فاصله نصف استخری با رکوردهای آسیا
شناگران آسیا مدال می‌گیرند، ما رکورد شخصی می‌زنیم / بزرگنمایی دستاوردهای کوچک!
اینکه در میدان مهم بازی‌های آسیایی بدنبال کاهش رکوردهای ملی باشیم، درست مثل این است که بخواهیم با شناگران خودمان رقابت کنیم نه آسیا! آن هم رکوردهایی که با آسیا به اندازه نصف استخر فاصله دارد!
شنا بدون حضور در فینال بازی‌های آسیایی و نزدیک‌شدن به مدال‌های پرشمار این رشته با کاهش چند رکورد داخلی و ضعیف‌ترین نتیجه تاریخ خود در بازی‌های آسیایی به کارش در اینچئون پایان داد.
به گزارش خبرنگار ایلنا، شنای‌ایران در حالی به روند پرشتاب ناکامی‌های خود در بازی‌های آسیایی ادامه داد که شکستن رکوردهای داخلی و ملی در این آوردگاه بزرگ‌آسیایی، تنها هدف مسئولان و کادر فنی شنا بود. واقعیتی که نشان می‌دهد متولیان شنای‌ایران در هدفگذاری‌ها و تحلیل‌های ابتدایی خود نیز از حضور در این میدان بزرگ دچار اشتباهات محاسباتی و تخمینی هستند، چراکه هیچ عقل سلیمی نمی‌پذیرد در میدانی که تمام‌آسیا برای کسب خوشرنگ‌ترین مدال‌ها می‌جنگد، ما به دنبال کاهش رکوردهای داخلی باشیم.
در هفدهمین دوره بازی‌های آسیایی شنای‌ایران برخلاف دوره‌های گذشته بدون حتی یک حضور در فینال و حتی نزدیک‌شدن به مدال به کار خود در اینچئون پایان داد. شاید تنها سهم شنای‌ایران از مدال‌های بازی‌های آسیایی لمس‌کردن این مدال‌ها توسط رئیس فدراسیون شنا در مراسم توزیع مدال قهرمانان آسیایی بود!
نگاه سطحی مسئولان فدراسیون شنا
تیم ملی شنا علیرغم وعده مسئولان فدراسیون و کادر فنی در راهیابی به فینال بازی‌های آسیایی، برخلاف ۲ دوره گذشته(دوحه ۲۰۰۶ و گوانگژو ۲۰۱۰) توفیقی نداشت و به جز جابجایی چند رکورد ملی و شخصی که برای مسئولان و کادر فنی به اندازه کسب مدال اهمیت یافت، به توفیق قابل‌ذکری در اینچئون دست نیافت. اینکه مسئولان فدراسیون‌شنا تلاش کردند جابجایی چند کورد ملی را در حد مدال‌آوری برای شنای‌ایران بزرگنمایی کنند، در راستای همان نگاه سطحی و کاذبی است که چند سالی است تلاش می‌کند با پنهان‌کردن واقعیت‌ها و سرپوش گذاشتن بر ضعف‌های آشکار مدیریتی به نوعی ذهن‌متولیان ورزش و افکار
عمومی را از آنچه بر شنای‌کشور می‌گذرد، منحرف کند و با سرپوش‌گذاردن بر واقعیت‌ها روند شنای‌کشور را رو به رشد و صعودی جلوه دهد، غافل از اینکه جامعه‌شنا، خبرگان و اهل‌فن همواره تحلیل و ارزیابی دقیقی از عملکرد ملی‌پوشان دارند و پنهان‌کردن یا بیان نکردن واقعیت‌ها از سوی مسئولان فدراسیون نخواهد توانست بر ذهن حقیقت‌جو و تحلیل‌های واقعی اهالی‌شنای‌کشور تاثیری داشته باشد.
شنا در حسرت خبرهای‌خوش سوخت!
