افتخار قابل ستایش ووشوکاران زنان و مردان ایران در جاکارتا (گزارش ویژه)

به گزارش ایلنا، تیم ملی ووشوی ایران و مسوولانش که پیش از اعزام به بازی‌ها از کار سخت‌شان در بازی‌های آسیایی جاکارتا می‌گفتند، کاری کردند که در روزهای سخت این رشته، جایی که وزنه داوری‌ها به سمت چین سنگین‌تر است، بهترین نتیجه تاریخ خود را از نظر تعداد مدال گرفتند و شدند یکی از بهترین تیم‌های کاروان ایران در این دوره بازی‌ها؛ تیمی که پر است از اتفاق‌های خوب نگاه به تیم ملی ووشو و حال و روز خوب امروزش نشان می‌دهد که آنچه امروز تصویر زیبایی از این تیم و ورزشکارانش ساخته، در گذشته بذرش کاشته شده و حالا به بار نشسته است.

نخستین اتفاق جالبی که در تیم ملی ووشو افتاد و در کمتر رشته‌ای مشابهش دیده می‌شود، کاهش تعداد سهمیه‌های اعزامی توسط خود فدراسیون بود. وقتی به فدراسیون ووشو در هر چهار بخش تالو و ساندای زنان و مردان، سهمیه داده شد، فدراسیون خط قرمز روی نام تالوکاران مرد کشید و گفت کسی که شانس مدال ندارد را با خود به جاکارتا نمی‌برد.

با این استدلال ترکیب ووشو 9 نفره شد که از این 9 نفر، 6 مدال به دست آمد، دو طلا و چهار نقره؛ که همین مدال‌ها هم نکته‌های خاصی در خود دارد. مثل اینکه نخستین مدال تاریخ بانوان در تالو به نام زهرا کیانی خورد.

یکی از ویژگی‌های دیگری که این تیم را قابل احترام کرده، این است که در این تیم کسی مدعی نیست. از محسن سیفی گرفته تا رضا سبحانی تازه‌وارد. این حس و حال هم یک دلیل بیشتر ندارد. هر کسی که در این بازی‌ها لباس تیم ملی را پوشیده، از انتخابی عبور کرده و اسم و رسم، بهانه‌ای برای حضور در بازی‌های آسیایی نشده است.

رویه‌ای که از محسن سیفی با دو طلای بازی‌های آسیایی (بدون احتساب سومین طلا که در جاکارتا به دست آمد) و چهار طلای قهرمانی جهان، کاپیتانی مطیع ساخته که وقتی پیش از بازی‌ها حوالی ساعت 11:30 شب روی آنتن تلویزیون می‌آید تا از وضعیتش بگوید، ابتدا از حسین اوجاقی به خاطر بیداری‌اش عذرخواهی می‌کند. از این دست اتفاق‌ها در این تیم زیاد افتاده و حالا مربیان هر دو تیم بانوان و مردان یک تیم یکدست دارند؛ تیمی که نفرات دوم هر وزن بدون هیچ چشمداشتی، چهار و نیم ماه، به‌عنوان حریف تمرینی کنار بچه‌ها بودند و در روز آخر هم برای مسافران جاکارتا آرزوی موفقیت کردند.

تیم ملی ووشو نکته‌های زیاد دیگری هم دارد. با عبور از انتخابی و یک برنامه‌ریزی درست برای تمرین، ملی‌پوشان ووشو به جاکارتا رسیدند و همه دیدند که چطور مقابل قدرت‌های دنیا ایستادند.

ووشو چیزی است شبیه پینگ‌پنگ یا بدمینتون که بهترین‌های دنیا در آسیا هستند و در این شرایط از شش سانداکار اعزامی 5 نفر به فینال رسیدند و از این 5 فینال، دو طلا از چینی‌هایی گرفته شد که 10 طلا را از 14 طلای توزیع شده در ووشو برای خود کردند. اگرچه همه رقیب ایران در این بازی‌ها چین نبود و بچه‌ها از همان دور نخست کار سختی داشتند. همه کشورهای آسیا با بهترین نفرات خود در این رویداد حاضر شدند.

حتی میزبان برنامه‌ریزی زیادی کرده بود خودی نشان دهد اما با وجود برپایی اردوی سه ماهه در چین، یکماهه در ایران و دو ماهه در کشورش، فقط دو برنز به دست آورد؛ یا مثلا ماکائو که نفراتش زیر نظر چینی‌ها تمرین کرده‌ بودند، فقط یک طلا را از آن خود کرد. پس تیم ملی ووشوی ایران شایستگی‌های فنی زیادی دارد اما همه ویژگی‌اش در مسائل فنی خلاصه نمی‌شود.

همه دیدند که چقدر بچه‌های این تیم حامی همدیگر بودند. فریادهای سروین برای زهرا در شرایطی که خودش به آنچه می‌خواست نرسید، یا کمک هانیه رجبی، دختر تالوکار ایران به خواهران منصوریان در روز فینال، تنها بخشی از همدلی است که در این تیم دیده می‌شود. همدلی که از روزها و شب‌های اردونشینی شروع شد و به جاکارتا رسید. از همان شب‌هایی که شهربانو به خاطر رفع دلتنگی‌های اردویی، اردو را شبیه خانه کرد و از رییس فدراسیون خواست برای بچه‌ها آشپزی کند تا یک ماه آخر اردو و روزهای سخت را با حس بهتری پشت سر بگذارند.

این حس و حال در تیم مردان هم جور دیگری دیده می‌شود. مثل رفتاری که محسن و عرفان از خود نشان می‌دهند و وقتی جایزه دلاری می‌گیرند، بخشی‌اش را به رضا سبحانی می‌دهند تا از او که دستش به مدال نرسیده، دلجویی کنند. عرفان که در این دوره سنگ تمام می‌گذارد و چهره زیبایی از یک ورزشکار ایرانی را به تصویر می‌کشد؛ همان موقعی که بعد از بغل کردن ورزشکار هندی مصدوم و بردن او پیش مربی‌اش، حاضران در سالن را مجاب می‌کند که به احترامش بایستند و برایش دست بزنند.

این تیم ویژگی‌های زیادی دارد اما نگاه به همین چند مورد، یک نتیجه دارد. هر آنچه حس خوب از تیم ملی ووشو در این بازی‌ها به جا می‌ماند، اتفاقی نیست و بچه‌های این تیم، یاد گرفته‌اند که باید اینگونه باشند. بجنگند و در اوج نبرد برای مدال، مهربان باشند. اینهاست که از تیم ملی ووشوی ایران، تیمی قابل احترام می‌سازد که باید به احترامش ایستاد.

گزارش: آزاده پیراکوه / جاکارتا