نگرانی میلیون‌ها کارگر اندونزیایی از کاهش امنیت شغلی به‌دلیل انتقال پایتخت

به گزارش خبرنگار ایلنا به نقل «تایمز برابری»، ماه گذشته، مجلس اندونزی قانونی را تصویب کرد که پایتخت این کشور را تا سال ۲۰۲۴ از جاکارتا به شهری جدید در استان کالیمانتان شرقی که بیش از ۱۳۰۰ کیلومتر دورتر است، منتقل کند. دولت این کشور پیش‌بینی می‌کند این اقدام ۳۳میلیارد دلار (حدود ۱۰۰هزار میلیارد تومان) هزینه دارد.

سوکارنو، اولین رئیس جمهور اندونزی پس از به دست آوردن استقلال، اولین بار در دهه ۱۹۵۰ پیشنهاد انتقال پایتخت این کشور را داد. رئیس جمهور کنونی جوکو ویدودو، معروف به جوکووی، بار دیگر در آوریل ۲۰۱۹ آن را پیشنهاد کرد. وی هنگام ارائه رسمی این طرح در مرداد ۱۳۹۸ به مجلس گفت: «پایتخت تنها نماد هویت ملی نیست، بلکه نشان دهنده پیشرفت ملت است. این برای تحقق برابری اقتصادی و عدالت است.»

وی با این استدلال که این اقدام باعث ارتقای عدالت اجتماعی و اقتصادی می‌شود، این طرح را تبلیغ می‌کرد. قدرت سیاسی و اقتصادی در اندونزی، مجمع الجزایری متشکل از ۱۷۰۰۰ جزیره، به طور سنتی در جزیره جاوه متمرکز شده است، که محل سکونت ۱۵۱ میلیون نفر، ۵۶ درصد از جمعیت ۲۷۰ میلیونی کشور، همراه با تقریباً ۶۰ درصد تولید ناخالص داخلی و اکثر پایه‌های تولیدی آن منطقه شهری جاکارتا، که شامل خود پایتخت و همچنین شهرهای بوگور، دپوک، تنگرنگ و بکاسی است، بیش از ۳۰ میلیون نفر را در خود جای داده است. پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۳۰ به ۳۵ میلیون رسیده و از توکیو به عنوان بزرگترین شهر جهان پیشی بگیرد.

طبق این گزارش، جابجایی پایتخت می‌تواند اثرات اجتماعی و اقتصادی جدی بر میلیون‌ها کارگر ساکن جاکارتا و اطراف آن داشته داشد. کارگران می‌گویند: ما هنوز نمی‌دانیم چه اتفاقی برای صنایع و کارفرمایان واقع در منطقه شهری جاکارتا خواهد افتاد.

کارگران این مراکز تولیدی به احتمال زیاد به صورت غیررسمی استخدام می‌شوند، زیرا دولت تخمین می‌زند که تا ۶۰ درصد از کارگران کشور قرارداد یا رسمیت کار ندارند. بسیاری از کارگران منطقه که با آن‌ها صحبت کرده‌ایم گفته‌اند که مایل به نقل مکان نیستند زیرا خانواده‌هایشان در جاکارتا هستند. بنابراین سوال زیر مطرح است که چگونه آن‌ها را برای از دست دادن شغل خود آماده کنیم، آن هم در حالی‌که این شرکت‌ها در نهایت جابه‌جا خواهند شد؟

فعالان کارگری اندونزی مدعی هستند دولت مرکزی با اتحادیه‌های کارگری این کشور در مورد چگونگی تضمین انتقال «کمتر آسیب‌زا» برای کارگرانی که به پایتخت جدید نقل مکان می‌کنند و همچنین کسانی که در جاکارتا مانده‌اند، مشورت نکرده است.

لنگگا پرادیپتا، محقق اکولوژی انسانی در انستیتوی علوم اندونزی (LIPI)، می‌گوید دولت تاثیرات اجتماعی جابجایی پایتخت را نسنجیده است. به گفته پرادیپتا، جابه‌جایی پایتخت می‌تواند بر اقتصاد جاکارتا تأثیر منفی بگذارد، و این درحالی است که بخش قابل توجهی از جمعیت این کشور که کارمندان دولت باشند، قدرت خرید خود را در اثر اجرای این طرح از دست می‌دهند. حداقل ۶۰۰۰۰ کارمند دولتی و خانواده‌های آن‌ها تا پایان سال ۲۰۲۳ جابه جا خواهند شد. در سال ۲۰۱۹، وزیر اصلاحات اداری و بوروکراتیک، سیافرالدین کامبو تخمین زد که تقریباً یک میلیون کارمند دولتی که برای دولت مرکزی کار می‌کنند، می‌توانند در نهایت جابه‌جا شوند.

اعتراضات اقتصادی به این طرح دولت می‌تواند به سراسر اندونزی تسری پیدا کند. لنگا پرادیپتا می‌گوید: «نگرانی اصلی من این است که اگر پایتخت جابه‌جا شود، اقتصاد کند شده و هرگز به جایی که قبلا بوده بازنمی‌نگردد. کارگران از آینده خود می‌ترسند. آن‌ها می‌خواهند بدانند که قرار است چه اتفاقی بیفتد، آیا شرکت‌هایشان تعطیل می‌شود و آیا شغل خود را از دست خواهند داد؟»