وجود ۲۱ صنعت دلیل ۲۱ درد/ «بندر امام»، از فریادی که شنیده نشد، تا مرگ مغزی + تصاویر

به گزارش ایلنا از خوزستان، این یادداشتِ متفاوت به قلم سالار قاسم پور به پیوست خط فقر از بندر امام، کلکسیون پارادوکس‌ها را به ایران مخابره می‌کند: اینجا شهری فراموش‌ شده برای هر دولت است. اینجا بندر امام خمینی، پیشانی جمهوری اسلامی ایران است.

سناریوی خبرنگار ایلنا یک لوکیشن از مهم‌ترین بنادر کشور را انتخاب کرده که با وجود دکوپاژهای چشم‌گیر نظیر جا دادن بزرگ‌ترین و پر تعدادترین صنایع پتروشیمی و منطقه ویژه اقتصادی که هر کدام یا اولین و بزرگ‌ترین در کشور هستند یا در خاورمیانه، به همراه بیش از ۳۴ اسکله و اداره کل گمرکات و بنادر و کشتیرانی و اولین خط ریلی. این شهر بندری، هیچ رنگ‌ و روی مدرنیته به خود ندارد.

 هر چند که این ظرفیت‌ها بندر امام را به یکی از اصلی و مهم‌ترین قطب‌های اقتصادی و حتی دروازه صنعت و تجارت کشور تبدیل کرده است، اما از پیش پا افتاده‌ترین امکانات رفاهی، آموزشی و درمانی محروم است و تنها سهم این مردم از این بندر، سکونت در آن است.

به جرأت می‌توان گفت با وضعیت فعلی و فقر مطلق و سیاه‌سفید بودن این بندر استراتژیک، بعد از گذشت ۴۰ سال از انقلاب شکوهمند اسلامی و عدم توجه دولت‌های متعددِ روی کار آمده، علیرغم وجود خطوط ریلی، ترانزیتی، دریایی و هوایی، واردات و صادرات، صنایع عظیم پتروشیمی، همچنین اداره کل گمرکات و اداره کل بنادر و دریانوردی، برای هر مهمان و تازه‌واردی به این بندر تنها یک کوروماکی بیش نیست و تصور می‌کند این ظرفیت‌ها و پتانسیل‌ها حقیقت ندارد و تنها پرده آبی و سبز سینما است.

پذیرفتن کوروماکی بودن این ظرفیت و پتانسیل‌ها در این بندر، راحت‌تر و باورپذیرتر است تا اینکه بخواهیم وجود این سرمایه‌ها را در کنار این‌همه فقر اجتماعی و شهری جدی بگیریم و به رسمیت بشناسیم؛ اما با این اوصاف حال فعلی بندر کهنه پوش استان خوزستان زیاد هم نیازمند طبیب حاذق و کار بلد نیست، بلکه با یک چکاب و معاینه ساده هم می‌توان به درد این شهر پی برد و حیاتی مجدد به آن بخشید.

متأسفانه برخورد و عملکردی که امروزه با بندر امام می‌شود یادآور یک بیمار مرگ‌ مغزی است که همه از آن دستِ امید شسته‌اند و چشم به تجزیه‌ی پیکر آن برای احیای دیگر بیماران پشت در صف‌کشیده را دارند تا جایی که آن را با مرگ‌ تدریجی روبه‌رو کنند.

استفاده شهرهای هم‌جوار و استان‌های همسایه و حتی کشورهای اطراف از ظرفیت‌ها، امکانات و منابع بندر امام، این بندر را به فانوسی دریایی شبیه ساخته که به‌جز پیرامون خود، فقط دوردست‌ها را روشن می‌نماید.

بندر امام گویای یک ملودرام تلخ از خط فقر در قابی پُر از  پارادوکس‌ها و تضادهای غیرقابل انکار و اما عجیب است که وجود ۲۱ صنعت پتروشیمی در موازات بیکاری، دو خط موازی را تشکیل داده‌اند که در این شهر هیچ وقت این دو خط به هم نرسیدند و حل نشدند و تنها سهمی که مردم این بندر از نفت و شرکت‌های نفتی به ارث برده‌اند، سیاهی آن بوده است، رنگی که بر چهره مردان این شهر نشسته تا شرمِ آنان را در زیرخط فقر، برابر همسر و فرزندانشان پنهان نماید.

اگر از تزریق هنرمندان، ورزشکاران، مربی و خوانندگان سرشناس امروزی به بدنه هنر و ورزش منطقه بگذریم، فارغ از تمام بی‌توجهی‌ها و کم‌کاری‌ها، از نداشتن تنها یک بیمارستان، مخصوصاً بیمارستان سوانح سوختگی در کنار صنایع پر خطر پتروشیمی گذشت کنیم، و از یک وجب کوچه و خیابان‌های ناهموار و پر چاله‌چوله بگذریم و از نیزارهای سر به فلک کشیده که تبدیل به سکونت‌گاه حیوانات خطرناک شده چشم‌پوشی کنیم و حتی نداشتن مجتمع‌های تجاری را هم نادیده بگیریم و از بوی تهوع‌آور فاضلاب‌های همیشه سطحی و بیماری‌زا حرفی نزنیم و چشم بر روی بی‌رنگ و روح بودن شهر ببندیم و همچنان بگذریم و ببندیم و نادیده بگیریم، می‌توان گفت: بندر امام هم یکی از شهرهای دولت‌های گذشته تا دولت تدبیر و امید است.

شهری که نماینده مجلسِ برخاسته از آن هم نتوانست مرهم درد مردم و طبیب حیات‌بخش آن باشد. اینجا مردمانی نجیب دارد که اعتراضاتشان با کف خیابان‌ها بیگانه است، کفن را جز بهنگام مرگ نمی‌پوشند.

مظلومیت این بندر صنعتی و تجاری تنها به احقاق مطالبات به‌حق آن‌ها اعم از ندادن امکانات، تسهیلات، مانع‌تراشی برای ارتقای شهرستان شدن آن از دیرباز در کشور خلاصه نمی‌شود، بلکه عدم توجه و عدم پیگیری استاندارهای خوزستان از عملکرد مسئولان گمارده شده در این شهر طیِ این سالیان و حتی بی‌تفاوتی نماینده عالی دولت در شهرستان نسبت به این بندر هم قابل ذکر است.

اما عجیبتتر از همه‌ی این‌ها، مجموعه شهرداری این شهر بوده که مدت زیادی است هیچ صدایی از آن به گوش نمی‌رسد و جالب‌تر از آن بی‌خیالی شورای شهر نسبت به عملکرد شهردار این شهر بوده که به دنبال مطالبات مردم از این شهردار نیستند و به‌طور صمیمی و مصلحت‌آمیز در پشت میزهای خود مشغول هستند.

به‌واقع اگر مسئولان رده‌بالای کشور و وزارتخانه‌ها، مسئولان استان و شهرستان را به جدیت مورد پرسش قرار دهند، بندر متبرک به نام امام خمینی«ره»، احیاء خواهد شد.

 آیا هنوز وقت آن نرسیده که مسئولان عالی‌رتبه کشور، عملکرد ضعیف این چند سالِ مسئولین را با وجود درآمدهای فراوان مورد بررسی و ارزیابی قرار دهند و علت را جویا شوند تا مشخص شود که دلیل این چیست که شهر بندر امام در این دو دهه‌ی اخیر هیچ تغییر قابل توجه و چشم‌گیری در آن صورت نگرفته است، ولی صدها میلیارد تومان بدهی دارد؟