کمی آرامش لطفاً؛
احسان حاج صفی را در نقش کاپیتان باور کرده‌اید؟ (گزارش)
کاپیتان جدید تیم ملی تلاش زیادی می‌کند تا خود را در این مسئولیت باورپذیر جلوه بدهد.
به گزارش ایلنا، در بازی بحرین-ایران احسان حاجی‌صفی کجا بود؟ آیا او را در فضای سنگین بحرین در نقش کاپیتانی مقتدر دیدید؟ آیا از او توقع داشتید حرکات و چهره و تصمیماتش در بازی و نقش و کنش‌هایش در آن فضای متشنج مثل یک کاپیتان باشد؟ توقع‌تان را به‌جا آورد؟ شاید نه.
کاپیتان تیم ملی، یک عنوان تاریخی در زندگی یک ورزشکار حرفه‌ای است؛ عنوانی که برای توصیف بزرگی‌اش یک جمله کافی‌ست: یک نفر از جمع ۸۰ میلیون نفر.
تیم ملی فوتبال ایران در تاریخ خود چهره‌های ماندگاری را به‌عنوان کاپیتان به یاد دارد. در همین نسل‌های اخیر چهره‌هایی مثل احمدرضا عابدزاده، نادر محمدخانی، علی دایی، مهدی مهدوی‌کیا، جواد نکونام و مسعود شجاعی شخصیت‌های وارسته و محکمی برای کاپیتانی داشتند. اقتدار درون تیم، اقتدار در زمین بازی، نقش یک مدیر در اردوها و بازی‌ها و کارکردهای بسیاری که کاپیتان‌ها دارند در چهره بسیاری از کاپیتان‌های نسل‌های اخیر ایران هم پیداست.
آخرین کاپیتان ایران احسان حاجی‌صفی است. او از روزهای جوانی‌اش در قامت یک پدیده به تیم ملی رسید و همیشه بازیکنی قابل اعتنا در تیم ملی بود. اگرچه به مناسبت تغییر پست‌ها و شکل بازی‌اش هرگز یک فوق‌ستاره در تیم نشد اما همیشه نقشی مؤثر داشت و هیچ‌کدام از مربیان تیم ملی از نامش نگذشتند. حاجی‌صفی سال‌های جوانی را پشت سر گذاشته و حالا یک مرد باتجربه در تیم ملی است اما هنوز او را انگار نمی‌توان در قامت کاپیتان تیم ملی تصور کرد، با اینکه بارها کاپیتانی را نیز تجربه کرده است.
مسعود شجاعی سال‌های پایانی فوتبالش را سپری می‌کند و دور نیست روزی که پیراهن تیم ملی را ببوسد و خداحافظی کند. او شاید از اولین کسانی باشد که برای جوان شدن چهره تیم ملی از دایره بازیکنان ملی خارج می‌شود، مثل اشکان دژاگه که او نیز در سال‌های سرازیری فوتبال حرفه‌ای است. احسان جوان‌تر است و هنوز فرصت‌های بسیاری در تیم ملی دارد و شاید بازوبند کاپیتانی چند یا چندین سال به بازوی او بسته شود. همینجا اما این پرسش مطرح می‌شود که آیا احسان حاجی‌صفی بهترین گزینه برای کاپیتانی تیم ملی خواهد بود؟
واقعیت این است که حتی مسعود شجاعی و اشکان دژاگه به‌رغم نقش‌های کلیدی که در تیم ملی داشتند، در چند زمینه کاپیتان‌های اثرگذاری در تیم ملی نبودند. مسعود اگرچه جایگاه اجتماعی خوبی برای خود ساخته و با واکنش‌هایش به موضوعاتی خارج از فوتبال محبوبیتی عمومی پیدا کرده، اما یک کاپیتان با کاراکتر ورزشی مثل علی دایی یا حتی مهدوی‌کیا نیست. اشکان در برقراری ارتباط با بازیکنان و با توجه به مشکل زبان برای گفت‌و‌گو نیز نتوانست نقشی بهتر از مسعود شجاعی به‌عنوان کاپیتان بازی کند. احسان اما برای کاپیتانی تیم ملی در رتبه‌ای بعد از مسعود و اشکان قرار می‌گیرد و کاراکتر ورزشی‌اش آن چیزی نیست که از کاپیتان‌هایی مثل علی پروین، سیروس قایقران، احمدرضا عابدزاده یا علی دایی به یاد داریم. احسان در بازی ایران-بحرین به‌قدر کافی خویشتندار نبود، حتی در صحنه‌ای که کارت زرد دریافت کرد، چیزی نمانده بود با پرخاش‌هایش داور را به واکنشی دوباره سوق دهد. این البته فقط یک مثال است و تنها دلیل برای بحث درباره ماجرای کاپیتانی احسان در تیم ملی نیست.
احسان باید بتواند شخصیت اثرگذارتری در تیم ملی داشته باشد و نه‌فقط در زمینه فنی، بلکه در نقش کاپیتان صاحب نقشی درجه اول شود. آیا از او برمی‌آید؟ در این باره مارک ویلموتس تصمیم می‌گیرد و آینده همه‌چیز را روشن می‌کند. احسان باید کاری کند که در نقش کاپیتان همه باورش کنند. این کار ساده‌ای نیست.
فرشاد کاس‌نژاد
