مخروبهای به نام ورزشگاه تختی اهواز
وضعیت قرمز درقدیمی‌ترین ورزشگاه ایران!
ورزشگاه تختی اهواز که روزگاری محل مانور بازیکنان خوش تکنیک و دریبل زن خوزستانی بود، امروز تبدیل به مخروبهای شده که هیچ شباهتی با محل برگزاری فوتبال ندارد.
به گزارش خبرنگار ورزشی ایلنا، خوزستان از دیر باز به عنوان قطب فوتبال ایران شهره بوده و حضور بازیکنان متعدد خوزستانی در تیم ملی و عملکرد درخشانی که آنها از خود به نمایش گذاشتند مهر تائیدی بر این ادعا بوده است.
سال 1342 کلنگ ورزشگاه تختی در اهواز زده می‌شود تا یکی از قطب‌های مهم فوتبال کشور در آن سال‌ها با استادیومی در خور به پرورش بازیکنان آینده دار ادامه دهد. ورزشگاه تختی اهواز یادآور روزهایی است که فوتبال ایران با حضور تیم‌هایی مثل استقلال اهواز، فولاد اهواز، شاهین اهواز و ... با جمعی از بازیکنان تکنیکی و سرعتی خود تنور مسابقات را گرم می‌کرد و تکنیک ناب فوتبال خوزستانی شور ویژه‌ای به هواداران پر شمار این شهر می‌داد.
شاید کمتر کسی باور کند مکانی که روزگاری محل دلربایی بازیکنان تکنیکی و سرعتی فوتبال ایران با حرکات انفجاری و دریبل‌های متنوع بود امروز به مخروبهای تبدیل شده که هیچ شباهتی به محل برگزاری فوتبال ندارد. این ورزشگاه پیر که در سال 1345 افتتاح شد بعد از سال‌ها میزبانی از مسابقات فوتبال امروز به حال خود رها شده و به نظر می‌رسد هیچ انگیزه‌ای هم برای بهبود شرایط آن وجود ندارد. رفته رفته با افول فوتبال اهواز و میزبانی فولاد خوزستان و استقلال خوزستان در ورزشگاه غدیر و ورزشگاه اختصاصی فولاد اهواز توجهات از این ورزشگاه نوستالژیک دور شد و آن را تبدیل به مخروبهای بدون استفاده کرد.
شاید این ورزشگاه امروز به دلیل موقعیت مکانی و گنجایش نه چندان مناسب آن (15 هزار صندلی) برای میزبانی مسابقه‌ای در سطح لیگ برتر مناسب نباشد اما مسئولان خوزستان برای استفاده تیم‌های اهوازی در لیگ‌های پائین‌‌تر و لیگ پایه می‌توانستند بهترین بهره برداری را از آن داشته باشند. یا حتی این ورزشگاه می توانست یک زمین تمرینی مناسب برای تیم های اهوازی باشد. چطور ممکن است یک ورزشگاه که از سرمایه های ملی این استان به شمار می رود این طور مورد بی توجهی باشد؟
برای مشاهده وضعیت ورزشگاه تختی اهواز که روزی نقاهتگاه دوران دفاع مقدس بوده و یک میراث ماندگار محسوب می‌شود، لازم است تنها ۱۵ دقیقه وقت بگذارید تا بتوانید وضعیت اسفبار آن را مشاهده کنید. ورزشگاهی که جای جای آن را زباله فرا گرفته است و علاوه بر انبوهی از زباله، بخش‌های مختلفی از ورزشگاه نیز به بیابان و علف‌زار تبدیل شده است.
آبخوری‌های ورزشگاه نیز سال‌ها است که شیر آب ندارند، چه برسد به آبی که در لوله‌ها جریان پیدا کند و عطش ورزشکاران را فرو نشاند. سرویس‌های بهداشتی این ورزشگاه نیز بسته هستند و قابل استفاده نیستند؛ به صورتی که برخی از سرویس‌ها محلی برای زباله و وسایل دور انداختنی شده‌اند. حتی در جریان بازی‌های تیم‌های فوتبال و دو و میدانی بانوان و آقایان، این موضوع بارها مورد انتقاد قرار گرفته اما گوش شنوایی نبوده و نیست.
این مجموعه ورزشی به صورتی ساخته شده که هیات‌های ورزشی را هم در دل خود جای داده است، بماند که دفتر این هیات‌ها در زیر پله‌ها، در شان و منزلت رشته‌های ورزشی و ورزشکاران و پیشکسوتان نیست، حالا تصور کنید که رو به روی این هیات‌ها علف‌زار و وسایل دور انداختنی خود هیات‌ها مثل صندلی شکسته و شیشه هم باشد؛ البته خود مسوولان هیات‌های ورزشی و ورزشکاران نیز ملزم به رعایت نکات بهداشتی هستند و باید خود را در قبال این ورزشگاه که به نوعی خانه‌شان محسوب می‌شود، مسئول بدانند و این که هر وسیله دور انداختنی را درون محوطه ورزشگاه رها و در نگهداری خانه ورزشی خود کم‌لطفی کنند، جای بسی تامل است!
حالِ تنها زمین محصور شده برای فوتبال بانوان که وعده تبدیل آن به آکادمی فوتبال بانوان را هم داده بودند نیز اصلا خوب نیست و شاید گفتن این جمله که "مزرعه‌ای بیش نیست"، برای بیان وضعیت آن کافی باشد. البته جای سوال است که هیات فوتبال چه می‌کند و اگر از عهده نگهداری این زمین چمن بر نمی‌آید، بهتر نیست که کار را به کاردان و هر آنکه مسئولیت‌پذیر است، بسپارد و خیال دختران علاقه‌مند به فوتبال را راحت کند؟
در حالی ورزشگاه تختی به این روز دچار شده است که اگر مسئول اماکن ورزشی این اداره‌کل و دیگر مسئولان مربوطه که خیلی از این ورزشگاه هم دور نیستند، برای دقایقی در ورزشگاه قدم می‌زدند، شاید تا کنون گامی برای بهتر شدن وضعیت این پیر قدیمی برداشته بودند.
دیدن تصاویر امروز ورزشگاه تختی آنقدر تلخ و گویا است که نیاز به هیچ توضیح اضافه ای ندارد و هر فوتبالدوستی با دیدن آن متاثر خواهد شد. ورزشگاه قدیمی اهواز که به واسطه میزبانی‌های فوتبال و موفقیت‌های بسیار، روزهای پرافتخاری را در قلب خود جا داده است، مدت‌هاست که از بی‌مهری، بی‌مسئولیتی و نبود بودجه، به درد آمده اما هنوز به درمان امیدوار است.
