دختر طلایی ووشوی ایران از رویاهایش می‌گوید

به گزارش ایلنا، دو سال قبل، بعد از آنکه مدت‌ها با مصدومیت مسابقه داده بود، تصمیم گرفت از دنیای قهرمانی خداحافظی کند تا شاید فرصتی برای درمان پیدا کند. چند ماهی که گذشت، آسیب‌دیدگی کهنه آشیل کم کم بهبود پیدا کرد و دلش برای تمرین سخت و جشن گرفتن قهرمانی تنگ شد. درخواست بازگشت داد و فدراسیون هم راهی که پیش روی همه بود، مقابلش گذاشت. فرقی نمی‌کرد که چهار مدال طلای جهان را دارد. باید در انتخابی شرکت می‌کرد و مریم هاشمی هم مثل همیشه پذیرفت.

دختر ووشوکار ایران که تا سال 2017 یکی از بهترین‌های ووشوی ایران بود، بعد از دو سال دوری برگشت و با عبور از همه چهره‌های شاخص وزن 75 کیلوگرم، عضو ثابت تیم ملی شد و دیشب همراه بقیه به چین رفت تا از روز شنبه به مصاف حریفانش برود، با این امید که پنجمین مدال طلای جهان را از دهان شیر بیرون بکشد و برای این تاریخ‌سازی جشن بگیرد. با روندی که مریم داشت و «رفت و برگشتی» که تجربه کرد، ساعاتی مانده به پرواز با او همکلام می‌شویم تا پیش از سفر از حس و حالش بگوید.

* تا پای پرواز هم مشغول تمرین هستی؟

طبق برنامه کادر فنی جلو رفتیم و خدا را هزار مرتبه شکر که تیم ملی در شرایط خوبی راهی رقابت‌های قهرمانی جهان می‌شود. سه ماه اردوی پرفشار داشتیم. پنجشنبه صبح به شانگهای می‌رسیم. شنبه، همزمان با اربعین حسینی هم قرعه‌کشی انجام می‌شود که من شروع رقابت‌ها با این مناسبت را به فال نیک می‌گیرم و ایمان دارم که امام حسین (ع) کمک‌مان می‌کند تا برای کشور افتخارآفرین باشیم. در چند سال اخیر، هر بار که ما مسابقه مهمی داشتیم، با یکی از مناسبت‌های مذهبی ما همزمان شده است که به نظرم این نشانه‌ای برای ما است.

* چی شد که بعد از خداحافظی دو سال قبل تصمیم گرفتی برگردی؟

با توجه به آسیبی که از سال 2015 در آشیل پا داشتم، دو سال را به سختی ادامه دادم و با آسیب جدی تمرین می‌کردم. این درد دائمی، فشار روانی زیادی هم به من وارد کرده بود و به خاطر رهایی از این فشار، تصمیم به خداحافظی گرفتم اما مدتی بعد از اینکه تمرین نداشتم و کارهای مربوط به درمانم را دنبال کردم، دلم برای ورزش و تمرینات فشرده تنگ شد. من تجربه ووشو، بسکتبال، کیک بوکسینگ و راگبی را داشتم اما چون می‌دانستم همه چیز در ووشو طبق یک برنامه مشخص انجام می‌شود، تصمیم گرفتم به ووشو برگردم. مطمئن بودم بعد از این خداحافظی دو ساله، اگر قرار باشد حذف شوم، عادلانه حذف می‌شوم و اگر قرار است برنده باشم، بدون توجه به مدال‌هایی که داشتم، این اتفاق می‌افتد. به همین دلیل با دکتر علی‌نژاد صحبت کردم.

* اما برگشتت به این سادگی‌ها هم نبود.

خب مدت‌ها دور بودم و طبیعی بود که باید خودم را نشان می‌دادم. شرط حضورم در ترکیب نهایی تیم ملی، مثل بقیه بچه‌ها؛ پیروزی در انتخابی‌ها بود. انتخابی اول را با پورحسن داشتم. رقیبی که جوان است و بسیار قوی. این مسابقه را «دو رانده» بردم. حریف بعدی‌ام صدیقه دریایی بود. بازی اول را «دو رانده» باختم عضله دوقلویم آسیب دید. مجبور شدم دو هفته استراحت کنم.

* ناامید نشدی؟

خیلی ناراحت شدم. شرایط برایم سخت شد. فکر می‌کردم که وقتی سالم بودم و مشکل مصدومیت نداشته‌ام، باختم. حالا با این مصدومیت چطور می‌توانم برنده باشم اما در نهایت با خودم اتمام‌حجت کردم. گفتم باید این انتخابی را پشت سر بگذارم. اگر ببرم، خدا را شکر. اگر ببازم، حداقل عذاب وجدان ندارم که کم گذاشته‌ام. با این شرایط و دو هفته بعد از مصدومیت، مسابقه دادم و بازی‌های دوم و سوم را با اختلاف بالا پیروز شدم. وقتی این مسابقه تمام شد، فدراسیون گفت باید در وزن 75 کیلوگرم مسابقه بدهم، که در این وزن یک رقیب سرسخت دیگر هم بود. باید سهیلا منصوریان را می‌بردم تا ثابت شوم. سهیلا هم حریف ساده‌ای نبود. طلای جام جهانی و آسیا را دارد.

* از تصمیم فدراسیون ناراحت نشدی؟

نه. همیشه تصمیمات فدراسیون را چشم بسته قبول می‌کنم چون اعتقاد دارم که همه تصمیمات‌شان فنی است و سلیقه‌ای کاری انجام نمی‌شود. به همین خاطر با سهیلا مسابقه دادم که در بازی اول باختم اما دو مسابقه بعد را بردم. با این پیروزی در نهایت برای رقابت‌های جهانی عضو تیم ملی شدم.

