تبریز در قرق افغانستان؛ بدون مرز با پاسپورت

به گزارش ایلنا، اما چهار سال پیش در مقدماتی بازی‌های المپیک 2016 ریو، در ورزشگاه آزادی یک رکورد خیره کننده ثبت شد. رکورد بیشترین تماشاگر برای دیدن مسابقه مقدماتی فوتبال المپیک. 80 هزار تماشاگر به استادیوم آمدند اما نکته جالب اینجا بود که از این تعداد تنها 300 نفر ایرانی بودند و بقیه هواداران تیم ملی المپیک افغانستان بودند که برای حمایت از تیم‌شان به استادیوم آمدند. در آن بازی گرچه ایران 6-صفر پیروز شد اما همه از این حضور حیرت کردند! شهر را افغان‌ها فتح کرده بودند، لذت می‌بردند از این همجواری، سرود می‌خواندند، پرچم تکان می‌دادند. حق داشتند. درست مثل وقتی که ایرانیان در خارج از کشور تیم ایران را تشویق می‌کنند.

حالا در تبریز تیم ملی فوتسال زیر 20 سال افغانستان به فینال رسید. یک افتخار برای کشوری که در ذهن ما مردمش هنوز لابه‌لای واژه‌های دردناکی مثل طالبان، انفجار انتحاری، بمب‌گذاری و‌... زندگی می‌کنند. می‌کوشند کشورشان را بسازند. سرزمین خشنی که سال‌ها در معرض تاخت و تاز بوده و حالا جوان‌ها می‌خواهند با ورزش تصویر دیگری از آن به دنیا نشان بدهند. از این منظر برای‌شان خوشحالم. پیروزی و لبخند آنها، غلبه زندگی بر ناامیدی و روشنایی بر ظلمات است.

نکته جالب اینجاست که تعداد زیادی از بازیکنان تیم ملی زیر 20 سال افغانستان، در ایران بال و پر گرفته‌اند درست مثل تنها مدال‌آورشان در المپیک؛ روح‌ا... نیکپا. نخستین و تنها مدال‌آور المپیک. پسر تکواندوکاری که در المپیک پکن مدال برنز گرفت. او در 10 سالگی به ایران آمد و عضو تیم تکواندوی پناهندگان شد و اینجا بود که توانست به یک ورزشکار حرفه‌ای تبدیل شود.

بعد از صعود تیم ملی فوتسال زیر 20 سال افغانستان به فینال و اعلام اینکه شهر تبریز از دیرباز اجازه سکونت به اتباع افغانستانی را ممنوع اعلام کرده و تنها کسانی که مسافرتی و با پاسپورت وارد خاک کشور شوند، می‌توانند وارد این استان شوند باعث شد بسیاری از افغان‌ها در فضای مجازی با هشتگ #میریم_تبریز برای متقاعد کردن مسوولان ایرانی تلاش کنند و اتفاقاً با همدلی مردم همراه شدند و جمع زیادی از آنها با حضور در ورزشگاه پورشریفی تبریز، ژاپن را تحت فشار قرار دادند.

سال‌هاست که حضور جمعیت کثیری از مردم افغانستان در ایران مورد مناقشه بوده، برخی می‌گویند آنها جای ایرانی‌ها را برای کسب و کار تنگ کرده‌اند و عده بیشتری هم بر این باورند که اینطور نیست و اتفاقاً تن به کارهای دشواری می‌دهند که بسیاری از جوان‌های ایرانی از آن گریزان هستند. با این همه در این مورد خاص، یعنی همراهی و تشویق تیم ملی کشورشان مردم انتظار مهربانی بیشتری با کسانی دارند که بیش از کشورهای دیگر با ما زبان و فرهنگ مشترک دارند یا دست‌کم اندازه ما در طول تاریخ زجر کشیده‌اند. مردمی که موقع چاق سلامتی‌ها به هم می‌گویند: جانت جور است؟‌... ترکیبی شیرین و کاملاً فارسی. بدون مرسی، بدون سیاست، بدون مرز و پاسپورت!