جناب سرهنگ اجازه بدهید ما قانع نشویم!

به گزارش ایلنا، سلام، به پادگان سرهنگ مهران شاهین طبع خوش آمدید، اینجا جایی است که بازیکن حق حرف زدن هم ندارد چه برسد به اعتراض! اینجا جایی است که سرمربی تیم ملی بسکتبال به عنوان پدر حق دارد به تنهایی تصمیم بگیرد بدون آنکه بخواهد توضیحی به خانواده بدهد یا با کسی از اعضای خانواده مشورت کند. او صلاح را بهتر از هر کسی می داند و لازم هم نیست به کسی جواب دهد، کسی هم نباید فکر کند خدایی نکرده تصمیماتش غلط است که اگر فکر کند می شود دشمن خانواده!

پس پسرها از حضور در فضای مجازی منع می شوند و حق هم ندارند علیه فدراسیون و کادر فنی مصاحبه یا اعتراضی کنند، هر چه باشد پسرها تا پایان دو بازی در پادگان جناب سرهنگ هستند و باید گوش به فرمان او باشند، برای همین هم به یکباره همه چیز برای آنها گل و بلبل می شود و بازیکنان به جای اعتراض دیگر ترجیح می دهند از رفاقت بین بازیکنان و کادر فنی صحبت کنند! همه بدانید که او تصمیم غلطی نمی گیرد، پس لطفا نپرسید چرا و نخواهید که پدر جوابی بدهد چون او جواب دادن را جزو وظایف خودش نمی داند، به مسائل درون خانوادگی هم دخالتی نکنید و این را بدانید به بقیه افراد خانواده مربوط نیست که در داخل تیم ملی چه می گذرد.

جناب سرهنگ در مصاحبه اخیر خود با اصحاب رسانه سعی کرده در آرامش و منطقی به سوالات پاسخ دهد اما چند ابهام باقی مانده و با اینکه ما قصد دخالت نداریم و به هیچ عنوان هم توقع جواب از سوی سرمربی نداریم اما باز آنها را مطرح می کنیم آنهم برای بقیه اعضای خانواده چون به همین طرح سوالها و مشکلات دلخوش هستند و دنبال حل مشکلات یا جوابی از سوی سرمربی هم دیگر نیستند!

خیلی خوشحالیم از اینکه جناب سرهنگ یک دلیل برای دعوت نکردن یک بازیکن پیدا کرد و همان یک نفر را هم مثال زد. بله، اصغر کاردوست به تازگی مینیسک زانوی خود را عمل کرده و همه هم از آن خبر داشتند، شاید به همین دلیل هم از او دعوت شده چون می دانستند که نمی تواند بیاید! اما آقای سرمربی نفرمودند چرا در اردوی قبلی کاردوست را دعوت نکردند؟ چرا بعد از بازی های لیگ 96 که اصغر کاردوست به عنوان بهترین بازیکن لیگ معرفی شد و آماده بود از او دعوت نشد به اردوی تیم ملی بیاید؟ آیا در آن مقطع هم عمل کرده بود؟ چرا سرمربی از دلایل دعوت نشدن بازیکنانی همچون فرید اصلانی یا آرمان زنگنه حرفی نزد؟ به هر حال آنها مصدوم نبودند و دلیل قانع کننده ای هم برای دعوت نکردن آنها نداشت پس به همان مثال زدن اصغر کاردوست اکتفا کرد و از کنار این داستان گذشت.

جالب است خبرنگارانی هم که در اردوی تیم ملی بودند در برابر حذف ارسلان کاظمی و کنکاش درباره چرایی خط خوردن این بازیکن مقابل سرمربی خنثی عمل کردند. یک خبرنگار نباید به همین جمله سرمربی که می گوید: «اینکه دلیل دعوت نکردن از ارسلان چیست و فنی بوده یا خیر را نه رد می کنم و نه تائید می کنم.» بسنده کند. احتمالا همکاران عزیز نمی خواستند اوقات سرمربی را تلخ کنند اما این مهمترین مسئله در مقطع کنونی بود و باید از سرمربی دلیل قانع کننده ای را می خواستند نه اینکه به راحتی از کنار آن بگذرند، شاید هم جو حاکم بر تیم ملی آنها را هم گرفته بود.

به هر حال این تک جمله شاید برای عده ای از خبرنگاران قانع کننده باشد اما برای اکثر اعضای خانواده بسکتبال همچنان جای سوال باقی گذاشته و آنها اگرچه منتظر پاسخی از سوی سرمربی نیستند اما می توانند آن را نپذیرند. پس جناب سرهنگ این اجازه را به ما بدهید که قانع نشویم!

در نهایت اینکه تیم ملی بدون حامد حدادی، صمد نیکخواه بهرامی، ارسلان کاظمی و سجاد مشایخی راهی رقابت با تیم ها قدرتمندی همچون استرالیا و فیلیپین می شود و امیدواریم بازیکنان جوان تر که مطمئنا شایستگی حضور در تیم ملی را دارند با تمام توان مقابل این تیم ها ظاهر شوند و از نام ایران دفاع کنند. اما یادمان هم نرود 4 بازیکن از 5 بازیکن اصلی در کنار این تیم نیستند و باز این سوال پیش می آید که چرا نیستند؟ دلیل نبود آنها چیست؟ مشکل از کجاست و چرا این مشکل حل نشده است؟ این پنجره که گذشت برای پنجره بعد چه خواهیم کرد؟ آیا باید بی خیال جام جهانی شویم؟

از سرمربی توقع نداریم توضیح یا جوابی قانع کننده بدهد اما از فدراسیون و کمیته فنی می خواهیم جوابگو باشند چرا که برای همه خانواده بسکتبال حال خوب تیم ملی مهم تر از هر چیز دیگری است و می خواهیم شاهد صعود این تیم به جام جهانی باشیم.

سعیده فتحی