مصدومیت ستاره استقلال و نقل قول جنجالی علی پروین

به گزارش ایلنا، دوربین زمین بی‌کیفیت تیم الشرطه عراق را نشان می‌دهد، گزارشگر و کارشناس بازی ایراد می‌گیرند که روی این زمین تیم تکنیکی استقلال به مشکل می‌خورد. نیمه اول به پایان نرسیده مهدی قائدی ستاره ریزنقش استقلال در دایره میانی زمین از درد به خودش می‌پیچد. مصدومیت. خبری تکراری اما همیشه تلخ برای آبی‌ها. همه یکی از دلایل این اتفاق را زمین بازی می‌دانند. جایی که به قول فوتبالیست‌های قدیمی پای بز هم در آن می‌پیچد!

یاد آخرین دوره قهرمانی باشگاه‌های آسیا با فرمت قدیم افتادم. سال 1381. استقلالی‌ها با منصور پورحیدری می‌خواستند باز به فینال بروند. مرحله پایانی رقابت‌ها در تهران برگزار شد و استقلالی‌ها باید در ورزشگاه آزادی به مصاف آنیانگ ال‌جی کره جنوبی بروند. همه چیز برای صعود آماده بود اما بارانی سیل‌آسیا زمین را به یک باتلاق تمام عیار تبدیل کرد. چیزی شبیه شالیزارهای شمال. در این زمین محمد نوازی که آن روزها پنالتی‌زن، کاشته‌زن و متخصص ارسال آبی‌ها بود، ضربه پنالتی را هدر داد. خودش می‌گوید زمین بد بود، تا مچ پا توی آب بودیم، مجبور شدم برای اینکه توپ در گل و شل گیر نکند به زیر توپ بزنم و ... .

استقلال آن بازی را باخت و هنوز تصاویر کسانی که وسط دو نیمه تلاش می‌کردند با تشک، آب جلوی دروازه‌ها را جمع کنند و با بیل و فرغون مشغول بودند جلوی چشمم است. از آن روز بیشتر از 17 سال می‌گذرد ولی هنوز هم در ایران نمی‌شود پنج ورزشگاه مناسب پیدا کرد که موقع بارندگی به باتلاق تبدیل نشوند. هنوز هم تنها جایی که در استان‌های شمالی چمن ندارد زمین‌های فوتبال است.

متلک پراندن به عراقی‌ها برای زمین چمن نامرغوب‌شان البته ممکن است دل را خوش کند اما الان حال تیم‌های ژاپنی و کره‌ای را درک می‌کنیم که به ورزشگاه آزادی می‌آمدند و افسوس می‌خوردند که چرا با خودشان قایق نیاورده بودند. ما هنوز هم از نظر زیر ساخت‌ها خیلی فوق‌العاده نیستیم، کافی است به فیلمبرداری بازی‌های لیگ نگاه کنیم که برای تشخیص یک صحنه کم‌کم باید پلیس جنایی هم مداخله کند که توپ دقیقاً کجای تصویر است!

حق داریم گله‌مند باشیم تیم‌هایی که برای مسابقات قهرمانی آسیا حاضر شده‌اند باید زیرساخت‌های مناسب را داشته باشند اما یادمان نرود که خودمان هنوز بلیت‌فروشی الکترونیکی بلد نیستیم، هنوز در بعضی از شهرهای‌مان کیفیت تصویربرداری فاجعه است و انگار یک نفر با گوشی موبایل بیست سال قبل دارد فیلم می‌گیرد، هنوز سرویس ایاب و ذهاب برخی از ورزشگاه‌های‌مان چیزی شبیه شکنجه است، هنوز ... .

عراق یک کشور بحران‌زده است. چند دهه است که بوی باروت می‌دهد و می‌شود تا اندازه‌ای این قصورها را پذیرفت اما ما چطور؟ گاهی لازم است مثل طاووس به پاهای خودمان هم نگاهی بکنیم. یا دست‌کم به کشورهای دیگر حوزه خلیج‌فارس که زمین‌های بازی و کمپ‌هایشان آنقدر باکیفیت و جذاب است که تیم‌های درجه یک دنیا هم برای گذراندن تعطیلات پیش از فصل آنجا می‌آیند. برای مقایسه خوب است به بالا هم نگاه کنیم!

یادداشت: احسان محمدی