مطهرنیا در گفت‌وگو با ایلنا مطرح کرد؛
ابتکار صلح هرمز پیشنهادی است که از قبل با ادبیات متفاوت مطرح بود/ ترامپ تلاش کرد از خود چهره‌ای صلح‌طلب به نمایش بگذارد
تحلیلگر مسائل آمریکا گفت: آنچه که نسبت به سخنرانی ترامپ در مجمع عمومی سازمان ملل قابل توجه بود هوشمندی او در عدم استفاده از رودررویی و جنگ و عدم استفاده از لفظ تغییر رژیم در ایران است؛ او تمام تلاش خود را کرد و موفق شد از خود چهره‌ای صلح‌طلب به نمایش بگذارد.
مهدی مطهرنیا در گفت‌وگو با خبرنگار سیاسی ایلنا در ارزیابی و تحلیل سخنرانی دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا در مجمع عمومی سازمان ملل متحد و اتهامات گسترد‌ه‌ای که وی در خصوص ایران مطرح کرد، گفت: سیاست موضوعی چندوجهی است. پیچیده است و در عین حال ساده است به این دلیل که نبرد قدرت در آن وجود دارد ولی پیچیده است به این دلیل که راه‌ها و روش‌های گوناگونی برای رسیدن به قدرت، حفظ قدرت و افزایش آن در صحنه سیاست خود را نشان می‌دهد. ترامپ یک رئیس جمهور ورزیده نشان داده است. اگرچه در آغاز او را واجد مختصات یک رئیس جمهور ورزیده نمی‌دانستند، او در این چند ساله به خوبی نشان داده که از بسیاری از رؤسای جمهور پیشین ایالات متحده در ارتباط با مسائل داخلی و خارجی گام‌هایی جلوتر برمی‌دارد و توانسته استعداد و توانمندی خود را در این زمینه و در چارچوب ایفای نقش بازیگر دیوانه به خوبی به انجام برساند.
وی ادامه داد: آنچه که ترامپ در باب ایران، کره‌شمالی و ونزوئلا مطرح کرد مسائل جدیدی نبود؛ اتهاماتی بود که قبلا هم ایالات متحده آمریکا بارها نسبت به این سه کشور اعلام کرده بود و پیش‌تر هم جرج بوش در خصوص ایران و عراق که حالا جای عراق را ونزوئلا گرفته است، از لفظ محور شرارت استفاده کرده بود. البته واژگانی که ترامپ به کار می‌برد واژگان به مراتب غلیظ‌تر و موثرتری است. از سال ۲۰۱۸ آمریکا، ایران را دشمن استراتژیک خود نامیده است و چنین سخنانی نیز در چارچوب همین معنا ارزیابی می‌شود.
وی افزود: این که رئیس جمهور آمریکا از ایران شروع و سپس به ونزوئلا و کره‌شمالی رسید همین معنا را از منظر طبقه‌بندی این سه کشور به نمایش می‌گذارد. آنچه که نسبت به سخنرانی اخیر ترامپ قابل توجه است هوشمندی او در عدم استفاده از رودررویی و جنگ و عدم استفاده از لفظ تغییر رژیم در مورد ایران است؛ او تمام تلاش خود را کرد و موفق شد از خود چهره‌ای صلح‌طلب به نمایش بگذارد.
این تحلیلگر مسائل بین الملل گفت: ترامپ توانسته است در چند ماه اخیر پس از ورود ناوگان ایالات متحده به خلیج فارس علیرغم آنچه یک موج نظامی‌گری را در منطقه ایجاد کرد تمرکز نظامی آمریکا در خلیج فارس و خلیج عدن را به این بهانه استیلا بخشد؛ در همین حال زمینه‌ساز یک رویداد گفتاری شد که او در این رویداد تلاش کرد به اغنای افکار عمومی در خصوص ایران بپردازد و خود را یک رهبر صلح‌طلب نشان دهد. او دو روز گذشته نیز سخنانی را مطرح کرد با این مضمون که آمریکا دشمن دائمی ندارد و به جای این که به دنبال جنگ باشد، با همه توانی که در این رابطه دارد اما همواره به دنبال صلح است.
وی ادامه داد: از طرفی دیگر گفته می‌شود که او برای انتخابات و حرکتهای انتخاباتی اینچنین در مجمع عمومی سازمان ملل متحد سخن گفته است که امری طبیعی است. مگر حسن روحانی برای انتخابات مجلس حرکت نمی‌کند؟ یا مگر سایر چهره‌های سیاسی داخلی در زمان انتخابات فعالیت‌های خود را تشدید نمی‌کنند؟ ترامپ مانند هر کاندیدای دیگر محق است که از فرصت‌های موجود برای بالا بردن آرای خود استفاده کند.
وی افزود: اما آنچه که باید در این زمینه متوجه باشیم حواشی به وقوع پیوسته در مجمع عمومی سازمان ملل است. دیدارهای ماکرون، جانسون و رؤسای سایر کشورها با حسن روحانی و تلاش در باب دیدار رؤسای جمهور ایران و آمریکا که هر دو آن را رد می‌کنند، نشان از حجم بالای مسائل حول محور ایران دارد که جامعه جهانی را به یک تصمیم‌گیری در خصوص مسئله ایران وا داشته است؛ چرا که اکنون تروئیکای اروپا با یک سند رسمی ایران را عامل اصلی حمله به تاسیسات آرامکو نامیده است و به این ترتیب باید گفت اقدام نظامی که پمپئو از آن سخن می‌گوید توسط سه رئیس دولت سه کشور اصلی اروپا مورد تایید واقع می‌شود و از سوی دیگر آنگلا مرکل اعلام می‌کند آنچه را که ایران در باب برداشتن تحریم‌ها پیش از ورود به مذاکره با آمریکا مطرح کرده، غیرواقع‌بینانه است. اینها نشان از حجم بالای جمله‌بندی‌های مهم در ارتباط با آینده ایران در نظم منطقه‌ای و نظام بین‌الملل و مقدمه‌ای در اجماع اروپایی‌ها در ارتباط با ایران تلقی می‌شود.
این استاد دانشگاه در پاسخ به سوالی در خصوص سخنرانی دیروز رئیس جمهور در مجمع عمومی سازمان ملل و اقدامات لازم برای بازگرداندن توپ به زمین آمریکا گفت: آنچه مسجل است این است که ابتکار صلح هرمز اساسا مسئله جدید یا ابتکار نیست و پیشنهادی است که از قبل با ادبیات متفاوت مطرح بوده است. همگرایی برای ایجاد امنیت در منطقه بدون حضور دیگر کشورهای فرامنطقه‌ای در منطقه خاورمیانه آرزویی است که از اول انقلاب تاکنون مورد توجه محافل گوناگون بوده است اما در این چهار دهه تجربه شده است که همگرایی میان ملت‌هایی که از امت سخن می‌گویند و جالب است که همه آنها از اسلام سخن گفته و به یک سو نماز می‌گذارند اما میزان بیشترین تنش‌ها در این منطقه بین کشورها وجود دارد. همه کشورهای موجود اکنون در داخل کشور خود نیز با مسائل سیاسی درگیر هستند و در منطقه نیز به جای آنچه «واعتصموا به حبل‌لله جمیعاً ولاتفرقوا» تلقی می‌شود فعلا در مقابل هم صف‌آرایی کردند و به هیچ وجه نمی‌توانند براساس تنش‌های موجود به راحتی همگرایی را تجربه کنند.
