علیه اسیدپاشی باید «مدعی‎العموم» اعلام جرم کند

کورش محمدی، در گفت‎وگو با رویداد۲۴ در خصوص ریشه‎های اسیدپاشی گفت: اسیدپاشی در ایران به یک رفتار واکنشی تبدیل شده است که امروز بنا به سلسله عوامل و دلایلی تشدید می‎شود. بخشی از آن مربوط به الگوهای جامعه است، الگوها شامل رفتارهایی است که انجام و در ادامه مسیر تقویت می‎شوند.

او ادامه داد: بخش دیگر مربوط به این است که قانون در این مورد اقدامات کافی را انجام نمی‎دهد، حتی خیلی از موارد اسیدپاش‎ها شناسایی نمی‎شوند و همین امر این کار را تقویت می‎کند. برخورد قانونی با اسیدپاش «قصاص» است. این در حالی است که بخش کمی از قربانیان حاضر به قصاص هستند( مانند بخشش آمنه) و همین بخشش هم اسیدپاشی را تقویت می‎کند، در این صورت است که الگوی اسیدپاشی در جامعه موفق می‎شود.

رئیس انجمن آسیب‎شناسی اجتماعی بیان کرد: عامل گسترش‎دهنده دیگر، سازوکارهای موجود در جامعه است، جامعه دارد اسیدپاشی را می‎پذیرد و این پذیرش خودش یک عامل کمک‎کننده است، مثلا انجمنی تحت عنوان انجمن حمایت از قربانیان اسیدپاشی در حال شکل‎گیری است که اگرچه به قربانیان اسیدپاشی را از جنبه‎های گوناگون کمک می‎کند اما، در نوع خودش می‎تواند تقویت کننده اسیدپاشی باشد. ما می‎توانستیم به جای این انجمن یک انجمن آگاه‎سازی جامعه برای کاهش اسیدپاشی داشته باشیم.

محمدی اظهار داشت: جامعه ما هیچ فرایند آموزشی در این خصوص ندارد، از یک اسیدپاشی تا یک اسیدپاشی دیگر یک خلاء آگاه‎سازی در جامعه ایجاد می‎شود. ما منتظر اتفاقیم تا آن را پررنگ کنیم، نیروهای قضایی و انتظامی ورود پیدا کنند اما برای از بین بردن نگرش موجود تاکنون تلاشی نکرده‎ایم.

او افزود: خلاء قانون هم عامل تقویت کننده دیگر است، قانون  قربانی را با متهم درگیر می‎کند، در حالی که علیه اسید پاشی باید مدعی‎العموم اعلام جرم کند، آنطور  که تاکنون دیده‎ایم قربانی معمولا به دلایل مختلف  رضایت می‎دهد. قانون نباید به این رضایت اکتفا کند و باید از جانب خودش با اسیدپاش برخورد کند. به نظر می‎رسد قانون نسبت به نگرش موجود در جامعه در مورد  اسیدپاشی ناراضی نیست بنابراین اقدامی برای از بین بردن آن نمی‎کند.

محمدی در پایان گفت: اگر چه آمار اسیدپاشی در ایران به لحاظ کمی زیاد نیست اما، التهابش  بسیار بیشتر از فضایی است که اعتیاد، طلاق و حتی قتل ایجاد می‎کند. جو روانی و احساس ناامنی که ایجاد می‎شود خود عاملی برای گسترش اسیدپاشی است. بسیاری از مشکلات و آسیب‎های  جامعه شناخته نمی‎شود، این مشکلات در جایی سر باز می‎کنند و منجر به واکنش‎های این چنینی می‎شوند. به طور کلی اسیدپاشی در جامعه ما با توجه به الگوهای جامعه و سرمشق‎های موجود نه تنها از بین نمی‎رود بلکه در حال افزایش است.

به نظر می‎رسد برای کاهش اسیدپاشی در جامعه بیشتر از هرچیزی نیاز  به نوعی  ارتقاء فرهنگ است، فرهنگی که بتواند خشم را از شکست‎های عشقی و عاطفی، دعواهای خانوادگی و قبیله‎ای و... دور کند. تنها در این صورت می‎توان انتظار داشت آسیب‎های اجتماعی که اسیدپاشی هم جزء یکی از آنهاست کم شود.