چرا کسی از حق ورزشکاران‌ایران دفاع نمی‌کند؛
ایران، قربانی بی‌عدالتی داوران‌آسیایی / مسئولان‌ایرانی تماشاگر بی‌عدالتی‌ها!
در چند رشته ورزشکاران شایسته کشورمان از کسب مدال‌های مسلم طلا بازماندند و به جز چند نامه اعتراض‌آمیز دست‌مان برای رسیدن به حق ضایع شده‌مان به جایی نرسید.
همانطور که پیش بینی می‌شد قضاوت‌های ناعادلانه و نفوذ کشور میزبان در روزهای پایانی برای ورزشکاران کشورمان مشکل آفرین شد و در چند رشته ورزشکاران شایسته کشورمان از کسب مدال‌های مسلم طلا بازماندند و به جز چند نامه اعتراض‌آمیز دست‌مان برای رسیدن به حق ضایع شده‌مان به جایی نرسید.
به گزارش خبرنگار ایلنا، اوج ناداوری در بازی‌های آسیایی در کشتی فرنگی اتفاق افتاد و سعید عبدولی در مبارزه‌ای که چند بار حریف خود را فیتو کرد و حتی مسابقه را با ضربه فنی به پایان برد، به یک‌باره ورق برگشت و با اعتراض کره‌ای‌ها مسابقه ادامه پیدا کرد و در نهایت عبدولی این کشتی پرحرف و حدیثرا به کشتی‌گیر میزبان باخت و در نهایت از کسب مدال مسلم طلا بازماند و به ناحق به برنز قناعت کرد.
این ناداوری در حالی رقم خورد که تعدادی از مسئولان ورزش کشور از جایگاه ویِژه حاضر و ناظر بر این بی عدالتی مشهود بودند، ولی هیچ اقدامی در اعتراض به نحوه داوری و جانبداری از کشتی‌گیر کره ای نداشتند.
عبدولی تنها قربانی این بی‌عدالتی مشهود در اینچئون نبود. امروز در ۴ وزن دوم کشتی‌فرنگی هم چنین اتفاقاتی در مسابقاتی که یک پای آن کشتی‌گیر ایران بود تکرار شد و کیم رئیس کنفدراسیون‌کشتی‌آسیا ماموریت خود را به نحو احسن کامل کرد تا ۴ کشتی‌گیر کره‌ای فینالیست بازی‌های آسیایی شوند و در مقابل ۴ نماینده ایران برای مدال برنز بجنگند!
کیم و کره‌ای‌ها دیروز و زمانی که فرنگی‌کاران کشورمان ۳ مدال‌طلای خوشرنگ را برای کشورمان به ارمغان آوردند، این احساس خطر را داشتند که با ادامه این روند سهمی در مدال‌های ۴ وزن دوم نخواهند داشت و از همین رو امروز با طراحی سناریویی کثیف و با کمک داوران تحت امر خود سریال ناکامی های کشتی گیران شایسته ایران را اجرایی کردند.
هر چند باید پذیرفت که معمولا کشورهای میزبان از امتیازات ویِژه‌ای بهره مند می‌شوند و داوری‌ها عموما به نفع میزبانان چربشی محسوس دارند، اما فراگیر شدن این واقعیت تلخ و دامنه‌دار شدن آن به اغلب رشته‌های ورزشی نمی‌تواند اتفاقی باشد که به سادگی از آن گذشت.
کره‌ای‌ها که با میزبانی مشترک جام جهانی ۲۰۰۲ کره - ژاپن و ناحقی‌هایی که نسبت به تیم‌های ایتالیا و اسپانیا روا داشتند و حتی تا رده‌چهارم فوتبال جهان خود را بالا کشیدند، ثابت کردند ید طولایی در منتفع شدن از قضاوت‌های ناعادلانه دارند، این‌بار هم با توجه به هزینه‌های گزاف و میلیاردی برای میزبانی هفدهمین دوره بازی‌های آسیایی تلاش کردند تا به هر نحو ممکن به چین و قدرت اول ورزش آسیا نزدیک شوند.