شنا که با نگاه حمایتی و بهتر بگوئیم ارفاقی کمیته‌ملی المپیک روانه بازی‌های آسیایی شد، نسبت به بازی‌های آسیایی دوحه(۸سال پیش) و گوانگژو(۴سال پیش) نتایج ضعیف‌تری داشت و حتی نتوانست نتایج و حتی بعضا رکوردهای ۸ سال گذشته را تکرار کند. پرواضح است که شنا نیز نظیر واترپلو و شیرجه بواسطه روند نزولی سال‌های اخیر توان و پتانسیل لازم برای رقابت مدالی با شناگران شرق آسیا را نداشت، ولی انتظار این بود حداقل شنا از این فرصت برای رسیدن به شرایط بهتر و کاهش فاصله خود با کشورهای درجه دوم(و نه قدرت‌های آسیا) نظیر مالزی، سنگاپور، تایلند و… استفاده کند، ولی شنای‌ایران با
ضعیف‌ترین کارنامه به کار خود در اینچئون پایان داد و ورزش ایران در حسرت خبرهای خوش بازی‌های‌آسیایی سوخت!
حداقل انتظار از تیمی که حدود یک‌سال اردوها و تمرینات‌منظم و مستمر را سپری‌کرده، هزینه‌های هنگفتی نظیر اردوی‌مجارستان را متحمل‌شده و شناگران‌مستعدی را در اختیار دارد، حضور در فینال بازی‌های‌آسیایی بود که این انتظار حداقلی نیز برای شنای‌ایران محقق‌نشد تا اوضاع نابسامان شنای‌کشور بر همگان عیان شود. با این شرایط قطعا اگر واترپلو و شیرجه هم در لیست مسافران اینچئون قرار می‌گرفتند، امروز شاید فدراسیوننشینها به جای یک‌رشته پاسخگوی ناکامی ۳ رشته در بازی‌های آسیایی بودند.
ضعیف‌ترین عملکرد در تاریخ بازی‌های آسیایی
شنا در اینچئون بر این واقعیت صحه گذاشت که سیر نزولی را طی می‌کند و در مقایسه با گذشته‌های نزدیک خود از هر نظر افت داشته و شناگران ما نتوانستند توفیقات گذشته این رشته را تکرار کنند. نگاهی اجمالی به عملکرد شنای‌ایران در بازی‌های آسیایی ۲ دوره گذشته به وضوح نشان می‌دهد شنای‌کشور نه تنها در مسیر پیشرفت مورد ادعای مسئولان فدراسیون قرار ندارد، بلکه با سرعتی مثال‌زدنی مسیر قهقرایی را طی می‌کند.
**در بازی‌های آسیایی دوحه ۲۰۰۶، تیم ملی شنای ایران در ۲ ماده رقابتی به فینال رسید. ۴ در ۱۰۰ متر آزاد و ۴ در ۲۰۰ متر آزاد موادی بود که شناگران ایران به فینال بازی‌های آسیایی صعود کردند و اتفاقا در این مسابقات ۶ رکورد ملی هم از خود برجای گذاشتند.
**در بازی‌های‌آسیایی گوانگژو ۲۰۱۰ تیم ملی شنا در ۳ ماده به فینال رسید. ۵۰ و ۱۰۰ متر قورباغه و ۴ در ۱۰۰ متر مختلط تیمی موادی بود که شنا به فینال بازی‌های آسیایی رسید و ۴ بار هم رکوردهای ملی را جابجا کرد. نکته‌جالب اینکه در بازی‌های ۲۰۱۰ گوانگژو شنای‌ایران تا آستانه کسب‌مدال پیش رفت و محمد علیرضایی در ۵۰ متر قورباغه شانس این را داشت که برای نخستین‌بار ایران را در تاریخ‌شنا صاحب مدال کند، ولی او در شرایطی که به عنوان نفر دوم راهی فینال شده بود در رقابتی میلیمتری تنها با چند صدم ثانیه دیرتر از حریف‌چینی به دیواره استخر رسید و به عنوان‌چهارمی قناعت
کرد و مدال‌برنز را از دست داد. در اینچئون انتظار از کادر فنی که به خوبی از سیر نزولی شنای‌ایران واقف‌اند این بود که این روند پس از ۴ سال ادامه یابد و اگر مدال نمی‌گیریم حداقل به مدال نزدیک شویم، ولی حتی شناگران ما از رسیدن به فینال بازی های آسیایی هم بازماندند!
