آسیب‌شناسی كارگاه‌های آموزشی تئاتر/۳
حمید پورآذری: فضای اجرا نباشد آموزش‌ها بی‌نتیجه می‌ماند
وقتی از گروه‌های شهرستانی می‌پرسید چرا شما به این شكل یك دست و شكل هم نمایش اجرا می‌كنید؟ پاسخ می‌دهند كه اگر غیر از این باشد كار ما رد می‌شود.
ایلنا: حمید پورآذری(مدرس و كارگردان تئاتر) اعتقاد دارد: اگر فضای بروز استعداد و خلاقیت برای هنرجویان تئاتر فراهم نباشد كارگاه‌های آموزشی چه در شهرستان برگزار شود یا تهران؛ كار به نتیجه مثبتی نخواهد رسید.
به گزارش خبرنگار ایلنا: حمید پورآذری ضمن تاكید بر اینكه اكثر نیروهای جوان پس از كارگاه‌های آموزشی از كمبود فضای تمرین و اجرا رنج می‌برند، گفت: برگزاری كارگاه‌های آموزشی در شهرستان‌ها مشكل چندانی ندارد، اما اینكه بعداز برگزاری جلسه‌های آموزشی چه اتفاقی می‌افتد، مهم است.
او ادامه داد: اگر برای بعداز كلاس‌ها برنامه مدونی وجود نداشته باشد كار بی‌نتیجه می‌ماند. در تهران هم وضع به همین منوال است و تفاوت نمی‌كند، مثل بچه‌هایی كه از دانشگاه فارغ‌التحصیل می‌شوند و محلی برای ارائه توانایی‌های خود پیدا نمی‌كنند، یا هنرجویان آموزشگاه‌های تئاتر كه بعدا محلی برای اجرا ندارند.
كارگاه‌هایی كه برگزار می‌شود معمولا یا طبق برنامه‌ریزی شخصی كه علاقه دارد برگزار می‌شود، اما بعضی مواقع این طور به نظر می‌رسد كه مدیران تنها قصد دارند رزومه پركنند و بیلان كاری بدهند، تا زمانی كه برنامه‌ریزی مدونی در این زمینه وجود نداشته باشد كار به درستی پیش نخواهد رفت.
وی افزود: متاسفانه در فضای فرهنگی ما دغدغه‌ای در این زمینه وجود ندارد و معمولا كارها در رابطه با كارگاه‌های آموزشی تئاتر خودجوش توسط علاقه‌مندان شهرستانی یا تهران پیش می‌رود.
این كارگردان باتاكید بر اینكه این موضوع باید از مسئولان پی‌گیری شود، اظهار داشت: باید به مدیران بگوییم كه حتی اگر بودجه اندكی برای اداره تئاتر كشور وجود دارد، باید بستر را به گونه‌ای فراهم كنیم كه استعدادها امكان فعالیت و بروز توانایی‌های خود را داشته باشند.
وی تصریح كرد: این قضیه بین تهران و شهرستان هم تفاوتی نمی‌كند، كافی است حساب كنیم سالی چند دانشجو در رشته تئاتر فارغ‌التحصیل می‌شوند و به خیل بیكارها می‌پیوندند.
پورآذری ضمن تاكید براینكه گروه‌ها باید فضا و سالن اجرا در اختیار داشته باشند، گفت: در صورت فراهم شدن چنین شرایطی این گروه‌ها مسائل مالی خود را نیز برطرف می‌كنند چراكه این محل‌ها بعداز گذشت مدت كوتاهی مخاطب ثابت خود را پیدا خواهد كرد.
وی با بیان اینكه سطح آگاهی اغلب شركت كنندگاه كلاس‌ها در شهرستان در حد مناسبی است، به ذكر نمونه‌ای پرداخت و گفت: من در تمام شهرهایی كه برای تدریس رفتم این پتانسیل را دیدم، به عنوان نمونه ما در شیراز بعد از برگزاری وركشاپی 2روزه موفق شدیم یك اثر نمایشی اجرا كنیم. یا در شهر ورامین كه همین چند هفته قبل كارگاه‌هایی برگزار شد اتفاقات خوبی درحال رخ دادن بود، در خرم‌آباد هم همینطور، اما باز تاكید دارم باید فضا و امكانات برای بچه‌ها فراهم كنیم.
این هنرمند تصریح كرد: ظرفیت و توانایی اجراهای متفاوت در شهرستان‌ها وجود دارد، به عنوان نمونه وقتی از گروه‌های شهرستانی می‌پرسید چرا شما به این شكل یك دست و شكل هم نمایش اجرا می‌كنید؟ پاسخ می‌دهند كه اگر غیر از این باشد كار ما رد می‌شود.
كارگردان نمایش «ساعت بمباران» در ادامه، بیان كرد: به قول معروف چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید. وقتی امكان ارتباط بیشتری برقرار شود بچه‌ها داشته‌ها و تجربه‌های اساتید را با دریافت‌ها و تجربیات خود تركیب می‌كنند، همین عاملی می‌شود برای خلق یك و ایده و تولید اثر هنری جدید.
پورآذری نداشتن انگیزه را یكی دیگر از مشكلاتی دانست كه گریبان‌گیر هنرمندان جوان به‌خصوص در شهرستان‌ها شده است، اظهار كرد: وقتی چهار مدرس در زمان‌های مختلف به یك شهر سفر می‌كنند و جوانان را در زمینه‌هایی آموزش می‌دهند كه هیچ ارتباطی با هم ندارند، همه انرژی صرف شده گم می‌شود نمودی پیدا نمی‌كند.
كارگردان نمایش «خرس» در انتها، تاكید كرد: اگر قرار است از طریق برگزاری كلاس‌های آموزشی اتفاقی بیفتد باید فضای اجرا در اختیار هنرجویان قرار داده شود، باید امكان اجرا داشته باشند و مدیران سلیقه‌های خود را به آنان تحمیل نكنند.