* این دوره از مسابقات باید برایت اهمیت ویژه‌ای داشته باشد. بعد از دو سال دوری برگشته‌ای و این ممکن است کارت را سخت کرده باشد.

دوره قبل رقابت‌های جهانی در روسیه بود اما این دوره در چین برگزار می‌شود و حتماً کار برای همه اعضای تیم سخت است. هدف من کسب پنجمین طلای جهان است و برای رسیدن به این هدف هر کاری لازم باشد انجام می‌دهم. هیچ چیزی نمی‌تواند مانعم باشد، جز خودم. من با قدرت به رقابت‌ها می‌روم. حالا فرصتی فراهم شده تا با طلایم نشان دهم که بهترینم. اگر رنگ مدالم چیزی جز طلا باشد، خودم عاملش هستم.

* اما در چین حتماً باید حساب ویژه‌ای هم روی داوری‌ها باز کنید.

ما با علم به این موضوع به مسابقات می‌رویم. البته آقای علی‌نژاد در فدراسیون جهانی قدرت دارند و خیلی وقت‌ها با استفاده از این نفوذ، به کمک بچه‌ها آمده‌اند. اما من هم به‌عنوان ورزشکار این را می‌دانم طلای جهان راحت به دست نمی‌آید. باید اینقدر قوی باشم که از همه اینها بگذرم و روی سکو بایستم. ما برای نخستین بار در تاریخ ووشوی جهان، چین را پشت سر گذاشتیم و باز هم می‌توانیم این کار را انجام دهیم.

* شما و شهربانو چهار طلای جهان دارید و الهه هم با دو طلای جهان یکی از بهترین‌های ایران است. این رزومه‌ها باعث نمی‌شود که از سرمربی ایرانی تیم ملی حرف شنوی نداشته باشید. یا مثلاًً فکر کنید که مربی چیزی برای عرضه به شما ندارد؟

این مسأله وجود دارد و ممکن است من پیش خودم فکر کنم که خیلی بلدم اما وقتی می‌خواهم ملی‌پوش باشم، باید همه شرایط را بپذیرم. ضمن اینکه اینطور هم نیست که کادر فنی چیزی برای ارائه به ما نداشته باشد. مسئولیت فنی تیم ملی ووشو در هر دو بخش زنان و مردان با آقای اوجاقی است. در نتیجه برنامه‌های بانوان هم با نظر ایشان که به نظرم اسطوره ووشوی جهان است، نوشته می‌شود ضمن اینکه خانم طهماسبی هم در دوران قهرمانی ورزشکار خوبی بوده‌اند و شرایط ورزشکاران را به خوبی درک می‌کنند. با این شرایط ما چشم بسته هر چیزی که کادر فنی بگوید را انجام می‌دهیم.

* در روند آماده سازی برای قهرمانی جهان، به مشکلی نخوردید؟

نیاز اصلی ساندا، حریف تمرینی است که خدا را شکر، فدراسیون ووشو طوری عمل کرده که در آن واحد، سه تیم ملی تقریباً یک سطح (با کمی تفاوت) دارد. نفرات ذخیره ما هم جزو بهترین‌ها هستند و در نتیجه به این نیاز خیلی خوب پاسخ داده شده است اما مسأله‌ای که از دست فدراسیون خارج است، مشکلات مالی است که البته همه ورزش درگیرش است. فدراسیون ووشو برنامه‌ریزی فوق‌العاده‌ای داشته و هر کاری که می‌توانسته برای ما انجام داده اما اگر از سوی مسئولان ورزش حمایت بیشتری از ووشو انجام می‌شد و به این رشته به اندازه حق واقعی‌اش، نگاه می‌شد ما شرایط اردوی برون مرزی یا مسابقه تدارکاتی با رقیبان خوب را هم پیدا می‌کردیم. رقابت در سطح یک دنیا، استرس دارد و فرقی نمی‌کند، من باشم یا یک ورزشکار تازه وارد. در نتیجه اگر ما فرصت پیدا می‌کردیم که اردوی برون مرزی داشته باشیم یا در دیدارهای تدارکاتی حاضر باشیم، قاعدتاً خود واقعی‌مان را نشان می‌دادیم نه اینکه بعد از یکی دو مسابقه، تازه به شرایط طبیعی برسیم. البته باز هم تأکید می‌کنم که این شرایط از دست فدراسیون خارج است و دکتر علی‌نژاد هر کاری می‌توانسته انجام داده است.

* جزو معدود ورزشکارانی ( بین همه رشته ها) هستی که وقتی صحبت می‌کنی، از شرایط فدراسیون تعریف می‌کنی.

 من فکر می‌کنم ووشو تنها رشته‌ای است که همه در آن تکلیف خودمان را می‌دانیم. من ورزشکار از الان می‌دانم که سال آینده، چه روز و چه ساعتی مسابقه دارم، یا برنامه انتخابی چگونه است. بعید می‌دانم هیچ فدراسیون دیگری اینقدر نظم داشته باشد. در بدترین شرایط مالی ورزش، ما بهترین اردوها را داشتیم و این یعنی اینکه مدیریت خوبی اعمال می‌شود. ما مطمئنیم وقتی کاری انجام نشده، حتماً دیگر امکانش نبوده است. وگرنه فدراسیون چیزی کم نگذاشته است. الان هم امیدوارم با نتایجی که در قهرمانی جهان می‌گیریم، مزد این همه زحمت را بدهیم و خودمان هم سربلند باشیم.

آزاده پیراکوه