ذوق‌زدگی با رکوردهای داخلی!
با وجود ناکامی شناگران ما در اینچئون و جایگاه‌های ناامید کننده در بین کشورهای آسیایی، فدراسیون‌شنا با جابجایی۴رکورد ملی(توسط جمال چاووشی‌فر و آریا نسیمی‌شاد) عنوان کرد به اهداف خود در بازی‌های آسیایی دست یافته و درخشش شناگران در اینچئون بی‌سابقه بوده! این در حالی است که کاهش رکوردهای ملی تنها توجیهی عوام‌گرایانه است که مصرف داخلی دارد و اهالی‌فن و خبرگان شنا بهتر می‌دانند در میدان بزرگی نظیر بازی‌های آسیایی که رقابت بر سرمدال و قرار گرفتن بر روی سکوی بازی‌هاست، کاهش رکوردهای داخلی محلی از اعراب ندارد.
اینکه در میدان مهم بازی‌های‌آسیایی بدنبال کاهش رکوردهای ملی باشیم، درست به این معنی است که بخواهیم با شناگران خودمان رقابت کنیم، نه شناگران‌آسیا! در واقع شکسته شدن رکوردهایی که با رکوردهای آسیا به اندازه نصف‌استخر فاصله دارند چه ارزش و دستاوردی می‌تواند تلقی شود؟ البته از یک‌جهت کاهش رکوردهای ملی که فدراسیون به شکل اغواکننده‌ای آن را بزرگنمایی کرد، شاید تنها راه حلی بود که مسئولان‌فدراسیون نتایج ضعیف شناگران کشورمان را پشت آن رکوردهای بدست آمده پنهان کنند و چنین وانمود نمایند که شنای‌ایران با کم‌کردن رکوردها به شنای آسیا نزدیک می‌شود، درحالی‌که
عقب‌ماندگی شنای‌ایران با آسیا این روزها به سطحی رسیده که دیگر جبران‌شدنی نیست!
هرچند کتمان نباید کرد که کاهش رکوردهای ملی در جای‌خود اتفاقی‌مبارک و ستودنی در شنای‌ایران است و روند رو به رشد شناگران تیم ملی را نشان می‌دهد، اما در اولویت قرار گرفتن کاهش این رکوردها آن هم در آوردگاه بازی‌های‌آسیایی قطعا نمی‌تواند فضیلتی برای تیم ملی و شنای‌کشورمان باشد که با حریفان‌آسیایی رقابت دارد. چه بسا بسیاری از این رکوردهای ملی تا همین چند سال گذشته در مسابقات شنای‌باشگاه‌های کشور نیز جابجا می‌شد، به طوری که این امر در مسابقات‌لیگ به اتفاقی عادی و معمولی تبدیل شده بود.
اما نکته مبهم اینجاست که در سال‌های اخیر بواسطه حضور تیم مدیریتی‌فعلی چه برسر شنای ایران آمده که حالا جابجایی رکوردهای ملی و حتی شخصی شناگران آن هم در بالاترین سطح مسابقات قاره‌ای نظیر بازی‌های آسیایی اینگونه مسئولان فدراسیون و کادر فنی را ذوق‌زده می‌کند که گویی شناگران‌ایران در آسیا مدال‌آوری کرده‌اند یا رکوردهای آسیا را کاهش داده‌اند؟
از چراغ سبز کمیته تا انتخابات سلیقه‌ای!
پس از چراغ سبز کمیته ملی المپیک برای قرار گرفتن شنا در لیست مسافران اینچئون و اعطای سهمیه ۵ نفری، فدراسیون شنا با شیوه‌ای کاملا سلیقه‌ای و بدون برگزاری رقابت‌های انتخابی اقدام به گزینش نفرات مورد نظر(و نه شایسته از نظر رکوردی) کرد که همین گزینش نشان داد کادر فنی در انتخابات خود چندان بی‌طرف نیست و شایسته‌سالاری در تیم ملی شنا جایی ندارد!
