ویلموتس – کاتانچ؛ نبردی برای خوب بردن!
مارک ویلموتس که بعد از شکست مقابل بحرین، اکنون در شرایطی قرار دارد که انتقادات زیادی را متوجه خود می‌بیند و برابر فرار از این موقعیت نیاز به یک پیروزی سرنوشت ساز دارد.
به گزارش ایلنا، همه ما حتماً شنیده‌ایم و خوانده‌ایم از صادق هدایت که «در زندگی زخم‌هایی هست که مثل خوره در انزوا روح را آهسته می‌خورد و می‌تراشد. این دردها را نمی‌شود به کسی اظهار کرد».
حکایت ما و فوتبال و کشور همسایه نیز همین است با این تفاوت که لابد جایی، در گوشه‌ای چه بسا در عمومی‌ترین جای زندگی‌مان این درد را بلند و کوتاه گفته‌ایم. انگار هیچ جای تاریخ دل‌مان از هیچ بردی مقابل عراق راضی نیست.
به حافظه‌تان رجوع کنید. جلوتر از هر بردی، باخت 96 به خاطر می‌آید. یکی از دراماتیک‌ترین نتایج تیم ملی، باخت 2015 است آن هم با آن ضربه چیپ لعنتی. هر جای تاریخ فوتبال را که بنگری ما با همه افتخارت‌مان یک لذت مقابل فوتبال عراق کم داریم. جایی که به خاطر ما حذف شوند، صعود نکنند یا عقب بمانند. چه بخواهیم چه نخواهیم، هر چقدر فریاد بزنیم که فوتبال سیاسی نیست، که فوتبال برای دوستی‌هاست، باز حتماً قسمتی از گوشه و ته دل‌مان برای یک برد پرگل و مقتدر مقابل عراق می‌تپد. به جبران کابوسی که هنوز با صدای آژیر قرمز داریم. به یاد تمام حجله‌هایی که سر کوچه‌ها می‌دیدیم. به یاد صورت‌های با لبخندی که رفتند و بدون دست و پا بازگشتند.
دست خودمان نیست. با این حسرت بزرگ شده‌ایم. در کوچه پس کوچه‌های دوران کودکی که قدمان به اسلحه نمی‌رسید، توپ را سمت دروازه عراق که با گچ روی دیوار کشیده بودیم محکم‌تر از همیشه شوت می‌زدیم. بی‌خیال تمام حرف‌ها و بدبیاری‌ها، پشت به همه کج‌سلیقگی‌ها و حمایت نشدن‌ها، بدون فکر به سوء‌مدیریت‌ها، به خاطر خودتان، به خاطر ما و به خاطر فوتبال این بازی را برنده شوید. اصلاح می‌کنم! «خوب» برنده شوید.
