سندروم سال چهارم علیه پپ گوآردیولا در منچسترسیتی
مربیگری پپ گواردیولا تا به حال در دوره‌های چهارساله رقم خورده است. چهار سال در بارسلونا که با موفقیت‌های بی‌سابقه شروع شد و با شکست برابر ژوزه مورینیو در کورس قهرمانی لالیگا به پایان رسید.
به گزارش ایلنا، بعد از یک سال استراحت و شارژ باتری‌اش سه سال را در بایرن‌مونیخ سپری کرد که اگرچه بر لیگ آلمان مسلط بود اما هت‌تریک ناکامی در لیگ قهرمانان به جدایی‌اش انجامید. گواردیولا در انگلیس تاریخ‌سازی کرده، نخستین تیمی که 100 امتیاز گرفت و نخستین تیمی که هر سه جام داخلی را به دست آورد اما فصل «سخت» چهارم باعث شده 22 امتیاز از لیورپول عقب بیفتد. بازی لیگ قهرمانان برابر رئال مادرید هم فوق‌العاده دشوار است، ما نمی‌دانیم اگر باز هم در اروپا کم بیاورد در سیتی می‌ماند یا نه اما او هرگز فصل پنجم را در یک تیم تجربه نکرده. نویسنده دیلی میل به جزئیات بیشتری در دوره‌های چهارساله مربیگری پپ گواردیولا پرداخته.
بارسلونا، 2012-2008
بارسلونا تیم درجه یک اروپایی نبود وقتی گواردیولا در سال 2008 مربی‌اش شد. بعد از پنج سال مربیگری فرانک رایکارد، علامت سؤال‌های بزرگی درباره پپ وجود داشت: آیا با اینکه تجربه مربیگری‌اش در رده بزرگسالان صفر است، به صرف اینکه کاپیتان سابق بارسا و شاگرد یوهان کرویف بوده، شایسته این پست است؟ گواردیولا با قدرت تمام به انتقادات پاسخ داد و یکی از بهترین تیم‌های تاریخ فوتبال را ساخت. بله او لیونل مسی را در اوج داشت اما همه بارسا این نبود؛ تیکی تاکای ژاوی و اینیستا، پرسینگ فوق‌العاده برای پس گرفتن توپ و بازی فیزیکی امثال کارلس پویول و سرخیو بوسکتس. در سال اول شش جام گرفتند، لیگ قهرمانان، لالیگا، جام حذفی اسپانیا، سوپرجام اروپا، سوپرجام اسپانیا و جام جهانی باشگاه‌ها. لالیگا در دو فصل بعدی هم تکرار شد و در فصل 2011-2010 در ویمبلی دومین قهرمانی پپ و شاگردانش در اروپا رقم خورد اما مادرید و مورینیو بی‌رحمانه با فوتبال جذاب پپ و تیمش مقابله کردند ضمن اینکه رابطه میان دو باشگاه به بدترین روزهای خود رسید، اوج آن فروکردن انگشت مورینیو در چشم تیتو ویلانووا، دستیار فقید گواردیولا بود. زمزمه‌هایی از نارضایتی بازیکنان بارسا از جمله مسی در مورد سختگیری‌های پپ به گوش می‌رسید. گواردیولا جام حذفی، سوپرجام اسپانیا، جام جهانی باشگاه‌ها و سوپرجام اروپا را به دست آورد اما اصلی‌ها از کف رفت. لالیگا را رئال مادرید برد و لیگ قهرمانان را چلسی. پپ خسته شده بود: «روزی که ببینم چشم بازیکنان آن برق همیشگی را ندارد، وقت رفتن است.»
ساندرو روسل جای خوان لاپورتا را گرفته بود و روسل به گواردیولا لقب «دالایی لاما» داده که لزوماً تحسین‌آمیز نبود. گواردیولای ایده‌آل‌گرا که سبک کرویف را به بارسلونا آورده بود، باید می‌رفت تا احترامش حفظ شود.
استراحت و بایرن‌مونیخ، 2016-2012
سال اول این دوره را گواردیولا و همسرش در نیویورک سپری کردند تا انرژی و انگیزه‌هایش را باز یابد. یک آپارتمان لوکس گرفته بود، شایعاتی در مورد رفتنش به چلسی مطرح شد و یک شام معروف با سر الکس فرگوسن صرف کرد. در نهایت با بایرن‌مونیخ به توافق رسید و در آغاز فصل 2014-2013 به تیمی رفت که به تازگی قهرمان سه‌گانه شده بود؛ تیم یوپ هاینکس در فصل 2013-2012 همه جام‌ها را برد.
