سیستان و بلوچستان؛ فراموش شده در بحران‌ها

سالهاست از خرابی راه ها، جاده ها و زیرساخت های نامناسب استانی برای باران می گوییم اما هیچ گوش شنوایی نیست و مردم مرگ خاموش را در غفلت و بی خبری تجربه می کنند.

سدهای سیستان و بلوچستان پس از چند ساعت بارندگی پر آب شده و به رودخانه ها می ریزند، رودخانه طغیان می‌کند و مسیرها مسدود می شود؛ آب به سمت خانه و زندگی مردم روانه می شود و سریال تکراری سیل را سامان می دهد.

آب و برق، تلفن و آنتن قطع می شود و حالا دیگر نه راهی برای فرار است و نه تابی برای ماندن. حالا دیگر دست مردم از دنیا کوتاه می شود و این فاجعه مهم در پس و پیش اخباری که برای مردم و مسئولان اهمیت بالاتری دارد گم می شود.

چند روز است که از ورود سامانه بارشی به استان گذشته و سامانه از استان خارج شده و دوباره به استان بازگشته، اما با این وجود اثرات سیل همچنان به قوت خود باقیست و اکثر راه های ارتباطی روستاها مسدود است.

تنها 400 روستا در جنوب بلوچستان در بی خبری و قطع ارتباط کامل قرار دارند و لحظه به لحظه به این تعداد اضافه می شود.

بسیاری از روستاها وارد ششمین روز از بحران سیل شده و هنوز در بی خبری مطلق قرار دارند و برخی از روستاها هنوز به دلیل کمبود تجهیزات هیچگونه کمکی دریافت نکرده اند.

پل بلپیر نیکشهر در بارندگی تخریب شد و شب گذشته خاکریزی شد اما بارندگی باز هم باعث ریزش آن شده است.

سیستان وبلوچستان تنها 2 بالگرد برای مواقع اضطراری دارد که فرماندار نیکشهر این دو را برای خود روا نمی دارد و دشتیاری را اولی‌تر می داند؛ این است بزرگواری مردم بلوچستان.

مردم سیستان و بلوچستان همان افرادی هستند که برای کمک به همنوعان خود نان را از سر سفره فرزندان خود بر می دارند و دقیقا چراغ را بر مسجد روا می دارند‌. اما حالا با گذشت چندین روز اوضاع مردم تغییر چندانی نکرده و گمان می کنند که فراموش شده‌اند.

با وجود کمک هایی که طی این چند روز وارد مناطق سیل زده شده باز هم اوضاع تغییر چندانی نکرده و دست های یاریگر بیشتری را می طلبد چرا که مشکلات استان به گستردگی سیستان و بلوچستان پهن شده است.

به امید روزی که سیستان و بلوچستان را مظلوم نخوانند، مردم را محروم فرض نکنند و حق اولیه انسانی بر این مردم روا داشته شود.

فائقه راغی