یک فعال صنفی پرستاران:
چرا می‌خواهند مدل تربیت پرستار را جدید کنند؟/ کیفیت یا کمّیت؛ مساله این است!
اکرم عاشق‌حسینی با انتقاد از طرح جدید تربیت پرستار گفت: در نظام سلامت، کیفیت حرف اول را می‌زند و مسئولان بهتر است به جای انبوه سازی پرستار، به فکر اشتغال پرستاران بیکار باشند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، اخیرا معاون آموزشی وزارت بهداشت از کلید خوردن طراحیِ مدلی جدید برای تربیت پرستار، سخن به میان آورده است. اکرم عاشق حسینی (فعال صنفی پرستاران) در این رابطه می‌گوید: در گیرودار انبوهی از چالش‌های بی‌پاسخ جامعه پرستاری کشور که بیکاری تعداد زیادی از فارغ‌التحصیلان رشته پرستاری یکی از آنهاست، طرح تربیت فله‌ای پرستار به شیوه تراریخته‌ای، آیا باعث ظهور و بروز چالشی مضاعف در جامعه پرستاری نخواهد شد؟
او با بیان اینکه "مشکل جامعه پرستاری در جای دیگری‌ست نه در مدل تربیت پرستار" می‌گوید: ساختار پرستاری کشور را چنانچه بسان بیمار دیابتی بدانیم، احساس تحلیل رفتگی، ضعف و گرسنگی مستولی بر جسم و روان این بیمار، به دلیل کمبود انسولین است نه کمبود قند! پاتوفیزیولوژی بیماری را باید در کمبود انسولین و علل آن پیگیری و درمان کرد. در چنین حالتی تجویز گلوکز نه تنها بهبودی در وضعیت بیمار ایجاد نخواهد کرد بلکه موجب تشدید بیماری و شاید ایجاد عوارض جبران ناپذیری در او خواهد شد. بدترین تصمیم پزشک در این مورد تجویز فری‌گلوکز بدون اطلاع از میزان قند خون این بیمار بخت برگشته خواهد بود!
او ادامه می‌دهد: حال معاون محترم آموزشی وزارت بهداشت در عین بی‌توجهی نسبت به میزان پرستاران بیکار کشور، خبر از طرحی جدید برای تند کردنِ چرخه تولید پرستار داده است. در واقع، در حالیکه نظام سلامت کشور از کمبود شدید پرستار رنج می‌برد و بار این کاستی مزمن را پرستاران شاغل بر دوش می‌کشند و با وجود انبوهی از پرستاران بیکار جویای کار، نظام سلامت کشور درمانده از توان جبران کاستی‌ها با جذب پرستاران بیکار و طرحی است و البته در اندیشه افزودن حجم پرستاران بیکار با طرح‌های عجیب و غریب و غیرکارشناسانه!
کیفیت مهم است نه انبوه‌سازی!
به گفته‌ی عاشق حسینی، جامعه پرستاری در کنار جامعه پزشکی کشور، ستون فقرات نظام سلامت کشور را تشکیل می‌دهند و قطعا هر گونه ضعف بنیه علمی و ناکارآمدی در آن، پیکره نظام سلامت کشور را به مخاطره جدی خواهد انداخت و در این صورت، این بیماران هستند که بیشترین آسیب را تجربه خواهند کرد.
او معتقد است مسئولان و برنامه‌ریزان حوزه سلامت باید از کمی‌نگری به کیفی‌نگری برسند: «در دنیای امروز این مولفه‌های کیفی هستند که شاخص‌های رشد و‌توسعه در سطوح مختلف حرفه‌ای را تشکیل می‌دهند نه مولفه‌های سرگردان کمی. اهمیت این موضوع در اموری که به نحوی با جان انسانها در ارتباط باشد، حتم به یقین صد چندان خواهد بود.»
این فعال صنفی پرستاران در ادامه یکسری پرسش‌های اساسی مطرح می‌کند: به راستی آیا ارائه طرح‌های مدل‌جدید تربیت پرستار با میانبر زدنِ مسیرها و کوروکولوم‌های آموزشیِ مدون استاندارد جهانی با هدف انبوه‌سازی و با توجیهات غیرقابل قبول اقتصادی، باعث افت کیفی خدمات در نظام سلامت کشور نخواهد شد؟! بیماران به چه گناهی باید تاوان کج سلیقگی سیاستگذرانی که حل مساله را فقط در پاک کردن صورت مساله می‌دانند، بپردازند؟! آیا سیاستگذاران نظام سلامت کشور به آسیب انگیزشی و تخریب جایگاه و منزلت اجتماعی و علمی بیش از دویست هزار پرستاری که هم اکنون با کوهی از مشکلات، بی‌عدالتی‌ها و کاستی‌های ساختار نه چندان کارآمد وزارت بهداشت با دل و‌جان پا به پای درد و رنج بیماران، صادقانه می‌سوزند و ذره‌ای از وجدان کاری خود فروگذاری نمی‌کنند، اندیشیده‌اند؟!
