مهسا غفوریان:
نبود دانشکده، علاقه‌مندان تئاتر را روانه آموزشگاه‌های خصوصی کرده است/ یک رئالیسم جادویی درباره «حرف زدن»
مهسا غفوریان نویسنده و کارگردان نمایش «ژنتیک» است که در بخش مسابقه صحنه‌ای سی و هشتمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر حضور دارد؛ او این نمایش را یک رئالیسم جادویی با موضوع قضاوت کردن و تاثیر کلمات خواند و گفت: دغدغه اصلی‌ام از نوشتن و کارگردانی این متن، بی‌محابا «حرف زدن» و تبعات آن بود.
به گزارش خبرنگار ایلنا، مهسا غفوریان نویسنده و کارگردان نمایش «ژنتیک» است که در بخش مسابقه صحنه‌ای سی و هشتمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر حضور دارد. غفوریان پیش از این، در سی و ششمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر برای نمایش «حذفیات» عنوان برگزیده بازیگری زن را از آن خود کرده بود.
غفوریان درباره این نمایش به ایلنا گفت: قصه نمایش در یک کلاس درس دانشگاهی و میان دانشجویان رشته ژنتیک سلولی مولکولی روایت می‌شود؛ در روزی که به‌خاطر امتحان اخلاق زیستی، همه دانشجوها استرس دارند. وقتی استاد سر کلاس می‌آید، یکی از بچه‌ها «حرفی از دهانش بیرون می‌پرد» و درباره تبعیضی که استاد به نفع یک دانشجو قائل می‌شود، به استاد حرفی می‌زند که شروع یک اتفاق می‌شود. استاد دانشجویان را یکی یکی به کمیته انضباطی می‌فرستد تا پاسخگو باشند و حرف‌شان را ثابت کنند.
او خاطرنشان کرد: نمایش در یک کلاس درس دانشگاه و کمیته انضباطی روایت می‌شود و فضایی رئالیستی دارد اما در جاهایی جادویی می‌شود.
این نویسنده و کارگردان با اشاره به اینکه محور اصلی نمایش درباره قضاوت کردن و تاثیر کلمات است، گفت: برایم مهم بود در «ژنتیک» به این مساله بپردازم که آنچه ما می‌گوییم مهم است؛ کلمات موثرند و نمی‌شود به راحتی هرچیزی را گفت بدون اینکه به تبعاتش فکر کرد.
غفوریان درباره چالش‌های پیچیده انسانی که از ورای این داستان به ظاهر ساده روایت می‌کند، گفت: دغدغه اصلی‌ام را از نوشتن و کارگردانی این متن «حرف زدن» بود. در واقع اولین جرقه نوشتن متن از فکر کردن به ارتباطی زده شد که از طریق کلام با هم برقرار می‌کنیم. و اینکه چقدر آنچه که به عنوان شغل موردعلاقه‌مان در آینده انتخاب می‌کنیم شبیه به آن‌چیزی است که هستیم و بر ما تاثیر دارد. برایم سوالاتی پیش آمده بود مثل اینکه «آیا اگر حرفه‌ای را با علاقه و ذهنیتی قبلی، انتخاب می‌کنیم، کاری را که می‌گوییم هم انجام می‌دهیم؟» یا «چقدر به اینکه چه استفاده‌ای از کلمات داریم، فکر می‌کنیم؟»
او ادامه داد: حرف زدن کار راحتی است که همه آن را انجام می‌دهیم و شاید خیلی وقت‌ها به اینکه باید چه بگوییم فکر هم نمی‌کنیم اما آن کلمه‌ای که خیلی وقت‌ها «از دهان‌مان بیرون می‌پرد» ممکن است به دیگران بسیار آسیب بزند یا حتی زندگی‌شان را تحت شعاع قرار دهد. این چیزی بود که به آن فکر کردم و به نمایشنامه ژنتیک رسیدم.
بازیگر نمایش‌های «حذفیات» و «پیانیستولوژی» همچنین درباره وضعیت تئاتر مشهد، گفت: مشکل بزرگ و در عین حال همیشگی تئاتر مشهد مشکل سخت‌افزاری است. با وجود تعدد اجراهای این شهر و گروه‌های فراوانی که در آن تئاتر کار می‌کنند، همیشه مشکل سالن، مشکل مالی و به‌طورکلی مشکلات سخت‌افزاری داریم.
غفوریان با اشاره به اینکه نر تئاتر بسیار مورد توجه جوانان است اما دانشگاهی در مشهد برای آموزش رشته‌های تئاتری وجود ندارد، گفت: اخیرا در دانشکده‌ای، نمایشنامه‌نویسی تدریس می‌شود اما دانشکده‌ای که به‌طور تخصصی انواع رشته‌های تئاتر مانند بازیگری و کارگردانی را تدریس کند، نداریم و جوانان علاقه‌مند ناچارند برای آموزش، به آموزشگا‌های آزاد و خصوصی مراجعه کنند.
او با اشاره به اینکه در سال‌های اخیر تعداد هنرمندان فعال تئاتر در مشهد افزایش یافته، اما تعداد سالن‌ها پاسخگوی این میزان از تقاضا و فعالیت نیست، گفت: خیلی وقت‌ها همین فشارها و کمبودهای سخت‌افزاری باعث شود بچه‌های تئاتر به خودشان لطمه بزنند. شاید اگر هنرمندان جوان تئاتر مشهد می‌توانستند در آرامش روان بیشتری کار کنند، کمتر به همدیگر آسیب می‌زدند.
