پیامدهای حضور پرسپولیس در فینال آسیا / همراه با پیرزن خمیده از نوروزآباد تا زعفرانیه

به گزارش ایلنا، شنبه نوزدهم‌ آبان 97، هیچ شباهتی به الباقی شنبه ها نداشت. دیگر خبری از چهره های پف کرده 7 صبح یا سگرمه های در هم رفته در مترو و اتوبوس نبود. کاسبان بازار، کمتر از چک های پاس نشده اول هفته شان صحبت می کردند و پچ پچ های دانش آموزان هنگام درس دادن آقای معلم، به یک اتفاق خاص مربوط می شد.

شنبه نوزدهم آبان قواعد را به هم ریخته بود. وقتی حدود یک ساعت تا آغاز بازی باقی مانده بود، طوری خیابان ها خلوت شده بود و ترافیک از پایتخت فرار کرده بود که انگار در ماه رمضان هستیم و چنددقیقه ای از اذان مغرب می گذشت. پیرزنی قد خمیده ای که روزی تنها شناختش از فوتبال، علی دایی و احمدرضا عابدزاده بود، از پسر جوانی پرسید پسرم، تا شروع بازی چقدر مانده است؟

کلید واژه پرسپولیس بود. صفحات مجازی در انقیاد آنها بود. جولان می دادند و آرزوی قهرمانی می کردند. از ورزشگاه آزادی و جو وحشتناک آن که 4 ساعت مانده به آغاز مسابقه پر شده بود؛ لایوهای زیادی گرفته و منتشر شد. اینقدر همه غرق مسابقه بودند که هیچ کس حواسش به قهرمانی غرورانگیز ساحلی بازان در جام بین قاره ای نبود.

از ساعت 18:30 دقیقه تا 20:30 دقیقه، ایران به کما رفت. حدود 90 هزار نفر در ورزشگاه بازی را با وضوح بالا تماشا می کردند. عده ای در پارک ها از طریق تلویزیون های بزرگ سطح شهر، نظاره گر مسابقه بودند. دسته ای دیگر در خانه یا سفره خانه یا کافه مشغول دیدن فینال لیگ قهرمانان بودند. راننده تاکسی ها و آنها که به تلویزیون دسترسی نداشتند از طریق امواج رادیو اتفاقات بازی را دنبال می کردند. خلاصه همه جا حرف از پرسپولیس بود و لیگ قهرمانان آسیا....

اما رسیدن پرسپولیس به فینال آسیا و اصلا بازی روز شنبه 19 آبان چه پیامدهای مثبتی داشت و چه منافعی را همراه خود آورد؟

ورزشگاه رو به موت احیا شد:

چکه کردن سقف، سرویس بهداشتی های بیماری زا، صندلی های خاک خورده، سرویس صوتی فکستنی و .... در ورزشگاه آزادی نهادینه شده بودند. روز به روز ورزشگاه دوست داشتنی پیر و پیرتر می شد و کسی پیدا نمی شد تا دستی به سر و رویش بکشد اما یک توفیق اجباری، به نام فینال لیگ قهرمانان آسیا ورق را برگرداند. کارگران مشغول کار شدند. آزادی زنده شد. خون به رگ و پیش بازگشت. طوری تغییر کرد که بعضی وقتی واردش شدند؛ گمان کردند آدرس را اشتباه آمده اند.

فوتبال ایران تیتر شد:

مدتها بود که فوتبال به تنهایی تیتر یک نشده بود. در جام جهانی عملکرد خوبی داشتیم اما ژاپن به یک هشتم رسید و ما جلوتر از بقیه نبودیم. سال ها بود چنین جوی را شاهد نبودیم. تمام قاره کهن نگاهش به ایران بود. رئیس فیفا، رئیس ای اف سی و کلی مهمان خارجی به سمت تهران آمدند تا تماشاگر مسابقه فینال باشند. فوتبال بازهم سربزنگاه خودش را نشان داد.

