سرخ ها در آزمون وفاداری؛ ستاره‌ها می‌مانند؟

به گزارش ایلنا، هرچند پرسپولیس با فتح شهرآورد ۹۵ هم آمار و رکوردهای تاریخ دربی‌ها را به‌سود خودش و سرمربی‌اش، یحیی گل‌محمدی تغییر داد و هم خود را پابه‌پای سپاهان در صدر جدول لیگ نگاه‌داشت اما بازی این تیم در دو دیدار لیگ ‌برتری اخیرش، یک تفاوت فنی با سایر بازی‌های این فصلش، حتی مصافش با تیم‌های بزرگ دیگر داشت.

 سرخ‌پوشانی که در مصاف با رقبای آسیایی نامدار خود هم مالکانه و مقتدرانه بازی می‌کردند، در مقابل سپاهان تنها ۴۴ درصد و در شهرآورد دور برگشت لیگ نیز ۴۹ درصد صاحب میدان بودند.

بنا بر روایت آمار، استقلال و پرسپولیس نه‌تنها در مالکیت توپ، بلکه در فاکتورهایی نظیر تعداد شوت و تعداد و درصد صحیح پاس، آماری برابر و البته نه‌چندان قابل توجه داشتند.

تنها امید گلزنی پرسپولیس بود که به ‌شکلی جزیی (74/0 مقابل 66/0) نسبت به رقیب سنتی برتری داشت. شاید بتوانیم فشار و حساسیت بالای دربی را تا حدی به‌عنوان یک عامل روانی برای تغییر روند بازی هر دو تیم موجه بدانیم اما اینکه در دو بازی بزرگ متوالی پرسپولیس چهره‌ای متفاوت از خود نشان‌داده، یک هشدار خطر است برای فلسفه‌ای که این تیم حدود ۵ سال با اتکا به آن، دوران طلایی خود را رقم زده.

بازی مالکانه و با حوصله که در برخی برهه‌های زمانی با ضدحمله‌های برق‌آسا و پارتیزانی نیز در‌می‌آمیخت، از دوران برانکو در پرسپولیس دیده می‌شد و گل‌محمدی برای رساندن ارتش سرخ به پوکر قهرمانی و فینال آسیایی، از این بنای فنی میراث‌داری کرد اما حتی پس از سربلندی در دور گروهی لیگ قهرمانان، اینکه چنین فلسفه‌ای در دو بازی بزرگ فدای نتیجه‌ شود، حتی اگر ۴ امتیاز از دو بازی مقابل دو رقیب مستقیم کورس قهرمانی به همراه داشته ‌باشد، نه مقابل النصر و الهلال (در صورت رویارویی) ضامن یک پیروزی خفیف می‌تواند باشد؛ و نه در مقابل رقبای لیگ ‌برتری که خود به بازی بسته روی می‌آورند، کمکی به رسیدن قرمزها به هر سه امتیاز نخواهند کرد.

پرسپولیس در سال‌های گذشته، به واسطه همین ثبات فنی، موفق شد متفاوت‌ترین تیم ایران و یکه‌تاز لیگ برتر باشد اما حال، سپاهان و تا حدودی استقلال نیز قدم در راه مشابهی گذاشته‌اند و هر یک به دنبال شیوه منحصر به‌ فرد و البته متفاوتی برای نمایش‌های خود هستند.

در چنین رقابتی، وفاداری پرسپولیسی‌ها به شاکله فنی پنج سال اخیر خود اهمیتی دوچندان پیدا کرده است.