نبود آموزش و مجوزهای سخت مانع توسعه روستا
یک کارشناس توسعه روستایی گفت: اگر یک روستایی بخواهد شروع به کشت زعفران بکند، هیچ جای واحدی وجود ندارد که به این روستایی مجوز بدهد و به وی آموزش بدهد. باید علاوه بر ساده کردن مجوزهای روستایی، به سمت آموزش تخصصی تولیدکننده یک محصول برود. ما همه چیز را در روستا داریم. قراردادهای خرید تضمینی توسط فروشندگان بزرگ نیز دیگر راهکار پایدارسازی تولید در روستا‌هاست.
به گزارش ایلنا، برنامه سه‌شنبه شب پایش به موضوع توسعه روستا در ایران با حضور رضا تازیکی، مدیر طرح ملی تکاپو، پرداخت. رضا تازیکی به موضوع مولدسازی روستاها در جهت تولید و اشتغال، تجربه‌های موفق روستاهای ایران در کارآفرینی و طرح ملی تکاپو پرداخت.
تازیکی در ابتدای برنامه با اشاره به فرصت‌های روستا برای کشور چهارفصلی مانند ایران اظهار داشت: «در روستاها دنیایی از فرصت نهفته است. سال‌های سال روستا و ظرفیت آن مغفول مانده است. اگر تنها برای اشتغال و کسب‌وکارهای زنجیره ارزش، فرصت بسیاری در بخش روستایی وجود دارد. باید تنها انتقال دانش صورت بگیرد، تا بهره‌وری کشاورزی بیشتر شود و حاشیه سود نیز افزایش یابد. البته کسب‌وکار روستایی تنها به کشاورزی و دامپروری خلاصه نمی‌شود؛ صنایع تکمیلی، گردشگری طبیعت و صنایع دستی می‌تواند به سمت اشتغال‌زایی بیشتر برود. کشور ما چهار فصل است و عملا تنوع کسب‌وکاری روستایی در ایران بیشتر از هر کشور دیگری است.
مدیر طرح ملی تکاپو در رابطه با توسعه روستایی و جذابیت‌های آن افزود: «رویکردهای توسعه روستایی به دلایل بسیاری مورد انتخاب من بوده است. حدود ۱۷ سال به مسائل توسعه پرداخته‌ام اما اقتصاد روستا بسیار جذابیت دارد. اولا بکرتر از همه است. ثانیا بازده و نتیجه کار کاملا سریع روشن می‌شود. ثالثا در زمینه اقتصاد روستایی، فرصت‌های متعددی وجود دارد که هنوز کسی به سمت این کارها نرفته است. در آخر هم بهترین جذابیت اشتغال‌زایی روستایی، کارگران و عزیزان روستایی هستند که ما با آن‌ها کار می‌کنیم.»
وی ادامه داد: «یکی از تجربیات موفق در حوزه روستا، افزایش قدرت چانه‌زنی است. حدود ۳۰ روستا برای خرید مواد اولیه خود دست به دست هم دادند، علاوه بر خرید ارزان این مواد، ضمانت حفظ کیفیت و همچنین چندین خدمت کنار خریدشان گرفتند. به طور مثال در بحث گاوداری، تامین‌کننده‌ی عمده محصولات خوراک دام، علاوه بر تامین ارزان این خوراک، مسئولیت بهداشت دام را نیز برعهده گرفت. یک دام‌پزشک نیز برای این روستاها تهیه کرد. ما باید از این امکانات جمعی استفاده کنیم. یک سازمان باید این کارها را انجام دهد. در زمینه فروش محصول نیز به همین نحو است. به جای یک کسب‌وکار کوچک، برای ارائه محصول به بازار، جمع شدند و بازار را از دست دلالان درآوردند. مدل‌های مترقی دیگری هم هست و باید در زمینه روستا به این سمت حرکت کرد.»
تازیکی در رابطه با سخت‌گیری در مجوزهای کسب‌وکارهای روستایی و عدم آموزش متناسب روستاییان جهت کارآفرینی گفت:«مردم روستایی بسیار مظلومند و حتی خودشان نمی‌دانند چه چیزی را مطالبه کنند. اگر یک روستایی بخواهد شروع به کشت زعفران بکند، هیچ جایی وجود ندارد که به این روستایی مجوز بدهد و به وی آموزش بدهد. باید علاوه بر ساده کردن مجوزهای روستایی، به سمت آموزش تخصصی تولیدکننده یک محصول برود. ما همه چیز را در روستا داریم و تنها نیازمند آموزش تخصصی و ارائه دانش اندکی به این روستاییان است. نقشه گنج ایران در روستاها نهفته است.»
تازیکی در پایان با اشاره به همکاری روستاییان با نهادهای ارائه دهنده خدمات بزرگ افزود: «در بحث فروش، کشاورز باید با عقد قراردادهایی تضمین فروش محصول داشته باشد، ما با یک صادرکننده بزرگ برای محصولات چند ده روستا توافق کردیم و حالا روستاییان با خیال راحت و قیمت توافق شده به کشت می‌پردازند. بحث قرارداد محور شدن فروش محصولات بسیار مهم است و باعث راحت شدن خیال روستاییان از فروش محصول است. اقتصاد روستایی بسیاری از کشورها، مبتنی بر قرارداد فروش است. باید کشاورز بداند که چه محصولی تولید کند. در کنار این موضوع اتحادیه‌های کشاورزی در روستاها باید شکل بگیرد نه در مرکز استان‌ها. فرصت فعلی باید مغتنم شمرده شود، روستا و اقتصاد روستا با آموزش و راهکارهایی نظیر قرارداد فروش دائمی محصول بسیار قابلیت پیشرفت و رشد را دارد و تنها نیازمند به تکاپو انداختن روستاییان هستیم.»