تیم ۵ نفره شنای‌ایران شامل؛ جمال چاووشی‌فر در کرال‌پشت، احمدرضا جلالی و آرشام میرزایی کرال سینه، مهدی انصاری در رشته پروانه و آریا نسیمی‌شاد در رشته قورباغه در لیست مسافران‌اینچئون قرار گرفتند. از جمع ۵ نفره فوق احمدرضا جلالی فاقد رکورد ملی و آرشام میرزایی حتی رکورد رده های سنی است که در ۵ سال گذشته هیچگونه رکوردی نداشتند. اگر به گفته کادر فنی شرایط سنی و المپیک ۲۰۱۶ ملاک انتخاب شناگران بوده، چاووشی‌فر، جلالی چندان در شنا ورزشکاران جوانی محسوب نمی‌شوند، چراکه سن قهرمانی در شنا معمولا بین ۱۶تا ۳-۲۲ سال است و این شناگران تا المپیک ریو تقریبا باید به فکر بازنشستگی باشند، تا کسب عنوان‌احتمالی در چنین میادین‌بزرگی.
(نکته:شناگری مانند محمد علیرضایی که عنوان چهارمی بازی‌های آسیایی گوانگژو را در کارنامه دارد، از سوی فدراسیون با ۲۶ سال سن به بازنشستگی پیش از موعد هدایت شد).
با این تفاسیر رهام پیروانی با ۱۷ سال سن و جابجایی بیش از ۵ رکورد ملی بزرگسال ظرف ۴ سال گذشته در عین شایستگی از سوی کادر فنی جایی در تیم ملی پیدا نمی‌کند، در حالی‌که رهام با این سن و سال در این رقابت‌ها می‌توانست برای المپیک هم آبدیده شود. از سوی دیگر حضور رهام این مزیت را برای تیم ملی شنا در بازی‌های آسیایی داشت که او علاوه بر اینکه در ۲۰۰ متر کرال‌پشت می‌توانست نزدیک به آسیا شنا کند، در بخش تیمی نیز می‌توانست شناگر موثری باشد و در میدان‌آسیایی به چهره‌ای باتجربه در تیم ملی تبدیل شود، اما کادر فنی به راحتی از کنار نام او گذشت و رکوردشکنی او در
المپیک‌نانجینگ دیده نشد تا برخی نورچشمی‌ها در لیست‌اینچئون قرار بگیرند!
چهاردهمی آسیا بهترین رده شنای ایران!
به هرحال تیم ملی با انتخاباتی که برای بسیاری از اهالی‌شنا بحث‌برانگیز بود راهی آوردگاه اینچئون شد و در ۱۱ ماده رقابتی با حریفان‌آسیایی خود به رقابت پرداخت که شناگران‌کشورمان جایگاهی بهتر از یازدهمی و چهاردهمی بدست نیاوردند. قرار گرفتن در رده‌های ۱۹،۲۰ و ۲۱ مواد مختلف هم از دیگر شاهکارهای تیم شنای‌ایران بود. درست در روزهایی که شناگران ما بدترین نتایج خود در رقابت‌های آسیایی را رقم می‌زدند، فدراسیوننشینها، خبر رکوردهای ملی و شخصی شناگران را بدون کوچکترین اشاره به جایگاه‌شناگران اطلاع رسانی می‌کردند! بد نیست در این مجال نگاهی به عملکرد
