بعد از شکست لیورپول مقابل ناپولی؛ از بی‌انصافی تا امیدواری با یورگن کلوپ
دقیقا سه سال گذشته از روزی که لیورپول، برندان راجرز را اخراج کرد، این واقعیتی است که برای تحلیل وضعیت کنونی باشگاه به آن نیاز داریم.
به گزارش ایلنا، تلاش این یادداشت زیر سوال بردن دوران مربیگری راجرز در لیورپول نیست اما 12 مهر 1394 تیم و باشگاه لیورپول کیلومترها با یک تیم استاندارد لیگ قهرمانان فاصله داشت و آن روز برای گرفتن یک امتیاز در گودیسون پارک جان کند. در ماه‌های ابتدایی آن فصل هیچ نشانه‌ای از پیشرفت و امید دیده نشد و تیم برای عبور از رقیب دسته چهارمی خود، کارلیسل در جام اتحادیه در آنفیلد فقط در ضربات پنالتی شانس آورد. هواداران حق داشتند نگران باشند.
چرا این قضیه را مرور می‌کنیم؟ به خاطر اینکه 12 مهر یعنی پنجشنبه هواداران لیورپول دوباره کم‌طاقت شده و احساس می‌کنند دنیا به آخر رسیده. باخت یک بر صفر برابر ناپولی بازگشت آن چیزی که راجرز نام «جنون» رویش گذاشته بود را به یاد آورد؛ لیورپول حد وسط ندارد، قله است یا دره.
لیورپول البته در بازی چهارشنبه افتضاح بود. حمله‌اش ضعیف بود و پاسکاری‌اش از میانه میدان نشاط نداشت، مدافعان هم اشتباهات بچگانه داشتند. یورگن کلوپ که در طول 90 دقیقه بیش از آدمک‌های کنار فروشگاه‌ها دستش را بالا و پایین می‌برد، کاملا حق داشت.
اما واکنش بخش‌هایی از هواداران لیورپول غیرمنصفانه بود و شامل فهرستی از انتقادات از کلوپ می‌شد؛ از خسته کردن بازیکنان در پیش‌فصل سخت گرفته تا وفاداری بیش از حد به برخی بازیکنان و نرسیدن فرصت کافی به دیگران. عده‌ای هم فصل 2003-2002 را به یاد می‌آوردند که تیم ژرار هولیه در 12 بازی اول در لیگ برتر نباخت و در نوامبر صدرنشین بود اما 12 بازی آخر فصل را نبرد و پنجم شد. شاید اگر اظهارنظرها بعد از پیروزی برابر پاری‌سن‌ژرمن در بازی اول لیگ قهرمانان یا برد مقابل ساوتهمپتون که ششمین پیروزی متوالی قرمزها در ابتدای فصل بود را بخوانید، شگفت‌زده شوید.
البته این سر و صداها بعد از گل دقیقه آخر لورنزو اینسینیه فراگیر نیست و خوشبختانه عده زیادی از هواداران درک می‌کنند که این اتفاق کاملا طبیعی است و در هر فصل یک یا دو بازی هست که تیم کارکرد لازم را ندارد. اگر اکثریت هواداران انتظار دارند لیورپول در آنفیلد تمام مسابقه‌هایش را با گل‌های زیاد ببرد، یک جای کار ایراد دارد. هرگز چنین تیمی وجود نداشته و هیچ تیمی هم دوست ندارد در چنین جوی بازی کند.
به هر حال این لیورپول است و 29 سال گذشته از آن موقعی که به‌عنوان بهترین تیم انگلیس قهرمان لیگ شده، این ترس که لیورپول از رسیدن به قهرمانی دوباره باز بماند، به جان هواداران افتاده و برای همین نمی‌توانند از وضعیت خوبشان در حال حاضر لذت ببرند.
این دقیقا همان کاری است که باید انجام دهند: لذت بردن. کلوپ اشتباهات خودش را دارد و دست به هر چه می‌زند، طلا نمی‌شود اما او بهترین تیم لیورپول از سال 1990 را ساخته؛ تیمی که ملزم به گل زدن است، استایل دارد و هواداران را جذب می‌کند. درست است بازی در ناپل هیچ جذابیتی نداشت اما ورزش همین است و این اتفاقات رخ می‌دهد. این فقط یک دست‌انداز در آغاز یک مسیر طولانی است نه بیشتر و نه کمتر. چند تیم دیگر هستند که می‌خواهند جای این تیم را بگیرند.
سه سال قبل لیورپول مجبور به اخراج مربی‌اش شد. هشت سال قبل آنها در خانه به بلکپول باختند و به منطقه سقوط لغزیدند. در این لحظات است که باید بین هیجان و عقلانیت تصمیم گرفت نه بعد از یک باخت ناچیز در یکی از خصمانه‌ترین استادیوم‌های اروپا.
منبع: دیلی میل / دامینیک کینگ
