شرایط سخت معلولان ذهنی در دوران کرونا/ فرزندان بدون سرپرست شهید بهشتی در انتظار دیدن مردم هستند

به گزارش خبرنگار ایلنا از مشهد، آسایشگاه معلولان ذهنی بی‌سرپرست شهید بهشتی مشهد،بزرگترین مرکز نگهداری و توانبخشی مـعلولان ذهنی بی سرپرست پسر در شرق کشور است که ضمن نگهداری و سرپرستی شبانه روزی حدود ۱۷۰ نفر پناهجوی معلول ذهنی بی سرپرست در حال حاضر حمایت از حدود ۷۵۰ خانواده نیازمند دارای معلول را نیز عهده دار است.

مددجویان معلول بستری در این آسایشگاه در دو گروه تربیت پذیر و آموزش پذیر تقسیم بندی شده و انجام خدمات آموزشی و توانبخشی برای این گروهها متفاوت است، هم اکنون فعالیت کلاسهای آموزشی خود یاری و کارگاههای حرفه آموزی تولید اسکاچ-منبت و مشبک سازی-ساقه کاری و خوشه کاری- خلاقیت وآینه کاری-کیف و چرم - نقوش برجسته-نقاشی و سنگ نگاره-هنرهای تجسمی و ورزش و سلامتی در حال برگزاری است.

از همان ابتدای ورود حال و هوای آنجا فرق داشت، هنگامی که کل شهر مرده است؛ آنجا بوی خوب عید و اسفند پر از شور می آمد، در آنجا با چندین ساختمان رو به رو می‌شویم و با چند درختی که شکوفه داده‌اند.

در ساختمان ها فرزندانی هستند که هرکدام جدا از مشکلی که از ابتدای وجود آنها همراهشان بوده با مشکلات دیگری هم دست و پنجه نرم می‌کنند.

با مدیر آنجا همراه شدیم تا به این فرزندان مهربان سر بزنیم و از نزدیک با آنها گفت و گو کنیم، با وجود تمام مشکلاتی که بعد از کرونا برای مدیریت و سرپا نگهداشت این مجموعه به وجود آمده بود، اما ساختمان ها کاملا تمیز و همه جا ضد عفونی شده بود و پرسنل تمام تلاش خود را کرده بودند که بهترین ها را برای بچه ها بگذارند.

وارد کلاس های مهارت آموزی و استعدادیابی که شدیم، بچه ها با خوش رویی و خوشحالی سلام می‌کردند و این ارتباط خوب آنها باعث می‌شد اگر ذره ای استرس ارتباط داشته باشید برطرف شود.

بچه ها با توجه به علاقه و استعدادهای خود در کارگاه های مختلف مشغول به کار بودند و کارهایی داشتند که این میزان زیبایی و ظرافت از آن ها توقع نمی‌رفت اما آنها ثابت کردند که اگر کاری را دوست داشته باشید و تلاش کنید، میتوانید بهترین هارا انجام دهید.

اینها  فرزندان کم توان ذهنی برای یادگیری کارهای روزمره به تکرار و تمرین زیاد نیاز دارند و حالا فکر کنید دست به کارهای هنری زیبا هم می‌زنند و این خارق‌العاده است.

حال و هوای خوب، لبخند ها و ذوق بچه ها، بهار و عید را به همراه داشت و این باعث حال خوب در کنارشان می شد، بچه ها هرکدام آرزویی داشتند، اما به دلیل شیوع کرونا، بزرگ ترین آرزوی آنها نابودی این بیماری شده بود، آنها دوست داشتند دوباره به اردو بروند و در محیط دیگری باشند.

قاسم یکی از فرزندانی است که در این مرکز نگهداری می شود، او در گفت و گو با ما می گوید: از زمانی که ویروس کرونا به کشور آمده، هیچکس نمیتواند به دیدن ما بیاید و این تنهایی برای من و همه دوستانم بسیار سخت است.

یکی دیگر از فرزندان این موسسه، دفتر نقاشی خود را به سمت ما آورد و نقاشی هایش را دانه دانه ورق میزد و همین چیز ها باعث لبخندی بر روی لبانشان می شد.

اینجا مسائل بسیار جزئی باعث لبخند و شادی اهالی است، طوری که خوابگاه های خود را نشان می‌دادند و افتخار می‌کردند که مرتب و تمیز هستند و تخت خود را خودشان مرتب می‌کنند یا کمدهایشان لباس ها خیلی مرتب است و همه آن کارها را خودشان انجام داده بودند و لبخند می‌زنند.

اما همچنان غمی در نگاه تک تک این فرزندان هنرمند بود، غم دوری از خانواده اصلی، درد رنج هایی که در وجودشان از کودکی تا به اکنون وجود داشت و حالا ویروسی که شرایط را برای آنها سخت تر کرده است.

در این دوران کرونا تعداد انگشت شماری به آنها سر زدند و حتی طی این یکسال از خانه امن خود در آسایشگاه شهید بهشتی خارج نشده اند و حالا در جلوی آسایشگاه خود نمایشگاهی برپا کرده اند که آثار ساخت دست خود را به فروش گذاشته اند، ما نیز با خرید از نمایشگاه کارهای هنری آنها می‌توانیم باعث دلخوشی و لبخند بر روی لبان آنها شویم.