بحران کارگران غیر رسمی در کامبوج

به گزارش خبرنگار ایلنا به نقل از مجله ایکوال تایمز، وضعیت کارگران فاقد قرارداد و غیر رسمی در کشور کامبوج به یک موقعیت حاد رسیده است. بخشی از این بحران در گزارش میدانی دنیله کیتون-اولسن بازتاب داده شده است. 

او در گزارش خود از زنانی که سرپرست مردان از کار افتاده‌اند، می‌نویسند. یک زن کامبوجی از آنجا که شوهرش توسط اشتباه همکار خود حین نصب میلگردهای ساختمانی سرنگون شد، می‌گوید: علاوه بر کارهای معمول، باید کارهای دیگری نیز بکنم - شستن ظروف و شستن لباس‌ها برای همسایه‌ها- تا بتوانم روزگار خود را بگذرانم زیرا هیچ بیمه‌ای به خاطر نبود قرارداد همسرم را پوشش نمی‌دهد! 

او به Equal Times می‌گوید: «در حال حاضر، شرکت هفته‌ای سه یا چهار روز [کار] پیشنهاد می‌کند و من هر کاری را که می‌توانند به من بدهند، قبول می‌کنم.»

وقتی شوهرش بیش از یک سال پیش مجروح شد، این زن ۴۲ساله اهل استان پری ونگ در جنوب شرقی کامبوج، طبق دستور رئیس‌اش از مرکز بهداشت از زخم‌هایش عکس گرفت. او حتی از بخیه‌های جدید او عکس گرفت، حتی پزشکان اوایل سال جاری یک صفحه فلزی را از بازوی او برداشتند که به دلیل تصادف در آنجا گذاشته شد، اما خانواده او هرگز هیچ غرامتی نتوانستند دریافت کنند. 

چندین لایه از پیمانکاران فرعی

اگرچه اتحادیه‌ها و سازمان‌های کارگری کامبوج در حمایت از کار شایسته در صنعت پوشاک به موفقیت‌هایی دست یافته‌اند، سایر کارگران، به ویژه در صنایع غیررسمی و قراردادی فرعی مانند ساخت و ساز، برای به دست آوردن همان مزایا، از حداقل دستمزد گرفته تا حمایت‌های ایمنی، تازه اول راه قرار دارند. 

صنعت پوشاک، کفش و نساجی کامبوج یکی از بزرگترین درآمدهای صادراتی این کشور است که بیش از یک میلیون کارگر در ۱۲۰۰ کارخانه استخدام می‌کند. این بخش دارای سطوح بالایی از نمایندگی اتحادیه است، تا حدی به دلیل الزامات مورد نیاز برای دسترسی به بازار ایالات متحده در اوایل دهه ۲۰۰۰، با چندین اتحادیه اغلب در یک کارخانه. سو، نایب رئیس فدراسیون اتحادیه کارگران ساختمان و چوب کامبوج، می‌گوید: در سراسر بخش ساخت و ساز، کارگران شانس کمتری برای شروع به سازماندهی اتحادیه دارند. 

تمرکز اصلی فدراسیون کارگران ساختمان با ۸۰۰۰ عضو بر کارگران ساختمانی و کارگران کارخانه مصالح ساختمانی، یعنی سازندگان آجر و سیمان است. اما سو می‌گوید که آن‌ها در افزایش عضویت خود با چالش‌های منحصر به فردی روبرو هستند. کارگران ساختمانی مانند ماکارا می‌توانند به عضویت خود درآیند، اما شانس کمی برای به دست آوردن یک اتحادیه محلی مستقر دارند، زیرا اغلب با آن‌ها قرارداد فرعی، گاهی اوقات تحت چندین لایه پیمانکاران فرعی، و اغلب با کارفرمایانی که هرگز شرکت‌های قانونی راه‌اندازی نکرده‌اند، کار بدون قرارداد می‌کنند. 

کارخانجات آجر به روشی کاملاً متفاوت عمل می‌کنند: کارگران از رئیس کارخانه وام می‌گیرند و سپس بدهی خود را پرداخت می‌کنند. در نتیجه، کارفرما بر کارگرانی که می‌ترسند شغل خود را از دست بدهند و نتوانند بدهی خود را بازپرداخت کنند، قدرت زیادی در چانه زنی دارد. 

بخش ساخت و ساز و املاک و مستغلات کامبوج، که حدود ۱۵ درصد تولید ناخالص داخلی را تشکیل می‌دهد، به شدت به سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی وابسته است. شرکت‌های ساخت‌وساز خارجی - از شرکت فرانسوی وینچی گرفته تا شرکت‌های دولتی چینی مانند شرکت ماشین‌آلات سنگین ملی چین - در پروژه‌های کامبوج مشارکت دارند، جایی که کارگران کامبوجی و خارجی برای مطالبه حقوق و نمایندگی کافی تلاش می‌کنند. حتی اگر شرکت‌های خارجی استانداردهای بالاتری برای گزارش‌دهی در کشورهای خود داشته باشند، استفاده آن‌ها از روش‌های پیمانکاری فرعی در کامبوج باعث می‌شود که وقتی حقوق کارگران در کشور نقض می‌شود، حسابرسی آن‌ها سخت‌تر شده و شرکت‌های خارجی تابع قوانین کار جهانی از بسیاری اجحافات در حق کارگران کامبوجی چشم بپوشند.