مهاجمان خارجی پرسپولیس؛ خطرناک نه خطرساز علیه باشگاه
دو مهاجمی که سرخپوشان در نیم فصل نقل و انتقالاتی جذب کرده‌اند بیشتر علیه منافع باشگاه بوده‌اند تا در جهت تقویت تیم.
به گزارش ایلنا، در این چند مسابقه‌ای هم که از لیگ برتر بعد از شروع نیم فصل دوم گذشته از اوساگونا یک پاس گل در دربی دیده‌‌ایم و استوکس هم با همان بغل پا و ضربه ایستگاهی دربی خاطرات کوتاهی برای هواداران پرسپولیس رقم زده و فلنگ را بسته است. اول فصل گفتیم پرسپولیس 5 مهاجم جوان زیر 23 سال دارد که می‌تواند به تناوب از آنها استفاده کند و ضمن بهره بردن از نیروهای پرتوانی مثل امیری، ترابی و نعمتی در خط حمله – که اتفاقاً انتقال‌شان به خط حمله از ترافیک خط میانی خواهد کاست - به جوان‌هایی مثل اسدی، عبدی، روستایی و ... میدان دهد و به تدریج آبدیده‌شان کند.
اگر این اتفاق می‌افتاد پرسپولیس به پشتوانه نیروهای جوانش و با کمترین هزینه می‌توانست برای فصول آینده خط حمله‌اش را بیمه کند و یقین داشته باشید از شرایط فوق‌العاده‌ای که الان در جدول دارد هم وضعیت بهتری پیدا می‌کرد.
با این حال پرسپولیس با توجیه قدرت بخشیدن به خط حمله‌اش سراغ جذب مهاجم خارجی رفت که ثمره‌اش شد جونیور براندائو که حتی برای بغل پا زدن سالم باید منتظر یک معجزه از او می‌ماندیم!
تحمل جونیور با چند ناکامی و باختن بازی‌های شش امتیازی نیم فصل اول و کلی مرارت در بازی‌های بعدی مثل عذاب الهی بود که بالاخره با کلی هزینه مالی تمام شد.
بعد از رفتن جونیور تلاش زیادی صورت گرفت تا خط آتش تیم دوباره به پیکان‌های ساخت خارج تجهیز شود اما مشخص بود در فصل زمستان و با این حجم از مشکلات مالی بعید است فورواردی به پرسپولیس بیاید که برای لیگ قهرمانان باری از دوش یحیی و تیمش بردارد.
امروز حاشیه‌های رفتن بی‌بازگشت استوکس و ناکارآمدی اوساگونا در خط حمله همان چیزی است که از دو ماه قبل قابل پیش‌بینی بود.
امروز یحیی گل‌محمدی مجبور است به جای بازی دادن به مهدی عبدی، آریا برزگر و امیر روستایی در ده دقیقه پایانی مسابقه با شهرخودرو و زمانی که دو گل از حریف پیش است به مهاجمی تکیه کند که غیر از خطا و بازی فیزیکی هیچ چیزی نیاموخته و به اندازه‌ای که پرسپولیس نیاز دارد کارآیی نداشته است.
در واقع اگر قرار بود پرسپولیس مهاجمی با این خصوصیات جذب کند نیازی به گشتن دور دنیا نبود، تنها با سپردن شرح وظایف اینچنینی به مهاجمان جوانش چندصدهزار دلار پس‌انداز می‌کرد یا به سایر بازیکنان می‌داد.
امروز وقتی می‌بینیم با مهاجم 80-70 هزار یورویی مثل بودیمیر قراردادی 500 هزار یورویی بسته شده و حالا باید برای فصل دوم این بازیکن چیزی حدود 5 میلیارد از جیب پرسپولیس هزینه شود به این فکر می‌کنیم که داستان اوساگونا و استوکس چقدر می‌تواند شبیه بودیمیر باشد و از حالا چقدر باید بترسیم و حسرت بخوریم که اصلاً چرا سراغ مهاجم خارجی رفتیم و بازیکنی مثل مهدی عبدی که می‌توانست کارآیی بیشتری نسبت به اوساگونا و استوکس داشته باشد را بعد از بلوغ زودهنگامش در جا میخکوب کنیم؟
تا کی باید دندان‌هایمان را روی هم بفشاریم و حرص بخوریم از این همه تصمیمی که حتی افق دو روز آینده پرسپولیس را هم روشن نمی‌کند چه رسد به دوراندیشی و فصول آینده؟تا کجا باید صبور باشیم؟
