چرا اعتراض؟
سوالی که این روزها برای اقشار جامعه ایران مطرح شده این است که رفتارهای اخیر در جامعه چه ماهیتی دارد.
صادق زیبا کلام – استاد دانشگاه در جهان اقتصاد نوشت: هر رفتار اعتراضی دارای ریشه‌هایی است و تفاوت زیادی بین اعتراض سیاسی و مدنی وجود دارد.
ممکن است یک نفر از نظر سیاسی از وضعیت کشور چندان باخبر نباشد اما به برخی موارد اعتراض دارد. البته برخی از اعتراضات نیز اساسا جنبه سیاسی دارد.
واقعیت آن است که باید اعتراضات را از هم تفکیک کرد. حتی اگر احساس رضایت از وضعیت سیاسی باشد همچنان برخی اعتراضاتی در مورد مسائلی دارند.
در شرایط فعلی تفکیک بین اعتراض مدنی و سیاسی در هم آمیخته شده است و از آن‌جا که تنها نوع اعتراضات تفاوت کرده است، در نتیجه می‌توان اعتراض فعلی را سیاسی و بعضا مدنی دانست.
در چنین مواردی باید به قانون رجوع کرد و مشاهده کرد که قانون چه می‌گوید به نظر می‌رسد قانون مشخصی برای بررسی موارد اخیر وجود ندارد.
بنابراین مسئولان باید هم در مورد فلسفه مشکلات و اعتراضات تعیین تکلیف کنند که آیا می‌توان در مورد مختلف به قانون‌نگاری دست زد.
هر قانونی به مرور زمان احتمالا دچار تعدیل از نظر افکار عمومی شده است. می‌توان ملاک را برای مسائل و به دست آوردن میزان‌های مختلف بر عرف قرار داد. جدا از این مورد اعتراض در مورد یک موضوع هیچ‌گاه به خود آن موضوع باز نمی‌گردد.
اصولا زمانی شهروندان اعتراض خود را علنی‌می‌کنند که درخواست‌های آنها متراکم شده باشد به گونه‌ای که مثلا چندین اعتراض مختلف داشته باشند اما امکان دست‌یابی به شیوه‌ای برای ابراز هیچ‌کدام از آنها وجود نداشته باشد.
در این صورت اعتراض بهانه‌ای می‌شود برای فریاد زدن که خواسته‌ها بر روی هم جمع شده است و باید این صدا شنیده شود تا شاید برخی از آنها و حوایج معترضان از سوی مسئولین برآورده شود.
امروز مردم نه از نظر سیاسی بلکه از نظرهای مختلفی یا مشکلاتی روبرو هستند که باید مورد توجه مسئولان و مقامات قرار بگیرد.
اگر چنین نشود آنگاه بار دیگر رفتارهای نابه‌هنجار دیگری را هم در آینده نه‌چندان دور خواهیم دید. پس برای عدم وقوع مجدد برخی رفتارهای ناخوشایند اجتماعی، بیاییم و به آراء و نظر مردم رجوع کنیم تا به این درک برسیم که مردم چه می‌خواهند و باید در چه مسیری برای احقاق حقوق و خواسته‌های آنها گام برداشت.
