آمریکای جنوبی: فوتبال توسعه یافته در قلب و زندگی

به گزارش خبرنگار ورزشی ایلنا، قبل از شروع جام جهانی قطر، ستاره تیم ملی فرانسه، کیلیان امباپه، درباره شرایط متفاوت اروپا و آمریکای جنوبی در فوتبال صحبتی داشت. امباپه جوان درباره تفاوت اروپا و آمریکای جنوبی گفته بود: آرژانتین و برزیل شرایط خوبی در لیگ‌های داخلی ندارند؛ ما در اروپا مقابل بهترین‌ها در فوتبال باشگاهی قرار می‌گیریم و همین توسعه یافته‌تر بودن فوتبال در اروپا باعث شده تیمی از آمریکای جنوبی بیست سال قهرمان جهان نشود.

امباپه اما به یک نکته توجه نداشت؛ برای قهرمانی جهان، هر میزان مغرورتر باشی، بیشتر به مشکل خواهی خورد. حرف امباپه درباره تفاوت فوتبال در آمریکای جنوبی و اروپا کاملا درست است؛ اما امباپه به برخی اختلافات توجهی نکرده بود.

فوتبال برای آمریکای جنوبی است. از نظر فلسفه بخواهیم بررسی کنیم، زمانی که فوتبال ساخته شد، تا بازی که الان با آن مواجه هستیم زمین تا آسمان تفاوت است. از قوانین گرفته تا سبک بازی تیم‌ها وحتی معیارهای بهترین بودن یک بازیکن، همه و همه در طول سال‌ها دستخوش تغییرات گسترده شده‌اند؛ اما میان تمام این تغییرات، یک موضوع وجه اشتراک تمام انسان‌ها در جهان است؛ احساسات. اروپایی‌ها مربی‌های‌تئوریسین زیادی داشته‌اند، بازیکنان بزرگ بسیاری به فوتبال جهان معرفی کرده‌اند و در تبدیل شدن فوتبال به چیزی که الان هست، خیلی زحمت کشیده‌اند؛ از آکادمی‌های بزرگ گرفته تا تیم‌های باشخصیت. اما فوتبال اروپا در طول تاریخ پربار خودش، یک فاکتو اساسی را کم داشت؛ احساسات. درست است که اسپانیا با قهرمانی جهان اشک ریخت، پیرلو ستاره ایتالیا بعد از پنالتی آخر فینال برلین، با چشمانی گریان به سمت هم‌تیمی‌های خود دوید، ولی فوتبال در اروپا تمام زندگی نیست؛ به جریان زندگی خوشی تزریق می‌کند، ولی تمام دارایی مردمان و بازیکنان اروپایی، نود دقیقه درخشش در مستطیل سبز نیست.

زمانی که آرژانتینی‌ها گل دوم خود در فینال را به ثمر رساندند، زننده گل، آنخل دی‌ماریا با چشمانی پر از اشک به سوی میانه میدان حرکت کرد؛ وقتی مسی در دقیقه ۱۰۸ بازی را سه-دو کرد، خوشحالی با چشمانی اشکبار داشت و امیلیانو مارتینز، بعد از کلی کل‌کل و کارهای عجیب، وقتی پنالتی مونتیل به گل تبدیل شد، رها شده بر چمن مخملی لوسیل، گریست. این صحناتی است که آمریکای لاتین به فوتبال تزریق می‌کند؛ بر خلاف اروپا که فوتبال برایش نوعی دارو برای خوشی مضاعف است، آمریکای جنوبی با فوتبال نفس می‌کشد. به راستی دیشب به جز مردمان فرانسه، شاید کل جهان دوست داشت جام به آن‌ سوی اقیانوس آرام سفر کند، جایی که بیست سال پیش آن را ترک کرده بود و قاره‌ای با قدمت تاریخی بسیار که زادگاه سرخوشی جهان و مکانی برای زندگی کردن با فوتبال است.

آمریکای جنوبی جایی‌ست که کارتل‌ها، جنگ‌های خود را برای دیدن بازی کشورشان به آتش بس می‌برند؛ جایی که لحظاتی حتی کوچکترین موجودات جنگل‌های آمازون هم می‌دانند آرژانتین بازی دارد یا برزیل. امباپه درست گفته بود، فوتبال در اروپا توسعه یافته‌تر و اصولی‌تر است؛ اما ذات اصیل فوتبال و آن دوری از بیش از اندازه بنگاه تجاری شدن، چیزی است که فوتبال جهان بیش از پیش به آن نیاز دارد و رفع این نیاز هر دوره توسط احساسات و سرخوشی بیش از حدی که آمریکای جنوبی به فوتبال تزریق می‌کند مرتفع می‌شود.

گزارش: کیا صادری