رده‌بندی سنی فیلم‌ها نباید توسط دولت انجام شود/ ممیزی با درجه‌بندی سنی متفاوت است

غلامرضا موسوی (تهیه‌کننده سینما و عضو هیات رییسه شورای عالی تهیه‌کنندگان) در گفتگو با خبرنگار ایلنا، با اشاره به تصمیم جدید وزارت ارشاد برای رده‌بندی سنی فیلم‌های سینمایی گفت: مساله رده‌بندی فیلم‌ها سابقه تاریخی زیادی دارد و کشورهای زیادی قبل از ما این مساله را اجرا کرده‌اند. در سال 1968 در سینما آمریکا برای اولین بار مساله رده‌بندی سنی فیلم‌ها اجرا شده و کاملا نیز اختیاری بود.

وی ادامه داد: این طرح با این هدف اجرا شد تا به خانواده‌ها گفته شود که چه فیلم‌هایی برای چه رده سنی مناسب است و کودکان می‌توانند چه فیلم‌هایی را در سینماها تماشا کنند و تبعا چه فیلم‌هایی را نباید در سینماها برای کودکان به نمایش دربیاید. آن زمان چنین رده‌بندی و توصیه‌هایی کاملا اختیاری بود ولی این امر چنان قدرتی در دنیا و به خصوص سینمای آمریکا پیدا کرده و تاثیر زیادی روی مخاطبان سینما دارد که تهیه‌کنندگان و سازندگان فیلم‌ها آثار خود را به نهادی که کار بررسی فیلم‌ها و رده‌بندی آنها را انجا می‌دهد، به صورت اختیاری ارایه می‌کنند.

موسوی ادامه داد: گاهی اوقات که وقتی نهاد رده‌بندی سنی فیلم‌ها، فیلم‌ها را به برای گروهی محدود می‌کنند و جمع زیادی از مخاطبان نمی‌توانند این فیلم را تماشا کنند، تهیه‌کننده یا کمپانی پخش‌کننده از این نهاد نظر مشورتی می‌گیرد تا فیلم را به گونه‌ای اصلاح کند تا مخاطبان بیشتری بتوانند به تماشای آن بنشینند.

وی با تاکید بر اینکه توصیه‌های این نهاد از سوی خانواده‌ها و مخاطبان سینما کاملا جدی گرفته می‌شود و رده‌بندی سنی نیز از سوی خانواده‌ها کاملا رعایت می‌شود، افزود: خانواده زمانی که فیلمی را برای کودکان خود براساس این رده‌بندی انتخاب می‌کند کاملا اطمینان دارد که آن فیلم برای آن گروه سنی که انتخاب شده کاملا مناسب است و کارشناسانی که برای رده‌بندی این فیلم نظر داده‌اند کاملا به این مساله واقف بودند.

موسوی با اشار به اینکه باید در ایران نیز مساله رده‌بندی سنی به شکل توصیه‌ای انجام شود نه دستوری، گفت: وقتی فیلمی توسط گروهی از کارشناسان شامل جامعه‌شناس، استاد دانشگاه، روانشناس و افرادی از این دست رده‌بندی سنی و مشخص شد که برای چه گروهی مناسب است؛ شورای پروانه نمایش کار راحت‌تری برای صدور مجوز دارد مثلا فیلم خانه پدری کیانوش عیاری به دلیل یک صحنه امکان نمایش عمومی پیدا نکرده است و آن صحنه‌ را  کارگردان نمی‌تواند حذف کند به همین دلیل نیز مدتها امکان دریافت پروانه نمایش را پیدا نکرد و بعد از آن فقط برای نمایش در گروه هنر و تجربه اجازه نمایش به آن داده شد. حال اگر گروهی از کارشناسان این فیلم را تماشا کنند و به خانواده‌ها توصیه کنند که مثلا تماشای این فیلم برای زیر پانزده سال یا 18 سال مناسب نیست، طبیعتا خانه پدری می‌تواند در سینماهای عمومی اکران شود.

وی افزایش اعتماد خانواده‌ها در رفتن به سینما و همچنین راحت‌تر شدن کار شوراهای صدور پروانه نمایش را دو اثر مثبت رده‌بندی سنی برای فیلم‌ها دانست و افزود: کمیته، نهاد یا شورایی که مسئول رده‌بندی سنی فیلم‌های سینمایی است باید قبل از شورای صدور پروانه نمایش فیلم‌ها را ببیند و رده‌بندی آن را تعیین کند و گروهی که این فیلم‌ها را تماشا می‌کند یک NGO باشند مانند خانه سینما و دولت نیز در تعیین آنها نقشی نداشته باشد. باید که حدود 25 الی 30 نفر از کارشناسان مختلف در این شورا عضو باشند.

موسوی ادامه داد: اگر رده‌بندی سنی توسط نهاد غیردولتی انجام شود و افرادی از درون جامعه رده‌بندی را انجام بدهند طبیعتا خانواده‌ها و مردم بیشتر به آن اعتماد می‌کنند. همچنین نباید اجباری باشد بلکه باید به شکل توصیه انجام شود و به شکلی که خانواده‌ها از آن استقبال کنند و بدانند که این مساله به نفع خود آنها است.

وی ادامه داد: اگر این مساله دست دولت باشد سوءتفاهماتی ایجاد خواهد کرد. از طرفی ما با خانواده‌هایی طرف هستیم که فرزندسالاری در آنها حاکم است و والدین مراقبت می‌کنند که مشکلی برای فرزندشان به وجود نیاید اگر این توصیه‌ها غیردولتی باشد بیشتر به آن عمل می‌کنند.

موسوی با اشاره به برخی اشکالات آیین‌نامه رده‌بندی سنی همچون هشدار 30 ثانیه‌ای در زمان پخش فیلم در سینماها قبل از رسیدن به صحنه خشن و یا صحنه‌های دیگر گفت: هر گونه هشدار به تماشاگر و رده‌بندی سنی باید تا قبل از ورود مخاطب به داخل سینما انجام شود. وقتی مخاطب به داخل سالن سینما می‌رود و فیلم را تماشا می‌کند هر چقدر که به او هشدار بدهیم توجه نخواهد کرد و احساس می‌کند که به او توهین شده است. از طرف دیگر فیلم سینمایی را به این دلیل در داخل سالن سینما می‌بینند که همه تمرکز مخاطب متوجه فیلم است و فقط پرده سینما را می‌بیند.