کودکان نظارت می‌کنند. همچنین مطمئن می‌شوند که واکسن‌های مورد نیاز طبق قوانین هند را دریافت می‌کنند. معلمان همچنین به اعضا کمک می‌کنند تا با کمک به مدارک مورد نیاز، فرزندان خود را در سن شش سالگی که سن مدرسه اجباری در هند است، در مدارس ابتدایی ثبت نام کنند.
کارکنان مهدکودک SEWA رسالت خود را دوگانه می‌دانند - پرورش کودکان تحت مراقبت و کمک به مادران این کودکان با رفع نیازهای مراقبت از کودکان، در محل کار خود بهره وری بیشتری داشته باشند.
جاابن پوروشوتامبای واگالا، معاون مدیر اتحادیه SEWA، می‌گوید: «SEWA یک خانواده گسترده است که زنان را در بخش غیررسمی گرد هم می‌آورد تا یاد بگیرند، رشد کنند، به امکانات دسترسی پیدا کنند، تجربیات خود را به اشتراک بگذارند، حقوق خود را درک کنند و صدایشان شنیده شود.
هنگامی که مسئولیت مراقبت به یک حرفه منتقل می‌شود، زنان در انتخاب حرفه خود آزاد هستند و با تمام وجود به کار خود متعهد می‌شوند که منجر به اشتغال کامل و اتکا به خود می‌شود. منعلی شاه، دبیر ملی SEWA می‌افزاید که بهره‌وری افزایش می‌یابد که منجر به افزایش درآمد و در نتیجه دسترسی به استانداردهای زندگی بهتر شود. او توضیح می‌دهد: «به عنوان اعضای SEWA، این معلمان همچنین از طیف وسیعی از خدمات اجتماعی مانند بیمه درمانی، دسترسی به بانکداری و اعتبار بهره‌مند می‌شوند.»
به رسمیت شناختن و حرفه‌ای شدن نیاز است
اتحادیه کارگری، SEWA برای مدت طولانی لابی کرده و از مسائل مربوط به کارکنان مراقبتی حمایت کرده است تا در سطح محلی و فدرال و همچنین در مجامع بین المللی به رسمیت شناخته شود. این سازمان از نزدیک با سازمان جهانی کار در مورد کنوانسیون ۱۷۷ در مورد حقوق کارگران خانگی و کنوانسیون ۱۸۹ در مورد حقوق کارگران مشاغل غیر رسمی همکاری دارد. این اتحادیه همچنین در تهیه پیش‌نویس لایحه‌ای در سال ۲۰۰۴ شرکت داشت که به دستفروشان خیابانی موقعیت قانونی می‌داد و به آن‌ها حق برخورداری از تامین اجتماعی را می‌داد. همچنین اخیراً یک کمپین ملی را راه اندازی کرده است که خواستار مراقبت‌های بهداشتی همگانی با حمایت دولت شده است و در این زمینه به کنگره هند و قوه مجریه این کشور فشار آورده است.
