ایلنا گزارش می‌دهد؛
ایاب و ذهاب بهداشتی، خواسته این روزهای کارگران/ هزینه سرویس‌های ایاب و ذهاب تامین شود
در روزهای اخیر خبر‌های امیدوارکننده‌ای درباره ضدعفونی کردن محیط‌های کار شنیده شده است، اما مشکل کارگران فقط این نیست، بلکه طی کردن مسیر خانه تا محل کار در نبود سرویس‌های ایاب و ذهاب، کارگران را نسبت به ابتلا به کرونا نگران کرده است.
به گزارش خبرنگار ایلنا، از وقتی چین اعلام کرد که نوعی از بیماری در ووهان این کشور شناسایی شده که از خانواده کرونا است و می‌تواند منجر به مرگ مبتلایان شود، تاکنون انبوهی از ویدئو‌ها، متن‌ها و ... درباره راهکار‌های پیشگیری از کرونا انتشار یافته است. به موازات تلاش دولت‌ها برای مقابله با کرونا که در برخی کشور‌ها منجر به تعطیلی کسب‌و‌کارها، دورکاری و ... شده است، هر روز توصیه‌هایی درباره شیوه‌های صحیح مراقبت از خود در برابر کرونا در محیط‌های عمومی و کاری می‌شنویم. واقعیت این است که برخی از شهروندان حتی اگر در کانون انتشار کرونا باشند، نمی‌توانند دورکاری کنند. ماهیت برخی مشاغل با دورکاری نمی‌خواند و همین باعث می‌شود شاهد این باشیم که افرادی همچنان سر کار می‌روند. در این بین کارگران کسانی هستند که در بسیاری مواقع امکان دورکاری ندارند. کار آنها یدی است و به همین دلیل بیش از آنکه به مساله دورکاری فکر کنند، باید آمادگی‌های لازم برای مقابله با کرونا در محیط کار را بیاموزند، اما آیا تنها نگرانی، محیط کار است؟
کرونا کجا به شما حمله می‌کند؟
اگر جزء آن دسته از شهروندانی باشید که این روزها مطالب مرتبط با کرونا را دنبال می‌کنند، حتما می‌دانید کرونا تقریبا همه جا می‌تواند به شما حمله کند، هر چند احتمال ابتلا در محیط‌های عمومی بالاتر است. محیط کار را نمی‌توان صرفا محیطی عمومی دانست. کنترل بر این محیط ممکن است و هم کارفرمایان و هم خود کارگران می‌توانند اقدامات پیشگیرانه انجام دهند. در روزهای اخیر اخباری مبنی بر این شنیده‌ایم که فلان کارخانه یا کارگاه ضد عفونی شده است یا اینکه افراد مختلفی که همچنان سر کار می‌روند برای ما تعریف کرده‌اند که چطور محیط کارشان را ضدعفونی کرده‌اند. برخی که توصیه‌ها را جدی گرفته‌اند، دیگر چندان نگران آلوده بودن محیط کار خود نیستند. آنها بیشتر نگران این هستند که در مسیر خانه تا محل کار دچار آلودگی نشوند.
هر چند قانون همه کارفرمایان را ملزم به تامین وسایل ایاب و ذهاب کارگران نکرده، اما در شرایط خاصی کارگران می‌توانند درخواست وسیله ایاب و ذهاب داشته باشند. تکلیف کارفرما به تامین وسیله ایاب و ذهاب تنها در مواردی است که کارگاه از محل سکونت کارگران دور بوده و وسایل نقلیه عمومی هم به تعداد کافی در اختیار کارگران قرار نداشته باشد و درغیر شرایط مزبور چنین تکلیفی پیش بینی نشده است. پرداخت هزینه ایاب و ذهاب جای وسیله ایاب و ذهاب با توافق کارگران ذینفع و کارفرما ممکن بوده و ترتیب خاصی در مقررات قانونی در نظر گرفته نشده است. در ایران سال به سال از تعداد سرویس‌های ایاب و ذهاب کم شده است، اما با توجه به دغدغه‌های این روزهای کارگران نمی‌توان فکری برای کارگرانی کرد که مجبورند با استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی سر کار بیایند؟ بسیاری از ساکنان مناطق اطراف شهرهای بزرگ کارگرانی هستند که مسافت‌های طولانی را طی می‌کنند. برای آنها که اغلب حداقلی بگیر هستند صرف نمی‌کند با تاکسی یا خودرو شخصی سر کار بروند و مجبورند از مترو و اتوبوس استفاده کنند، حال آنکه در این روزها استفاده مداوم از وسایل حمل و نقل عمومی نگرانی‌هایی را از بابت ابتلا به کرونا به وجود آورده است.
