به هر چیزی فکر کنید جز امتیاز دادن به عراق

به گزارش ایلنا، شاید هیچ‌ کدام‌مان به‌ خاطر نداشته ‌باشیم علیرضا حقیقی پس از آن ظهر لعنتی چه‌ مدت خارج از گود بود تا درنهایت با پیراهن نساجی سر از لیگ برتر درآورد. هیچ‌کس به یاد ندارد که قربانی بزرگ نبرد کانبرا سال‌های دور از خانه را کجا و چگونه گذرانده ‌است اما صدایی پر از امید از آن روز بارها در گوشمان پیچیده ‌است؛ صدایی که فریاد می‌زند: «ایران قصد حذف شدن ندارد.»

آن سال واقعاً قصد حذف ‌شدن از جام ملت‌های آسیا را نداشتیم. با سه کلین‌شیت و سه پیروزی این را اثبات کردیم. یک چشم‌مان به ژاپن معطوف بود و خود را پس از یازده سال در میان چهار قدرت برتر قاره کهن تصور می‌کردیم. آن ‌سال در بهترین شرایط فنی و روحی ممکن به مصاف عراق رفتیم؛ با تفکر جنگاوری که کاش جاودانه‌ترین میراث کی‌روش برای فوتبال ایران باشد؛ تفکری که در واژه‌نامه آن واژه «شکست» معنا نداشت.

حال نوبت به ویلموتس رسیده‌ است. این ‌بار شرایط کاملاً دگرگون است. عراق فوتبالش را به مسیر پیشرفت و حرفه‌ای‌گری سوق داده و با بازیکنان پرورش‌یافته تیم آن سال خود را با جوانانی آتیه‌دار ترکیب‌کرده و با سرچکو کاتانچ بیش از 36 سال گذشته به حضور دوباره در جام جهانی امیدوار است. در سوی مقابل، ما با غم شکست مقابل بحرین، ترس از فاصله‌گرفتن از منطقه صعود، دلشوره تأمین مالی قرارداد مارک ویلموتس، نگرانی از طول کم اردوی تیم‌ملی و حس سوزان انتقام‌جویی به اردن رفتیم؛ با لیستی که تنها چهار نفر آن بخشی از داستان پرفراز و نشیب آن جدال بودند.

در مقدماتی جام‌ جهانی 2014 تیم‌ملی تحت هدایت کارلوس کی‌روش در شرایط مشابهی قرار داشت؛ نامطمئن از رسیدن به بلیت برزیل و نیازمند به هر 9 امتیاز دیدار با قطر، لبنان و کره. سی‌کیو در آن سه دیدار با اتکا به سبک و فلسفه بازی منحصر به خود به استقبال این سه خان رفت؛ سبک و فلسفه‌ای که هرچند به مذاق عده‌ای خوش نمی‌آمد، نتیجه ‌داد.

کارلوس کی‌روش نام خود را در تاریخ فوتبال ملی ایران ماندگار ساخته ‌است؛ نه به‌ خاطر سبک بازی خود، بلکه به‌واسطه ایمان به تفکری که تیم‌ملی را بر آن پایه ساخت. اکنون، مرد آرام بلژیکی چند وقتی است که ساخت بنایی متفاوت را در پیش گرفته ‌است. او می‌خواهد نگرشی تماشاگرپسندانه‌تر را در تیم‌ملی پیاده‌ کند؛ نگرشی که در آن «خستگی» هر معنایی دهد، کنار «حمله» بی‌مفهوم‌ترین ترکیب ممکن را می‌سازد. ملی‌‌پوشان از ویلموتس جسارت و ریسک‌پذیری را آموخته‌اند؛ ولی از کی‌روش نیز رسم جنگندگی و تعصب را به ‌یاد دارند.

دیدار امروز عصر، میان‌ترم دشوار شاگردان ویلموتس است. مهاجمانی که نشان ‌دادند برای به‌رخ کشیدن قدرت ضرباتشان کیسه بوکس آهنین می‌خواهند؛ مدافعانی که هنوز صلابتی که در دوران کی‌روش داشتند را باز نیافتند. ویلموتس می‌گوید ناکامی در این دیدار پایان همه ‌چیز نیست؛ ولی به‌خوبی می‌داند که حتی سخن‌ گفتن از شکست مساوی است با روزهای پراضطراب و سختی که به فوتبال ایران می‌کشاند. همه می‌دانیم شکست مقابل عراق یعنی داغ‌شدن دوباره حسرت انتقام نبرد کانبرا؛ یعنی کاهش بختمان حتی برای صعود غیرمستقیم به دور دوم مقدماتی؛ یعنی پایان دوران یکه‌تازی ما در رنکینگ فیفا. پس، ما تمام اختلاف سلیقه‌ها، تمام رنگ‌ها را کنار می‌گذاریم و دوباره همان یک ضربان قلب معروف می‌شویم تا شکست برایمان همان واژه بی‌معنی باقی ‌بماند.

سام ستارزاده