رامنی عاقلانه‌ترین گزینه ترامپ برای وزارت خارجه/ با انتخاب پترائوس، گفتمان دیپلماتیک به حاشیه می‌رود
از منظر دانش فنی و سیاسی دیدگاه رئیس‌جمهوری منتخب آمریکا به سمت نئوکان‌ها متمایل است اما از حیث اقتصادی و تجاری نظریه‌های وی همگام با جمهوری خواهان سنتی پیش خواهد رفت.
«فریدون مجلسی» تحلیلگر مسائل آمریکا با اشاره به گزینه‌های موجود برای تصدی وزارت خارجه دولت دونالد ترامپ در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا اظهار کرد: در مورد گزینه‌های مطرح برای تصدی وزارت خارجه دولت دونالد ترامپ، افرادی مانند «میت رامنی»، «دیوید پترائوس» و «باب کورکر» مطرح هستند و «رودی جولیانی» هم از گزینه‌های پیش رو برای تصدی این وزارتخانه به حساب می‌آید. در بین تمام این گزینه‌ها می‌توان گزینه معقول را میت رامنی دانست که یک سیاستمدار قدیمی در میان گزینه‌های دیگر است. اگر وی بپذیرد وزارت خارجه کابینه ترامپ را هدایت کند، به نظر می‌رسد که یک همکاری منطقی به وجود بیاید. چراکه رامنی رفتاری عاقلانه‌تری از گزینه‌های دیگر از خود نشان خواهد داد.
وی ادامه داد: ژنرال پترائوس که در گذشته و در دولت اوباما ریاست آژانس اطلاعات مرکزی (سیا) را به عهده داشت، یکی از گزینه‌‌هایی است که در خصوص تصدی وزارت خارجه به تازگی مطرح شده است. باید به این نکته توجه داشته باشیم در سال‌های گذشته یک گزینه نظامی همانند پترائوس در وزارت خارجه آمریکا حضور نداشته است. آخرین بار و در زمان ریاست جمهوری جورج بوش شاهد هدایت وزارت خارجه توسط «کالین پاول» بودیم که از ژنرال‌های ایالات متحده به حساب می‌آمد و در زمان لشکرکشی آمریکا به عراق و افغانستان، وی هدایت دستگاه دیپلماسی این کشور را بر عهده داشت.
اگر به کارنامه پاول به عنوان یک نظامی مستقر در وزارت خارجه آمریکا نگاهی گذرا بیندازیم، به صورت مشهود می‌بینیم که وی در مورد حمله‌های نیروهای نظامی کشورش خصوصاً به عراق اعلام کرده بود که فریب کابینه بوش و اشخاصی که وی تحت تاثیر آنها بوده را خورده است که سند آن را می‌توان در کتابی که اخیراً به قلم وی منتشر شده است به وضوح مشاهده کرد. اما باید بگوییم که با توجه به وضعیت و روشن بودن پرونده عراق و افغانستان بعد از ۱۱ سپتامبر به نظر نمی‌ر‌سد که وی فریب خورده و دستور حمله به دو کشور مذکور را صادر کرده باشد.
این دیپلمات اسبق کشورمان با بیان این‌که حضور پترائوس در وزارت خارجه می‌تواند رویکرد سیاست‌خارجی آمریکا را خشن جلوه دهد، گفت: در فضای کلی باید گفت که اگر ژنرال دیوید پترائوس به عنوان وزیر خارجه آمریکا منصوب شده و رأی اعتماد را از مجلس نمایندگان کسب کند، بدون شک دستور کار دستگاه دیپلماسی ایالات متحده به سمت یک عملکرد نظامی و امنیتی پیش خواهد رفت و در این جاست که ابزار دیپلماسی معنی نخواهد داشت.
در موردباب کورکر باید گفت که وی سناتور به حساب می‌آید که در حالت فعلی ریاست کمیته روابط خارجه سنا را به عهده دارد و از این نظر گزینش سفرا هم تا حدودی به این کمیته مربوط می‌شود و می‌توانیم بگوییم که بعد از میت رامنی، وی می‌تواند گزینه خوبی برای وزارت خارجه در مقابل پترائوس و جولیانی باشد. چراکه باید خاستگاه وی را سیاسی دانست و با توجه به شرح وظایف وزارت خارجه ایالات متحده به نظر می‌رسد که فضای گفتمانی بیشتری با ورود وی به دستگاه دیپلماسی حاکم خواهد بود اما در صورت انتخاب پترائوس به عنوان وزیر خارجه چنین فضایی محقق نخواهد شد.
مجلسی اضافه کرد: این‌که انتخاب گزینه‌های دادستان کل ایالات متحده، رئیس سازمان سیا و حتی گزینه‌های پیش روی ترامپ برای وزارت خارجه و پنتاگون از کدام طیف جمهوری‌خواهان خواهند بود، موضوعی است که ترامپ به عنوان رئیس‌جمهوری منتخب سعی دارد از طیف‌ها و جریان‌های مختلف جمهوری‌خواهان مانند نئوکان‌ها و جمهوری‌خواهان سنتی و حتی طیف محافظه‌کاران برای معرفی وزرای خود استفاده کند. از منظر دانش فنی و سیاسی دیدگاه ترامپ به سمت نئوکان‌ها متمایل است اما از حیث اقتصادی و تجاری نظریه‌های وی همگام با جمهوری خواهان سنتی پیش خواهد رفت. لذا به نظر می‌رسد در مورد انتخاب وزیر خارجه تمایل وی به سمت نئوکان‌ها خواهد بود که در این صورت باید بگوییم راهبرد سیاست خارجی ایالات متحده می‌تواند پرخطر و مخاطره‌آمیز ارزیابی شود.
وی در پایان خاطرنشان کرد: از حیث دیگر، باید متوجه بود که ترامپ با یک قدرت‌نمایی کلان و سطحی، وارد کاخ سفید شد و توانست از کسانی رأی جمع کند که آنها هم شیفته قدرت و قدرت‌نمایی هستند. لذا به نظر می‌رسد وی در صدد مخابره این سیگنال است که می‌خواهد از تمامی طیف‌های جمهوری‌خواهان در کابینه خود استفاده کند. اما این‌که آیا وزارت خارجه برای او اولویت اول است یا نهادهایی مانند پنتاگون و سازمان سیا باید بگوییم که تا معرفی کامل کابینه وی و ابلاغ سیاست‌های کلی نمی‌توان اظهارنظر دقیقی صورت داد. چراکه اکثر سخنان وی در جریان کارزار انتخاباتی تا حدودی تغییر شکل داده و حتی نمی‌توان به صورت روشن سیاست‌های او را شناسایی و تحلیل کرد.