هزینه سرویس ایاب و ذهاب فراهم شود
فتح‌الله بیات (رئیس اتحادیه کارگران قراردادی و پیمانی ایران) در گفتگو با ایلنا می‌گوید: کارگرانی که نمی‌توانند دورکاری کنند، با وجود هشدار‌ها مجبور هستند سر کار بروند و این یعنی قرار گرفتن در محیط‌های عمومی که احتمال ابتلا به کرونا را افزایش می‌دهد. کنترل کرونا منوط به همکاری همه است و در حوزه کار نیز هم کارگر و هم کارفرما باید مسائلی را رعایت کنند تا کمتر شاهد آسیب باشیم.
او با اشاره به مواردی که کارفرمایان باید مدنظر داشته باشند، عنوان می‌کند: ضدعفونی کردن محل کار و در اختیار قرار دادن وسایل پیشگیری مانند دستکش و ماسک برعهده کارفرماست، ضمن اینکه کارفرما باید در صورت ابتلای کارکنانش به کرونا یا حتی آنفلوآنزا به او مرخصی دهد تا فرد مبتلا شده بهبود یابد و دیگران نیز آلوده نشوند.
رئیس اتحادیه کارگران قراردادی و پیمانی ایران با اشاره به سرویس‌های ایاب و ذهاب کارگران، می‌گوید: برخی از شرکت‌ها و کارخانه‌ها سال‌هاست که سرویس دارند. کارفرمایان باید نسبت به ضد عفونی کردن سرویس‌ها جدی باشند. در شرایط کنونی آن دسته از کارفرمایانی که سرویس ایاب و ذهاب برای کارگرانشان در نظر نگرفته‌اند، اگر برایشان ممکن است باید سرویس مجزا راه بیندازند. این امر هم به نفع کارگران و هم به نفع خود کارفرمایان است. شاید در شرایط ویژه کنونی بتوان طرح‌های ویژه‌ای در این زمینه اجرا کرد. اگر ما قبول کنیم که سرویس ایاب و ذهاب مجزا می‌تواند احتمال درگیری کارگران با کرونا را کاهش دهد، می‌توان با کمک به کارفرمایان برای تامین هزینه این وسایل، راه را هموار کرد.
او ادامه می‌دهد: در این بین باید توجه داشت که در پیشگیری از کرونا آنچه بیش از همه اهمیت دارد بهداشت فردی و ملاحظاتی است که خود افراد باید رعایت کنند. کارگران حتی اگر مجبور به استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی هستند، در صورت رعایت کامل توصیه‌های بهداشتی کمتر در معرض ابتلا به کرونا خواهند بود.
کار کردن در شرایط قرنطینه
حال که تعداد زیادی از شهروندان در شهرهای مختلف کشور به صورت خود خواسته خانه‌نشین شده‌اند، وضعیت قرنطینه را می‌توان در جاهای دیگر ازجمله محیط‌های کار نیز با تفاوت‌هایی به وجود آورد. رعایت توصیه‌های بهداشتی می‌تواند منجر به پاک شدن محیط کار ما از آلودگی شود. دغدغه دیگر که دغدغه مهمی هم هست مسیر خانه تا محل کار است. در واقع کارگرانی که اکنون مجبورند سر کار بروند، بیشتر نگران چنین مساله‌ای هستند. بسیاری از کارگران سرویس ایاب و ذهاب ندارند. داشتن سرویس ایاب و ذهاب کنترل افراد بر رفع آلودگی را بیشتر می‌کند. کارگران به صورت خودجوش می‌توانند روزانه و قبل از استفاده از سرویس ایاب و ذهاب آن را ضد عفونی کنند. در مورد کسانی که چنین امکانی را ندارند، شاید بشود فکری کرد و به صورت ویژه سرویس ایاب و ذهاب به وجود آورد. کارگرانی که حق ایاب و ذهاب را با حقوق خود دریافت می‌کنند، می‌توانند از کارفرما بخواهند جای پرداخت پول، سرویس ایجاد کند، همانطور که می‌توان این طرح را مطرح کرد که باید بخشی از هزینه‌های عمومی که صرف مقابله با کرونا می‌شود به دایر کردن سرویس‌های ایاب و ذهاب اختصاص یابد.
