کیوان میرهادی در گفت‌وگو با ایلنا:
دانشکده‌های موسیقی حرف تازه‌ای برای گفتن ندارند
میرهادی درباره وضعیت موسیقی در دانشگاه‌ها می‌گوید: عدم حضور اساتید شاخص موسیقی و بی‌برنامگی دانشجویان؛ باعث ایجاد فضایی راکد در عرصه تدریس آکادمیک موسیقی شده است.
کیوان میرهادی(آهنگساز و استاد سابق دانشکده موسیقی دانشگاه تهران و هنرستان موسیقی) درباره شرایط تدریس موسیقی در دانشگاه‌ها به خبرنگار ایلنا گفت: برای بررسی شرایط دانشگاه‌ها می‌توانیم ابتدا نگاهی به هنرستان‌های موسیقی داشته باشیم. واقعیت این است که سطح فارغ‌التحصیلان هنرستان‌ها به‌قدری بالاست که دانش‌آموزان وقتی به دانشکده‌های موسیقی می‌آیند؛ هیچ علم جدیدی به آن‌ها افزوده نمی‌شود زیرا دانشگاه هیچ مطلبی برای ارائه به دانشجویان ندارد. البته این بدان معنا نیست که علم دیگری وجود ندارد؛ بلکه مسئله شرایط نامناسب تدریس در دانشگاه است.
میرهادی با تشریح شرایط هنرستان‌های موسیقی؛ گفت: وقتی دانش‌آموزی که از هنرستان موسیقی در سن 18 سالگی فارغ‌التحصیل می‌شود؛ به راحتی می‌تواند به ارکستر سمفونیک، ارکستر اپرا و یا ارکستر صدا و سیما بپیوندد. در این شرایط؛ دانشگاه‌های موسیقی چه مطلبی به دانش‌آموز اضافه می‌کنند؟ واقعیت این است که دانشگاه موسیقی بیشتر برای کسانی که دانش‌آموز موسیقی نبودند یا تنها به دنبال مدرک دانشگاهی موسیقی هستند؛ مفید است.
این مدرس گیتار کلاسیک؛ ضمن اظهار تاسف از راکد بودن دانشجویان موسیقی در ایران؛ بیان کرد: در شرایط فعلی دانشجویان هیچ تلاشی برای یادگیری ندارند و صرفا به فکر وقت گذرانی و نواختن موسیقی‌های پاپ هستند. اساتید با دانشجویان کنار می‌آیند و ما شاهد فضایی راکد در عرصه تدریس آکادمیک موسیقی هستیم. دانشجویان فوق‌لیسانسی در دانشکده موسیقی می‌بینیم که با معدل بیست فارغ‌التحصیل شده‌اند. آیا واقعا چنین معدلی برای یک دانشجوی موسیقی ممکن است؟
میرهادی درباره محدودیت رشته‌های موسیقی در ایران نیز گفت: تفکر کلاسیکی که در فضای آکادمیک موسیقی حاکم است؛ موجب شده موسیقی راک یا جز امکان تدریس آکادمیک نداشته باشند. موسیقی جز تاکنون سیستماتیزه نشده و دارای متد تدریس نیست. این شرایط موجب شده به‌طور مثال وقتی نوازنده‌ی گیتار فلامینکو به دانشگاه می‌آید فضایی برای آموزش نداشته باشد و ناچار به نوازندگی گیتار کلاسیک بپردازد.
مدرس سابق دانشکده موسیقی دانشگاه تهران به شرایط پذیرش دانشجو در دانشگاه‌های نیز اعتراض کرد و اظهار داشت: دانشگاه‌های موسیقی در ایران برای پذیرش دانشجو در دو بخش آزمون برگزار می‌کنند که شامل آزمون عملی موسیقی و کنکور سازمان سنجش است. متاسفانه تاثیری که کنکور بر پذیرش دانشجو می‌گذارد؛ به اندازه‌ای رسیده است که بسیاری از متقاضیان ورود به دانشگاه وقتی نزد من می‌آیند؛ با وجود سابقه کوتاه نوازندگی‌شان؛ به آزمون سازمان سنجش امیدوارند. این مسئله باعث می‌شود سطح دانشجویان دانشگاه نیز نزول پیدا کند.
او ادامه داد: ما معلمان بی‌نظیری در کشور داریم که به دلیل ناآگاهی کنار گذاشته شده‌اند. بسیاری از معلمان فعلی دارای مدرک موسیقی نیستند اما شرایط موسیقی را سامان دادند. کنار گذاشتن معلمینی که مدرک مرتبط ندارند از عواملی‌ست که موجب عدم حضور اساتید حرفه‌ای در دانشگاه می‌شود.
میرهادی با تاکید بر اینکه این روزها واژه‌ی استاد وجهه خود را از دست داده؛ اظهار داشت: ما در تهران صدها آموزشگاه موسیقی داریم که مدرسان بسیاری در آن فعالیت می‌کنند. بخش عظیمی از فعالیت‌های آموزشگاه‌ها به شدت سطحی‌ست اما مدرسان نام خود را استاد می‌گذارند.
وی افزود: شرایط تدریس در دانشگاه با آموزشگاه بسیار متفاوت است. درست است که ما به تعداد آموزشگاه‌های موسیقی استاد نداریم اما واقعیت این است که همه‌ی آموزشگاه‌ها هم نیاز به استاد موسیقی ندارند چون مراجعه‌کنندگان و هنرجویان موسسه‌ها برنامه دقیقی برای آینده موسیقایی خود ندارند.
این آهنگساز به شرایط آموزشگاه‌های موسیقی در ایران نیز اعتراض کرد و گفت: در تهران 98 درصد آموزشگاه‌ها مشغول تدریس موسیقی پاپ هستند چون تدریس موسیقی کلاسیک بازخورد مالی ندارد. جالب اینجاست که حتی اگر مدرسی تصمیم به تدریس موسیقی کلاسیک بگیرد هم؛ مدیر آموزشگاه چنین اجازه‌ای نمی‌دهد. درواقع آموزشگاه‌ها با برچسب تدریس موسیقی کلاسیک مشغول به تدریس موسیقی پاپ هستند.
او ادامه داد: بسیاری از آموزشگاه‌های ما تنها در تابستان شاگرد دارند زیرا مراجعه‌کنندگان و مدیران آموزشگاه هم برنامه خاصی برای تحصیل و تدریس موسیقی ندارند. وقتی نگاهی به تعداد دانشجویان فصل زمستان و تابستان در یک آموزشگاه بیاندازید؛ متوجه می‌شوید اغلب هنرجویان برنامه‌ی خاصی برای تحصیل موسیقی ندارند.
میرهادی در پایان گفت: مهمترین عاملی که در کیفیت تدریس تاثیرگذار است؛ حضور اساتید حرفه‌ای و باسابقه است. اساسا دانشجویان سطح علمی یک آکادمی را تعیین نمی‌کنند بلکه اساتید هستند که می‌توانند باعث بالارفتن سطح علمی دانشگاه شوند. اگر اساتید شاخصی در دانشگاه‌ها و فضاهای آکادمیک حضور پیدا کنند؛ تعادل مناسبی میان هنرستان، آموزشگاه و دانشکده موسیقی ایجاد می‌شود.
