برای ستاره بی‌ادعای فوتبال‌خراسان؛
جای خالی کاظم به راحتی پر نخواهد شد
متانت و بزرگواری‌اش زبانزد همه ورزشکاران و ورزش‌دوستان و متین و بی ادعا بود. این حرف‌ها را نه به خاطر از دست دادنش می‌گویم، بلکه هر کسی که کاظم را می‌شناخت این خصوصیات را در وجود او می‌دید.
ایلنا - سال‌هاست کاظم غیاثیان را می‌شناسم، خانواده ما بیشتر از اینکه یک خانواده والیبالی باشد یک جمع فوتبالی است و به همین واسطه غیاثیان را از سال‌های دور می‌شناختم. با تمامی برادرانم ارتباط نزدیکی داشت، بخصوص با دو برادر بزرگترم رفاقتی صمیمی و دیرینه داشت، مدتی هم در باشگاهی که در سه راه راهنمایی مشهد فعالیت می‌کرد با او بودم.
با خودم هم رابطه نزدیکی داشت. یک فوتبالیست خاکی و افتاده بود و متانت و بزرگواری‌اش زبانزد همه ورزشکاران و ورزش‌دوستان و متین و بی ادعا بود. این حرف‌ها را نه به خاطر از دست دادنش می‌گویم، بلکه هر کسی که کاظم را می‌شناخت این خصوصیات را در وجود او می‌دید.
غیاثیان ورزشکار و مربی بی‌ادعا بود و هر وقت فوتبال خراسان در جایی درگیر چالش می‌شد به میدان می‌آمد. همواره در خدمت ورزش بود، هر گاه به او نیاز بود دست ورزش را می‌گرفت و خیلی از مشکلات را بویژه در فوتبال با جایگاهی که داشت حل و فصل می‌کرد.
معتقدم ورزش استان خراسان رضوی مهره ارزشمندی را از دست داد که جای خالی‌اش به راحتی پر نخواهد شد. متاسفیم در این سن درگذشت، غیاثیان سرشار از تجربه‌های ورزشی و فوتبالی بود و هنوز می‌توانست تجربه‌های خود را در اختیار جوانان ما بگذارد ولی این اتفاق نیفتاد.
تا روزهای آخری که با او بودم علیرغم بیماری که داشت همیشه انسانی سر زنده و شاد بود، اگرچه دوست داشت مسوولان و بخصوص دوستانش بیشتر از این‌ها به او سر بزنند ولی واقعا هیچ گله‌ای از کسی نداشت. آزرده بود ولی کسی نبود که حرفی و ادعایی و توقعی داشته باشد. دلش رنجیده بود که چرا برخی سراغش را نمی‌گیرند ولی این خصوصیت هر انسانی است که وقتی به این حال می‌افتد دوست دارد بیشتر دوستان و آشنایان سراغش را بگیرند. این یک سخن کلیشه‌ای است ولی باز هم همچون همیشه امیدوارم قدر ورزشکاران را تا زمانی که زنده هستند بیشتر بدانیم. و سخن آخر تسلیت به خانواده غیاثیان عزیز و جامعه ورزش استان برای از دست دادن این ستاره بی ادعا…
به قلم: جبار قوچان نژاد