ما می توانیم میزبان باشیم:

دقیقه نودی بودن ماجرا و همچنین اینکه ای اف سی مسئول برگزاری مسابقه بود را کنار بگذاریم. واقعا ما هم میزبانی آبرومندانه و خوبی داشتیم. یک همت دسته جمعی و جهادی که نتیجه اش برگزاری یک اختتامیه شیک و جذاب بود. شاید خیلی از ما فکرش را نمی کردیم روزی چنین جشنی و مسابقه ای در کشورمان برگزار شود. اعتماد به نفس ها به ته دیگ خورده بود. کم کم به این باور رسیده بودیم که ما نمی توانیم. شکست های پی در پی در راه کسب میزبانی مسابقات مختلف نه فقط فوتبالی، نا امیدمان کرده بود. با این حال یک شانس و همچنین حضور پرسپولیس در فینال کمک کردند تا قرعه برای بازی برگشت به ایران برسد و ما نشان دادیم با برطرف کردن مسائلی پیش پا افتاده می توانیم میزبانی بزرگترین ایونت های فوتبالی را داشته باشیم.

خارج شدن مشکلات اقتصادی از دسترس، برای چند ساعت:

از ساکن ویلای زعفرانیه تا حاشیه نشین های نوروز آباد، این روزها و ماه ها را با دغدغه مسائل مالی و اقتصادی پشت سر می گذارند؛ هرکدام به نوع خود. یکی مصالح برج در حال ساختش دیر به دیر از راه می رسد و آن یکی در فکر خرید یک قالب پنیر با دو نان لواش است. قسط عقب افتاده، اجاره های پرداخت نشده، داروهای کمیاب و گران، جهیزیه های سر به فلک کشیده، سکه های ماه به ماه بابت مهریه و بالا و پایین شدن ارز لعنتی و ... قطعا جایی برای نفس کشیدن باقی نمی گذارد. با این حال روز شنبه دغدغه مردم به خرید بلیط، رفتن به ورزشگاه و اینکه پرسپولیس کامبک می زند یا نه ختم شده بود. سرخ ها سودای اولین قهرمانی را در سر می پروراندند و استقلالی ها آرزوی باخت رقیب دیرینه را داشتند. بازار کری خوانی داغ بود و فارغ از الفاظ نه چنان قشنگی که گاها رد و بدل شد؛ همینکه چند ساعتی مشکلات اقتصادی از دسترس خارج شد در نوع خود یک اتفاق فوق العاده بود.

پنجره ای که به روی بانوان باز شد:

بعد از بازی تیم ملی مقابل بولیوی، بانوان ایرانی برای دومین بار پایشان به ورزشگاه آزادی باز شد. این بار در اشلی به مراتب بزرگتر و در ورزشگاهی که جای سوزن انداختن درش نبود. آنها آمدند و آقایان حاضر در استادیوم برایشان بلند شدند و به احترامشان کف زدند. همه چیز خوب بود و مزاحمتی هم برایشان ایجاد نشد. آنها توانستند دوشادوش مردان سرزمینشان برای پیروزی تیم محبوبشان فریاد بزنند و شادی کنند. بازی فینال فتح باب دیگری بود بر اینکه تابوی مربوطه به طور کامل بشکند و این مسیر باز شود. مسیری که انتهایش اتفاقات شیرین فراوانی خواهد بود.

هواداری که درس داد و ...

پرسپولیس با حضور در فینال و کسب مقام نایب قهرمانی مبلغی در حدود دو میلیون دلار دریافت خواهد بود. پول هنگفتی که می تواند بدهی های باشگاه را تا حد زیادی صاف کند. سرخپوشان تهرانی برای اولین بار این عنوان را کسب کردند و حالا این پیشرفت پلکانی باید فصل بعد به بالا بردن جام قهرمانی منتج شود. هواداران پرسپولیس برای سومین بار تیمشان را بعد از یک ناکامی تشویق کردند. اتفاقی غریب در فوتبال ایران که کم کم باید همه گیر شود. آنها یک بار بعد از نایب قهرمانی سرخپوشان در لیگ پانزدهم، یک بار بعد از باخت 3-2 به استقلال و حالا هم بعد از نایب قهرمانی در لیگ قهرمانان آسیا.