قدرشناسی کنیم تا نمیریم

 وقتی همکارانم از دنیا می‌روند و می‌بینم انبوهی از گرامیداشت‌ها و ستایش‌ها درباره او می‌گویند و می‌نویسند به این می‌اندیشم کاش اندکی از این ستایش‌ها و قدرشناسی‌ها در زمان حیات و زنده بودن او اتفاق می‌افتاد. در آن صورت همین نیروی حمایت و قدرشناسی مانع مرگ‌های زودرس می‌شد. حتی دستاوردها و آثار بیش‌تری از او برای ما به یادگار می‌ماند.

کاش می‌آموختیم که چقدر نیازمند محبت و توجه واقعی به هم هستیم. کاش به رسمیت شناختن یکدیگر را به تأخیر نمی‌انداختیم و آن را موکول به بعد از مرگ‌مان نمی‌کردیم.

 دارم خودم را سرزنش می‌کنم. می‌دانید مرحوم لاجوردی سهم مهمی در تکوین و توسعه مطالعات فرهنگی در ایران داشت. اما من هرگز نتوانستم درباره او بنویسم. شاید من و همکاران دیگر اگر چند سال پیش یادداشتی می‌نوشتیم و به او می‌گفتیم که متوجه زحمات مهم و ارزشمندتان هستیم شاید دلگرم می‌شد.

یادم هست زمانی که دانشگاه علامه و رئیس وقت آن (شریعتی) به من فشار می‌آورد روزی آقای دکتر یوسف اباذری به دفترم در دانشگاه علامه آمد و گفت مخصوص اینجا آمده‌ام تا بگویم متوجه زحمت‌هایی که می‌کشی و مطالبی که می‌نویسی هستم. دانشجویانت برایم از کلاس‌هایت تعریف می‌کنند و ترا می‌ستایند. آمده‌ام بگویم از برخوردهای شریعتی و امثال او ناراحت نباش.

 این کار همکارم برایم بسیار ارزشمند و تاثیرگذار بود. کاش همه ما رسم قدرشناسی را به جای آوریم و به یکدیگر بگوییم متوجه کارها و زحمت‌هایت هستیم. ناراحتم از خودم. خدایا مرا ببخش. همین.