او قصد داشت سبک فوتبال جدیدی را به باواریا بیاورد که تنها هدفش بردن جام نبود. از این جهت موفق شد، با کمک دو بال در کلاس جهانی، آرین روبن و فرانک ریبری و چند بازیکن تیم ملی آلمان شامل مانوئل نویر که در پایان همان فصل به قهرمانی جام جهانی رسیدند. بایرن در فصل اول پپ با 19 امتیاز اختلاف با زدن 94 گل در 34 بازی قهرمان شد. اختلاف امتیاز در دو فصل بعدی 10 تا بود. احتمالاً بهترین خرید او روبرت لواندوفسکی بود که در باشگاه یک اسطوره شده و هنوز هم مرتب گل می‌زند اما اینکه سلف گواردیولا، هاینکس قهرمان اروپا شده بود به مربی اسپانیایی فشار می‌آورد. بایرن در نیمه‌نهایی سال 2014 لیگ قهرمانان در مجموع دو دیدار 5 بر صفر برابر رئال مادرید تحقیر شد. فصل بعد هم به جمع چهار تیم پایانی راه یافتند اما این بار مغلوب بارسلونا شدند. در این مدت منچسترسیتی بیکار نبود و از طریق مدیران سابق بارسلونا و دوستان گواردیولا، فران سوریان و تکسیکی بگیریستاین مرتباً به مونیخ، آدم‌های خود را می‌فرستادند تا با تماشای سبک کار گواردیولا بازیکنانی را بخرند که با فلسفه بارسا همخوان باشد.
در فصل سوم گواردیولا در مونیخ به نظر می‌رسید اوضاع برای رفتنش به لیگ برتر مهیا شده و قدرت شخصیت گواردیولا برای برخی از چهره‌های سرشناس بایرن توهین‌آمیز بود. دکتر افسانه‌ای باشگاه، هانس مولر ولفارت در دوران پپ از این تیم رفت و بعدها مدعی شد مربی به طور کامل حرفه پزشکی را نادیده می‌گیرد. در واقع این سبک کار گواردیولا بود. در طول فصل مشخص شد گواردیولا در پایان فصل به منچسترسیتی می‌رود و چندان اشکی برایش ریخته نشد. بایرن برای سومین فصل پیاپی در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا حذف شد و گل آنتوان گریزمان در آلیانتس آره‌نا، اتلتیکومادرید را به فینال رساند.
منچسترسیتی، 2020-2016؟
گواردیولا همزمان با مورینیو به منچستر آمد؛ در حالی که سیتی و یونایتد فصل قبل را با امتیاز یکسان به پایان رسانده بودند. زمان زیادی طول نکشید تا سیتی سایه‌اش را برای یونایتد باقی بگذارد اما فصل اول فصل تغییرات در ورزشگاه اتحاد بود و مصدومیت شدید نخستین خرید گواردیولا، ایلکای گوندوغان به بدتر شدن اوضاع کمک کرد. سیتی در فصل 2017-2016 تنها توانست قهرمان جام اتحادیه شود و گواردیولا وقتی تیمش در باخت مقابل لسترسیتی چهار گل خورد، با بی‌احترامی گفت «مربی تکل‌ها» نیست. فصل بعد همه چیز سر جای خودش قرار گرفت. سیتی با 100 امتیاز قهرمان لیگ برتر شد و فصل بعدش با 98 امتیاز از عنوانش دفاع کرد. آنها قهرمانی جام اتحادیه و جام حذفی را هم اضافه کردند تا سه‌گانه منحصر به فردشان رقم بخورد. در این مسیر تیم گواردیولا یکی از زیباترین فوتبال‌هایی که لیگ برتر به خود دیده را به نمایش گذاشت، از بازی با توپ ادرسون، دروازه‌بان برزیلی گرفته تا استعدادهای هجومی کوین دبروین، رحیم استرلینگ، لروی سانه و سرخیو آگوئرو. تنها نقطه ضعف ناکامی در لیگ قهرمانان بود و این فصل هم گواردیولا به خاطر پیدا نکردن جانشین برای کاپیتان تیم، ونسان کمپانی، غافلگیر شده؛ تاوان این اشتباه با مصدومیت آیمریک لاپورته بیشتر هم شد.
کج‌خلقی‌های مربی سیتی شروع شد. او از برنامه فشرده بازی‌ها انتقاد کرد و گفت «می‌تواند بازیکنان را بکشد»، خریدهای جدیدش بنژامین مندی و ژوائو کانسلو با توجه به قیمت بالایشان انتظارات را برآورده نکردند، پپ در متقاعدکردن سانه برای امضای قرارداد عاجز شد و مجبور شد به شایعات در مورد رفتنش به یوونتوس پاسخ بدهد.
پپ اصرار دارد بند فسخ قراردادش را در تابستان فعال نمی‌کند و به این ترتیب تا پایان قراردادش در سال 2021 می‌ماند. این یعنی برای سال پنجم در سیتی می‌ماند، اتفاقی که در تیم‌های دیگرش نیفتاده اما تا وقتی که نتیجه بازی یک‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان مشخص نشده نمی‌توانیم مطمئن باشیم. به نظر می‌رسد آن قدرتی که گواردیولا برای رساندن تیم‌هایش به سطوح فوق‌العاده به کار می‌برد، هر چهار سال یک بار ته می‌کشد.
منبع: دیلی میل/ جو برنستاین
