زندگی‌هایی که پشت این میزها می‌سازیم
گردشگران خارجی در پاریس، اگر اهل ادبیات باشند، اغلب به کافه‌ای سر می‌زنند که روزگاری ارنست همینگوی، ژان پل سارتر، آلبر کامو و نویسندگان مشهور دیگر در آن داستان‌هایشان را می‌نوشتند. می‌گویند سارتر در این کافه میز مخصوصی هم داشته که همواره پشت آن می‌نشسته است. نظیر این میزها روزگاری هم در کافه نادری و کافه فردوسی خودمان بوده‌اند، میزهایی که خاطرات بسیاری از صادق هدایت، جلال آل احمد، بزرگ علوی و نویسندگان مشهور دیگر در ذهن دارند.
شاید بتوان این مکان‌ها و میزها را یکی از مهم‌ترین بخش‌ها در خلق یک اثر بزرگ به حساب آورد؛ مکان کوچکی که وابستگی بزرگ و خوشایندی در ذهن نویسنده ایجاد می‌کند؛ به طوری که دیگر نمی‌تواند در جای دیگری ذهنش را به نوشتن داستان خود معطوف کند. بله، ماجرا این است که میزتحریر یا میز کار برای بسیاری از آدم‌های مشهوری که می‌شناسیم، یکی از ضروری‌ترین مقدمات و متعلقات برای خلق شاهکارهایشان به شمار می‌رفته و حتی گاه جابه‌جا کردن هرچیزی بر روی این میزها، گناهی نابخشودنی به حساب می‌آمده است.
در اتاق کار اغلب نویسندگان فقید همیشه میز تحریری هست که همه چیز روی آن دست نخورده باقی مانده و انگار هنوز منتظر آن لحظه جادویی است که نویسنده پشت آن بنشیند و خیالی جان بگیرد. این میزها نشانه‌ای از اصیل‌ترین و شورانگیزترین لحظات زندگی آدم‌ها هستند؛ لحظاتی که از روزمرگی‌ها فارغ می‌شوی و قرار است به کاری بپردازی که جان‌مایه زندگی توست.
میز تحریر در واقع خلوتی است برای تو و مشغولیتی که زندگی یا احساست به آن وابستگی تام و تمام دارد. قرار است ساعت‌های زیادی را پشت آن سپری کنی، پس خیلی اهمیت دارد که همه چیز در این گوشه دنج در خدمت تو و دلمشغولی تو باشد. هیچ فرم و ساختاری دست و پاگیر و اضافی به نظر نرسد و هیچ رنگ و طرحی خودش را به خلوت تو تحمیل نکند. به این‌ها باید محدودیت‌های مکانی در زندگی مدرن را هم اضافه کرد. آن میزتحریرهای غول‌پیکر و سنگین با ظاهر خودنمایانه و فاخرشان دیگر کمتر جایی در سلیقه مینیمالیستی آدم‌های امروز دارند و مثل همه‌ی نوستالژی‌های قدیمی، تنها به کار این می‌آیند که از همان فاصله‌ی دور، محبوب و خاطره‌انگیز باقی بمانند.
امروز باید هرچیزی در خانه و محل کار، به زمانه‌ی خودش تعلق داشته باشد؛ درست مثل آدم‌ها. اما زمانه‌ی ما چه هویت و چه نیازهایی دارد و یک میز تحریر چگونه می‌تواند پاسخی درست و به قاعده به این نیازها باشد؟
مهم‌ترین چالش زندگی امروز مدرن بودن است. هیچ چیز، حتی دلبستگی به سنت‌های قدیمی، میل قدم گذاشتن به دنیای مدرن را در وجود ما کمرنگ نمی‌کند. در دنیای مدرن، فرمِ اشیاء به میزان زیادی وابسته به کارکرد آن‌هاست. اشیاء میل به سادگی دارند و گفته می‌شود که «کمتر، بیشتر است». عصاره این تفکر را می‌شود در میزهای تحریر نومنزی پیدا کرد. میزهایی مدرن که در نهایت سادگی، بیشترین عملکرد را در ویژگی‌های فرمی خود لحاظ کرده‌اند. این میزها که در دو مدل «سیدا» و «ساویز» ساخته شده‌اند، با خطوط صاف، طراحی بی‌پیرایه و هم‌نشینی دو رنگ سفید و رنگ طبیعی چوب، نمادی از یک تفکر ساده‌گرایانه و مینیمالیستی هستند که ریشه در سبک مدرن دارد.
طراحان این میزها البته فراموش نکرده‌اند که این سادگی باید به خدمت گسترش فضا و جادار بودن میزها دربیاید و نتیجه هم درست همان چیزی است که انتظارش را داریم؛ میزهایی که در عین کم‌جا بودن، برای هر استفاده‌ای مناسب ساخته شده‌اند. ارتفاع و سطح استاندارد این میزها امکان استفاده از آن‌ها را به عنوان میز کار، میز تحریر و میز کامپیوتر فراهم کرده است.
میزهای نومنزی در کنار ظرافتی که در طراحی و ساخت آن‌ها به کار رفته، مهم‌ترین دغدغه هر مشتری را هم واقعی و محترم انگاشته‌اند؛ کیفیت از اصلی‌ترین ویژگی‌های این میزهاست؛ بدنه میزها از ام دی اف و پایه‌ها از چوب طبیعی ساخته شده است.
در کنار همه این‌ها، نومنزی محصول یک ایده و دغدغه مهم بوده است؛ نومنزی برای همه خانه‌ها ساخته می‌شود؛ با هر سلیقه و هر توان خریدی.
جای این میزتحریرهای ساده، مدرن، باکیفیت و خلاقانه درهر خانه‌ای است که درهای آن به روی زندگی باز است؛ زندگی‌هایی پرشورتر و واقعی‌تر از آن قصه‌ها که نویسندگان پشت میزهای تحریرشان نوشته‌اند.
