سلحشوری: نایب قهرمان جهان شدم اما به قهرمان دلداری دادم!/ مشکلات مالی تاثیر بدی روی اعزام‌ها دارد
عضو تیم ملی پومسه تکواندو ایران گفت: حریفم وقتی قهرمان شد نمی‌توانست روی صحنه بایستد و دستانش می‌لرزید و گریه می‌کرد. با اینکه او برنده شده بود، من او را دلداری می‌دادم!
به گزارش ایلنا، کمتر کسی فکر می کرد دختر ژیمناستیک‌کار اصفهانی روزی به عنوان قهرمان تکواندوپومسه جهان (دررده سنی 15 تا 17 سال) لقب بگیرد. اما افتخارات او اینجا به پایان نرسید. مرجان سلحشوری در مسابقات جهانی سال اخیر پومسه تکواندو در رده سنی 18 تا 30 سال توانست مدال نقره دریافت کند و در مراسم افطاری با رئیس جمهور هم از مشکلات ورزشکاران صحبت کرد.
نخستین بانوی مدال آور بازی‌های آسیایی جاکارتا با رفتار احساسی که مقابل حریف کره‌ای درفینال مسابقات جهانی داشت تصاویر زیبایی را کنار رقبای خارجی خودخلق کرد. به همین بهانه ایلنا بامرجان سلحشوری به گفتگو پرداخت که آن را در زیر می‌خوانید:
*شرایط مسابقات جهانی چطور بود؟
مسابقات جهانی خیلی سخت بود به این خاطر که در رشته ما به صورت تک حذفی برگزار می‌شود. روز قبل مسابقه قرعه کشی برگزار می‌شود. برای مسابقه دو بازیکن همزمان روی صحنه می‌روند و فرم‌شان را اجرا می‌کنند. هرکسی که نمره‌اش بالاترشود به مرحله بعدصعودمی‌کند. این امکان وجود دارد که 2بازیکنی که سطح بالایی دارند در مراحل اولیه، قرعه‌شان به هم بخوردو یک نفر نتواندصعودکند.
*رقبا چطور بودند؟
بازی اول با کرواسی و دوم ویتنام بود، با وجود سختی‌ها شرایط خوب پیش رفت. در دیدار سوم باید برنده می شدم که مدال برنزم را قطعی کنم. این مرحله خیلی برایم سخت بود، حریفم قهرمان دوره قبل مسابقات جهانی بود. خیلی سعی کردم و خیلی خوشحالم که توانستم در آن مرحله برنده باشم و به فینال برسم.
*چرا در یک قدمی طلا، مدال‌تان نقره شد؟
با هدف کمسب مدال طلا واردمسابقات شدم وجنگیدم؛ اما خیلی شرایط باعث شد که نتوانم طلا را بگیرم ولی شدنی بود. یکسری شرایط سختی است که از بیرون قابل رویت نیست. اما با توجه به آن مسائل که در اردو و مسابقه داشتم از نتیجه‌ای که گرفتم راضی هستم. هرچند مدال نقره جهان هم کم نیست.
*قضیه آن صحنه‌های احساسی در بازی فینال چه بود؟
حریفم اصالتاً کره‌ای است؛ اما از زمان کودکی در دانمارک زندگی می کنند و با پرچم این کشور در مسابقات شرکت می کند. فینال مقابل او بودم که باختم. ایشان آنقدر خوشحال بود نمی‌توانست روی صحنه بایستد و دستانش می‌لرزید و گریه می‌کرد. از او خواستم که گریه نکند. طبیعتاً خودم هم احساسی شدم. او را در آغوش کشیدم و او خیلی خوشحال بود. با اینکه او برنده شده بود، من او را دلداری می‌دادم!
*انگار از قبل هم همدیگر را می شناختید؟
از قبل هم ورزشکار کره‌ای را می‌شناختم اما این مسابقه باعث شد ارتباط و رفاقتم صمیمی‌تر شود. ایشان هم شخصیت بزرگی داشت. بعد از مراسم اهدای مدال درباره یکسری مسائل با هم صحبت کردیم. او قلب بزرگی داشت.
