کرونا و فرصت استفاده‌ی وبیناری از تجارب استادان ایرانی مقیم خارج

قبل از ظهور رسانه‌های بخش فضای مجازی و تخصصی شدن کانال‌ها و صفحات مربوط به آن، بازار برگزاری همایش‌ها، سمینارها و نشست‌های مختلف داغ بود و البته که ما آن‌طور که باید و شاید نمی‌توانستیم از این نشست‌ها و همایش‌ها بهره‌ی لازم ببریم، تا جایی‌که مردم از برگزاری این نشست‌ها و بررسی علمی ناهنجاری‌های مختلف خسته شده بودند و حتی برخی می‌گفتند «فلان‌جا سمیناهار است، برویم ناهار بخوریم و برگردیم»!

برخی‌ها امید زیادی به تأثیرگذاری این نشست‌های علمی در مسائل جامعه نداشتند و حتی از بابت صرف هزینه‌های مختلف برای این نشست‌ها ناراضی و شاکی بودند تا این‌که کرونا از راه رسید و ناخواسته جلوی خیلی از ریخت‌وپاش‌ها و هزینه‌های آن‌چنانی را گرفت.

دیگر برای برگزاری نشست و دعوت از مخاطب امکان ناهار دادن و چای دورهمی خوردن از بین رفت و کرونا معادلات را تغییر داد تا بساط این سمیناهارها برچیده شود. دیگر لازم نیست برای شنیدن سخنرانی فلان استاد برجسته فاکتور پرواز و رزرو هتل و ...  تهیه و معادل هزینه‌ی آن را درخواست کرد اما با این‌حال به‌نظر می‌رسد مسئولان، کمتر از گذشته به تجارب استادان ایرانی مقیم خارج توجه می‌کنند.

حالا نشست‌ها و همایش‌های مختلف اکثراً به‌صورت مجازی برگزار می‌شوند و مخاطبان هم با توجه به تخصص و علاقه‌مندی خود از آن بهره می‌برند یا سرفرصت فایل صوتی یا تصویری آن‌را دنبال می‌کنند.

نکته‌ی مهمی که در این مطلب قصد داریم به‌آن بپردازیم، عدم استفاده‌ی ما از تجارب استادان و مدیران ایرانی مقیم خارج است که حالا با افزایش امکانات ارتباطی، آسان‌تر از قبل می‌توانیم تجارب و آموخته‌های استادان و مدیران ایرانی مقیم خارج را به داخل کشور منتقل کنیم که در این راه نیاز است درجهت افزایش ارتباطات بین‌المللی‌مان با ایرانیان سرتاسر دنیا اقدامات مؤثری انجام دهیم.

حالا دانشگاه‌ها و اندیشکده‌های مختلف می‌توانند بدون نیاز به حضور فیزیکی استادان در فلان سالن همایش با ارتباط وبیناری و مجازی از علم و دانش او برای رشد کشور و جوانان بهره ببرند که به‌نظر می‌رسد ما در این مدت از این امتیاز مثبت کرونا برای رشد هرچه بیشتر ایران عزیز آن‌طور که باید و شاید استفاده نکرده‌ایم و نیاز است مسئولان مربوطه به این مهم توجه لازم داشته باشند.

امروزه دیگر دانشگاه‌ها و پژوهشکده‌های ما باید بتوانند به خوبی با استادان برجسته‌ی ایرانی در تمام کشورهای مختلف ارتباط برقرار کنند که بی‌شک اکثر ایرانیان مقیم خارج نیز دوست دارند اندوخته‌های‌شان را به‌نوعی با هم‌وطنان خود به اشتراک بگذارند. (البته منظور بیشتر ایجاد ارتباطات و مناسبات علمی، فرهنگی و اجتماعی است، به‌دور از نگاه‌های سیاسی و جناحی).

بنابراین ضروری است به خودمان یادآوری کنیم که اکثر مراکز علمی_پژوهشی کشور زمانی برای دعوت از استادان برجسته‌ی ایرانی یا حتی خارجی هزینه‌تراشی‌های زیاد را (هزینه‌ی بلیت پرواز، هتل و ... ) مانعی در این جهت عنوان می‌کردند که با آمدن کرونا دهکده‌ی جهانی با شدت بیشتری کوچک‌تر و مجازی‌تر می‌شود بنابراین ما نیز باید از توجه به‌آن غافل نمانیم.