شناگران‌کشورمان در مواد مختلف بازی‌های آسیایی داشته باشیم تا شاید فدراسیون‌شنا هم در جریان اخبار خوش اینچئون قرار بگیرد:
روز اول:
جمال چاووشی‌فر ماده ۵۰ متر کرال پشت ۲۶ ثانیه و ۷۷ صدم ثانیه بین ۲۶ شناگر در رده ۱۴
جمال چاووشی‌فر ماده ۱۰۰متر کرال پشت ۵۸ ثانیه و ۲۳ صدم ثانیه بین ۲۲ شناگر در رده ۱۹
روز دوم:
آریا نسیمی‌شاد ۲۰۰ متر قورباغه ۲ دقیقه و ۲۰ ثانیه و ۲ صدم ثانیه بین ۲۱ شناگر در رده ۱۷
مهدی انصاری ۲۰۰ متر قورباغه ۲ دقیقه و ۲۳ ثانیه و ۱۲ صدم ثانیه بین ۲۱ شناگر در رده ۱۹
آرشام میرزایی ۵۰ متر آزاد ۲۳ ثانیه و ۹۱ صدم ثانیه بین ۴۲ شناگر در رده ۱۹
احمدرضا جلالی ۵۰متر آزاد ۲۳ ثانیه و ۷۴ صدم ثانیه بین ۴۲ شناگر در رده ۱۷
روز سوم:
مهدی انصاری ۱۰۰ متر پروانه ۵۷ ثانیه و ۱۸ صدم ثانیه بین ۲۳ شناگر در رده ۱۹
آریا نسیمی شاد ۱۰۰ متر قورباغه ۱ دقیقه و ۶ ثانیه و ۲ صدم ثانیه بین ۲۸ شناگر در رده ۲۴
روز چهارم:
مهدی انصاری ۵۰ متر پروانه ۲۵ ثانیه و ۸۶ صدم ثانیه بین ۲۷ شناگر در رده ۱۶
احمدرضا جلالی ۱۰۰ متر آزاد ۵۲ ثانیه و ۶۹ صدم ثانیه بین ۳۹ شناگر در رده ۲۰
آرشام میرزایی ۱۰۰ متر آزاد ۵۳ ثانیه و ۱۴ صدم ثانیه بین ۳۹ شناگر در رده ۲۴
روز پنجم:
آریا نسیمی‌شاد ۵۰ متر قورباغه ۳۱ ثانیه و ۶ صدم ثانیه بین ۲۷ شناگردر رده ۱۹
مهدی انصاری ۵۰ متر قورباغه(به دلیل مصدومیت‌کتف انصراف داد)
تیمی(میرزایی، چاووشی‌فر، نسیمی‌شاد و جلالی) ۴ در ۱۰۰ مختلط ۳ دقیقه و ۵۲ ثانیه و ۲۵ صدم ثانیه بین ۱۱ تیم در رده ۱۰
۴ در ۱۰۰ آزاد تیمی ۳ دقیقه و ۲۹ ثانیه و ۶۵ صدم ثانیه بین ۱۳ تیم در رده نهم
کاهش‌رکوردها، سقف آرزوها!
رئیس فدراسیون شنا پیش از اعزام تیم ملی در نشست‌خبری وعده داده بود خبرهای‌خوشی از نتایج‌شناگران در اینچئون خواهید شنید، ولی نه تنها خبرهای‌خوشی که مایه مسرت و امیدواری جامعه شنا باشد از اینچئون نرسید که نتایج‌شناگران همه را نسبت به آینده شنا ناامید و حتی نگران کرد. شاید برای رئیس واترپلویی‌شنا کاهش رکوردهای ملی، سقف‌آرزوها بود و به همین دلیل هم با ذوق‌زدگی ۳ بار دست به جیب شد و به جمال چاووشی‌فر و آریا نسیمی‌شاد پاداش ۳۰۰ دلاری داد و سر آخر هم از آنها خواست برای کمک به بودجه‌فدراسیون دیگر رکورد نزنند!
