استقلال - الشرطه؛ از تاج تا شکست ناپذیری فرهاد
نتیجه رویارویی استقلال و الشرطه را به‌سختی می‌توان در از دست رفتن دو امتیاز باارزش برای آبی‌پوشان خلاصه کرد. شروع توفانی در پلی‌آف آسیا و شکست‌ناپذیری با فرهاد مجیدی در 9 بازی، این باور را در ذهن استقلالی‌ها ایجاد کرده بود که آنها عصر دوشنبه را با کمترین استرس ممکن پای گیرنده‌های خود نشسته و به تماشای برد آسان تیم محبوب‌شان می‌پردازند.
به گزارش ایلنا، رقیب عراقی، ۴۸ سال گذشته برای اولین و آخرین مرتبه برابر آبی‌پوشانی که آن زمان هنوز «تاج» بودند قرار گرفته بود و در هر دو دیدار، نماینده ایران را شکست داده بود تا آنها را از فینال آسیا محروم کند. ولی الشرطه امسال هیچ رنگ و بویی از آن تیم مقتدر در قاره کهن نداشت. تعطیلی لیگ عراق، غیبت پرتعداد بازیکنان کلیدی و دوری از شهر خانگی، روی کاغذ از الشرطه تصویر یک پیکر نیمه جان را کشیده بود.
در روزی که استقلال به ظاهر میهمان حمایت کردتبارها را به خود می‌دید که کاپیتان آبی‌ها را محبوب‌ترین فرد ورزشگاه فرانسوا حریری اربیل ساخته بودند، تساوی با چنین الشرطه‌ای صرفاً یک اتفاق نبود و با یک اشتباه یا عملکرد ضعیف یکی دو بازیکن توجیه‌پذیر نبود.
دست فرهاد مجیدی از بهانه خالی نبود. گرفته از وضعیت نابسامان چمن تا مصدومیت و خستگی بازیکنانش ترمز او را در آسیا کشیدند؛ ولی دلواپسی اصلی استقلالی‌ها فراتر از نتیجه نهایی این رویارویی بود؛ نگرانی‌ها به شیوه بازی تیم بازمی‌گشت.
استقلال حتی روی چمن گل‌آلود اربیل هم مالکانه بازی می‌کرد و پاس‌های بیشتر و دقیق‌تری رد و بدل می‌ساخت اما نقشه‌های حمله آنان به‌سوی دروازه سبزپوشان تکراری و یکنواخت بود؛ رساندن توپ به غفوری، دانشگر و یا زکی‌پور جهت ارسال از جناحین.
الکساندر ایلیچ، سرمربی صربستانی الشرطه، به‌خوبی دست مجیدی را خوانده بود و با بستن کناره‌ها اغلب حملات استقلالی‌ها را بی‌اثر کرد. در فاز دفاعی نیز، بازی پر اشتباه شاهین طاهرخانی گریبان آبی‌ها را گرفت و فرصت ناب فرار از شکست را به تیم میزبان هدیه بخشید.
این نمایش و این نتیجه به خودی خود چندان دلسرد کننده به‌شمار نمی‌رود ولی وقتی به استراتژی‌های مجیدی در شهرآورد و حتی بازی‌های موفق قبلی آبی‌ها نگاهی بیندازیم، متوجه حقیقتی تلخ می‌شویم. اثر افکار آندره‌آ استراماچونی در تیم رفته رفته در حال کمرنگ شدن هستند و بازی به بازی جای خود را بیشتر به اندیشه‌های مجیدی می‌دهند.
البته این را هم باید قبول داشت که استقلالی که مقابل الشرطه بازی کرد، با استقلال مدنظر مجیدی فرسنگ‌ها فاصله داشت. از سویی مصدومیت سیاوش یزدانی، عارف غلامی، شیخ دیاباته و فرشید اسماعیلی که مهدی قائدی هم در اثنای بازی به جمع آنها اضافه شد، دست هفت محبوب استقلال را خالی گذاشته بود و از سویی برنامه دیدارهای فشرده استقلال فرم جسمانی آنها را تحت‌الشعاع قرار داده بود.
اما بار مسئولیت این موضوعات نیز از روی دوش مجیدی برداشته نمی‌شوند. بی‌شک وی پیش از رو کردن به سکان هدایت استقلال از فشردگی دیدارها اطلاع داشت و از همین‌رو نیز علی ربانی را با سابقه عضویت در دپارتمان بدنسازی اسپورتینگ لیسبون به کادر خود اضافه کرد. لذا انتظار بی‌جایی نیست اگر بخواهیم شرایط بدنی استقلالی‌ها به‌قدری مطلوب باقی بماند که ریسک مصدومیت در طول نیم‌فصل برای‌شان به حداقل برسد. از طرفی دیگر، آبی‌پوشان توقع دارند هفت محبوب‌شان با آشنایی کامل از سیستم 2-۵-3 بر استفاده مفید از این چینش به‌خوبی مسلط باشد.
همانطور که پیروزی مقتدرانه مقابل الریان در قطر به‌تنهایی سندی بر قابلیت سرمربیگری مجیدی نبود، نمایش دور از انتظار استقلال برابر پلیس عراق نیز سندی بر ضعف فنی سرمربی ایرانی پسران آبی به‌حساب نمی‌آید اما هواداران استقلال نیاز دارند آن استقلال جسور استراماچونی را دوباره ببینند؛ استقلالی که بازیکنانش با چشم بسته یکدیگر را پیدا می‌کنند و اجرای موفق یک نقشه گلزنی جذاب برای‌شان چندان دشوارتر از کشیدن یک نقاشی نیست. هفته بعد، استقلال بازی دشواری با الاهلی عربستان دارد اما آنجا خبری از خستگی و زمین نامرغوب نیست. شاید فرهاد جوان بتواند دوشنبه پیش‌رو با همین استقلال نصفه و نیمه عیار فنی خودش را با سرافرازی برابر یک رقیب همسطح محک بزند.
گزارش: سام ستارزاده