کره‌ای‌ها هرچند بهتر می‌دانند یارای رقابت با پهناورترین کشور قاره را ندارند، ولی تمامی ابزارها و عوامل اجرایی خود را در بازی‌های آسیایی این دوره بکار گرفتند تا حداقل نتیجه‌ای آبرومند کسب کنند و از نظر مدالی به رقیب سنتی خود نزدیک شوند. چین در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ گوانگژو با کسب ۱۹۹ مدال طلا، ۱۱۹ نقره و ۹۸ مدال برنز و مجموع ۴۱۶ مدال قدرتمندانه قهرمان شد و کره ای ها با ۷۶ طلا، ۶۵ نقره و ۹۱ مدال برنز با مجموع ۲۳۲ مدال جایگاه دوم را به خود اختصاص دادند.
درحالیکه تا روز دوازدهم بازی‌های آسیایی اینچئون، چین با ۱۲۹ طلا، ۸۵ نقره و ۶۸ برنز با مجموع ۲۸۲ مدال در آسیا پیشتاز است و کره‌ای‌ها ۵۵ طلا، ۵۸ نقره و ۶۴ برنز و مجموع ۱۷۷ مدال باز هم در جایگاه دوم هستند، ولی آمارها حاکی از کاهش مدال‌های کره دارد و به همین دلیل با چنین اقداماتی به دنبال افزایش تعداد مدال‌های طلای خود هستند، حتی اگر صدای اعتراض ورزشکاران و حتی مسئولان مهمان دیگر کشورها بلند شود! آنها تصمیم خود را گرفته‌اند و در حال اجرایی‌کردن این سناریوی از پیش طراحی‌شده هستند حالا به هر قیمتی و با هر ترفندی.
مسئولانی که نظاره گر بی عدالتی ها هستند
اما سخنی هم با مسئولان و کاروان عریض و طویل همراهان وزارت‌ورزش و کمیته ملی المپیک که با وجود شرایط اقتصاد مقاومتی و محدودیت‌های اعتباری کشور، پایگاه‌ورزش‌ایران را از تهران به اینچئون منتقل کرده‌اند. حق‌خوری‌ها و بی‌عدالتی‌ها نسبت به ورزشکاران ما در حالی رقم می‌خورد که مسئولان پرشمار کاروان‌ایران در تمامی سالن‌ها حاضر و ناظرند، ولی به جز چند خط نامه اعتراض‌آمیز کار خاصی از متولیان‌ورزش‌کشور ساخته نیست. از دست‌رفتن کرسی‌های بین‌المللی و تاثیرگذار آسیا که در دولت قبل با بی‌تدبیری مدیران‌وقت سازمان تربیت‌بدنی و این اواخر وزارت‌ورزش سرعت
چشمگیری یافت، از جمله عواملی است که صدای تظلم‌خواهی ما به جایی نمی‌رسد. اینکه مدام فریاد می‌زنیم باید در کرسی‌های آسیا صاحب نماینده باشیم برای‌همین روزهاست.
کشتی‌ایران با تمام افتخارات‌المپیکی، جهانی و آسیایی خود نماینده‌ای در مراکز تصمیم‌ساز جهانی و بین‌المللی ندارد و اوضاع دیگر رشته‌های ما نیز به مراتب وخیم‌تر است و کشورمان به اندازه چهارمی قاره‌کهن سهمی در تصمیم سازی‌های ورزش قاره ندارد.
وزارت‌ورزش به عنوان متولی‌ورزش‌کشور باید یکی از ماموریت‌های جدی خود را در دولت‌جدید بازیابی و کسب کرسی‌های بین‌المللی و مراکز تصمیم‌ساز قاره‌ای باشد. این هدف‌گذاری می‌تواند در سطح‌جهانی نیز با برنامه‌ریزی بلندمدت و رایزنی با افراد تاثیرگذار و حتی سیاسی محقق شود تا دیگر شاهد این‌گونه بی‌عدالتی‌ها در رقابت‌های آسیایی، جهانی و حتی‌المپیک نباشیم.
گزارش: ناصر تقی پور