پرواضح است جابجایی رکورد ملی آن هم در شرایطی که شناگران ما فاصله معناداری با شناگران چین، کره، ژاپن و حتی مالزی و سنگاپور دارند، دیگر مفهوم موفقیت ندارد و تنها نوعی خودفریبی و کوته‌نگری محسوب می‌شود. همانطور که پیش از بازی‌های آسیایی نوشتیم، پیش‌بینی‌های ما در اینچئون به واقعیت بدل شد و شنا نه به فینال راه یافت و نه به مدال‌های آسیایی نزدیک شد و نه حتی این امیدواری را داد که تا ۴ سال آینده بتوان به این آرزوها دست یافت، چراکه شنای‌ایران با همان سرعتی در حال پسرفت است که آسیا پیشرفت پرشتابی دارد و واقعیت تلخ این است که عقب‌ماندگی موجود به قدری است که دیگر
قابل‌جبران نیست.
شنای‌گلخانه‌ای، «مدال»نمی‌دهد
اما در هیاهوی‌نتایج و شاهکارهای تیم ملی شنا در اینچئون، آنچه این روزها ذهن علاقه‌مندان و اهالی‌شنا را به خود مشغول کرده، اینکه با شرایط موجود چه چشم‌اندازی پیش روی این رشته قرار دارد و آیا می‌توان امیدوار بود با مدیریت‌فعلی و بی‌برنامه‌های موجود، شنای‌ایران روزی در آسیا به رشته‌ای مدال‌آور تبدیل شود یا همچنان باید شناگران ما با نگاه حمایتی عازم بازی‌های آسیایی شوند و با حسرت به شناگران مدال‌آور آسیا چشم بدوزند؟! آیا باز هم باید نظیر ۴ سال‌گذشته با شیوه‌ای گلخانه‌ای و اردوهای تکراری به انتظار دور بعد بازی‌های آسیایی نشست؟ آیا قرار گرفتن
شناگران‌ایران در رده‌های ۱۴،۱۷، ۱۹ و ۲۰ خبرهای‌خوش اینچئون بود؟ آیا تحولی که رئیس‌فدراسیون وعده آن را داده بود، همین نتایج است؟
شناگران ما در اینچئون بعضا حتی نتوانستند رکوردهای ۴ سال پیش را تکرار کنند و در چند ماده رکوردهای خود را هم تکرار نکردند! کادر فنی چه پاسخی دارد که در طول ۸ ماه‌گذشته شناگران، حتی نتوانستند به رکوردهای ۴ سال‌گذشته تیم ملی برسند؟ آیا به فینال نرسیدن تیم ۴ در ۱۰۰ متر امدادی که در ۲ دوره گذشته همواره پای‌ثابت فینال بازی‌های آسیایی بوده، نوعی عقب‌ماندگی نیست؟ بزرگنمایی جابجایی چند رکورد داخلی قطعا از تیم ملی و متولیان فدراسیون‌شنا پذیرفتنی نیست و نمی‌تواند دستاورد قابل‌توجهی برای شنای‌ایران باشد و مسئولان‌فدراسیون نمی‌توانند با سطحی‌نگری رکوردهایی که
فاصله معناداری با آسیا دارد، ذهن افکار عمومی را منحرف کنند.
شنا از همین سرپوش‌گذاشتن متولیان این رشته بر واقعیت‌های واضح و آشکار خود سال‌هاست لطمه می‌بیند و در طول حداقل ۳ سال‌گذشته این اتفاقی بوده که مدیریت فعلی فدراسیون بدون‌توجه به الزامات و ضروریت‌های‌پیشرفت این رشته از آن غافل مانده و مدام بر دایره همین مدار بسته حرکت کرده است. تغییرات پیاپی و بدون‌هدف کادر فنی، نداشتن برنامه جامع در توسعه فراگیر شنا و بکارگیری شیوه گلخانه‌ای در تیم ملی، بی‌توجهی به پایگاه‌های استعدادیابی، تمرینات سنتی و ناآشنایی با شیوه‌ها و متدهای روز و علم تمرین، بی‌انگیزگی‌شناگران، مشکلات‌تحصیلی و معیشتی و محدود شدن تیم ملی به
چند چهره‌خاص و سفارشی از جمله مشکلاتی است که شنای‌ایران از آن رنج می‌برد و آن را در مسیر نزولی قرار داده و به نظر نمی‌رسد با نگاه مدیران‌فعلی فدراسیون تغییری در این روند ایجاد شود.
لزوم بازنگری و تغییرات اساسی
بی‌شک با نتایجی که در اینچئون بدست آمد شنا را باید یکی از رشته‌های ناکام در بازی‌های آسیایی ارزیابی کرد که حتی از ژیمناستیک به عنوان دیگر رشته‌پایه عملکرد ضعیفی داشت. با چنین اوضاعی به نظر می‌رسد شنا امروز بیش از امکانات، سرمایه‌گذاری و نیروی‌انسانی به مدیرانی خوشفکر، برنامه‌ریز و خلاق نیاز دارد تا با جذب سرمایه‌های لازم از ظرفیت‌های مناسبی که این رشته در سراسر کشور در اختیار دارد در جهت پیشرفت و کاهش فاصله خود با آسیا بهره‌برداری کند. تجربه ثابت کرده صرف‌داشتن اهلیت‌ورزش و شناخت کمبودها و مشکلات بدون
برخورداری از توانایی‌های برنامه‌ریزی، تجربه‌مدیریتی و اجرایی لازم نمی‌تواند شرایط را برای پیشرفت مهیا کند.
فراموش‌نکنیم شنا با امکاناتی به مراتب محدودتر توانست در مسابقات گزینشی‌المپیک ۲۰۰۸ پکن بواسطه برنامه‌ریزی بلندمدت و دقیق برای نخستین‌بار در تاریخ شنای‌ایران توسط محمد علیرضایی به سهمیه مسابقات مهمی چون المپیک دست یابد و حتی در ۲۰۱۰ در گوانگژو تا آستانه کسب مدال‌برنز بازی‌های آسیایی پیش برود. این موفقیت چشم‌انداز برنامه میان‌مدتی بود که در دوره مدیریت وحید مرادی در فدراسیون‌شنا محقق شد و در آن حضور در فینال بازی‌های آسیایی دوحه یک هدف میان‌مدت تلقی می‌شد که می‌توانست با مدال‌گوانگژو کامل شود، ولی بدسلیقگی‌ها و بی‌تدبیری مدیران وقت
سازمان‌ترتبیت‌بدنی در اواخر سال ۸۸ روند موفقیت های شنا را متوقف کرد و در آستانه بازی‌های‌آسیایی گوانگژو از تحقق دستاورد بزرگی چون مدال آوری تاریخی شنا محروم کرد.
متاسفانه امروز کار به جایی رسیده که هنوز هدف‌های ۸ سال‌گذشته در راهیابی به فینال بازی‌های آسیایی مد نظر مدیران‌فدراسیون قرار دارد و گویی در تمام سال‌های گذشته شنا و متولیانش نتوانسته‌اند راهکار مناسبی برای برون‌رفت از شرایط فعلی و اتخاذ استراتژی جدید و تحول‌آفرین برای این رشته دست یابند. مدیران‌امروز شنا که خود از منتقدان دیروز مدیریت دوره وحید مرادی و حتی امیرحسین آیت‌اللهی بودند و کسب ورودی المپیک و چهارمی بازی‌های‌آسیایی‌گوانگژو(علیرضایی - ۵۰ متر پروانه) را نتایجی اتفاقی قلمداد می‌کردند، امروز خود در جایگاهی نشسته‌اند که باید پاسخگوی عناوین
مأیوس‌کننده چهاردهمی و بیستمی شنا در آسیا باشند!
بی‌شک شنا امروز به تحولی بنیادین در ساختار مدیریتی و اجرایی خود نیازمند است، چراکه گذشته نزدیک نشان داده در سایه مدیریتی توانمند و برنامه‌ریزی مناسب رسیدن به موفقیت در شنا دور از ذهن نیست. اتفاقی که البته به نظر نمی‌رسد با خلاء‌های موجود در برنامه‌ریزی، فقر منابع‌مالی، کنار رفتن نیروهای متخصص و تصمیمات‌شخصی و سلیقه‌ای فدراسیوننشینها به این زودی‌ها امکان‌دستیابی به آن وجود داشته باشد.