*با این روحیه لطیف، شما در بخش مبارزه تکواندو هم شرکت کردید؟
اتفاقاً تا زمانی که کمربند آبی بودم مبارزه هم کار می کردم. یادم هست حتی وقتی مسابقات استانی بود خیلی تمایل داشتم که در این مسابقات شرکت کنم. باید بگویم در باشگاهی که حضور داشتم که به صورت تخصصی پومسه کار می‌شد و مربیان وقتم در تیم ملی حضور داشتند.به همین خاطر پومسه‌کار شدم.
* طبیعتاً شما برای پومسه سختی‌های زیادی متحمل شدید.
با اینکه مربیان وقتم تشخیص دادند استعداد حضور در مسابقات پومسه را دارم، در این مسیر خیلی سخت کشیدم. برای پومسه به کلاس خصوصی رفتم و تمرینات زیادی انجام دادم. آنقدر خوب بودم که در سن 15 سالگی عضو تیم ملی بودم.
*صحبت از سختی شد. تا یادمان نرفته در مراسم افطاری با رئیس جمهور هم از مشکلات ورزشکاران گفتید.
در آن مراسم از دغدغه همه ورزشکارها صحبت کردم، برای رشته های دیگر هم صدق می‌کرد. خوشبختانه جو خیلی خوب و صمیمانه بود، وقتی سخنرانی‌ام تمام شد. بانوان ورزشکار رشته‌های دیگر هم تشکر و اعلام کردند که نکته‌های خوبی را مطرح کردید. بحث بیمه، مسائل مالی و بودجه فدراسیون‌ها بود. برای مثال در همین مسابقات به دلیل قیمت بلیط(هر نفر حدوداً 50 تا 60 میلیون) امکان اعزام همه رده‌های سنی وجود نداشت. این مسائل باعث می‌شود به جای پیشرفت در ورزش، پسرفت کنیم. آقای رئیس جمهور بازیکنان و سخنرانان مراسم، گفتند امیدوارم در دور بعدی که دیدار داشته باشیم، اصلاً اینجور موارد مطرح نشود. ما هم امیدواریم به این صورت پیش برود.
*در میان این تنگناهای مالی، از جوایز و تجلیل‌هایی که بعد کسب مقام در مسابقات دارید، راضی هستید؟
جوایز و تجلیل مدال آوران پومسه نسبت به رشته‌های دیگرخیلی کمتراست. بخش پومسه یک پنجم مسابقات دیگر است. امیدوارم این مسائل و مشکلات برطرف شود.اگر اینها رفع شود باعث پیشرفت کشور خودمان می‌شود. تکواندو ایران واقعاً قوی است. در بخش پومسه همه رقبا از ما می‌ترسند. با وجود این پتانسیل حیف است یکسری مسائل باعث پسرفت و از دست دادن جایگاه‌مان شود.
*جوان پومسه کار می‌تواند فقط به درآمد این ورزش اکتفا کند؟
به عنوان یک جوان در کنار پومسه شغل دیگری دارم و فقط به اکتفای درآمد این رشته نمی‌توان بسنده کرد. اول اینکه ورزشکار مورد نظر باید تعداد زیادی مدال کسب کرده باشد، دوماً دائما درگیر مسابقه، شاگرد خصوصی و مربی تیم باشد، که واقعاً سخت است. به نظرم برای آقایان و به ویژه متاهلین این رقم اصلاً قابل اتکا نیست. البته باز هم به توقع آدم‌ها بستگی دارد.
*بعد از پایان دوران بازیگری، وارد عرصه مربیگری می‌شوید؟
الان هم مربیگری می کنم ولی فقط کلاس‌های خصوصی دارم. با اینکه مدرک مربیگری‌ام را دریافت کردم. فکر می کنم نسبت به گذشته نظرم عوض شده. مربیگری کردن کمی دغدغه و سختی خاص خودش را دارد.دلم می‌خواهد از حاشیه به دور باشم. البته به واسطه علاقه زیادی که به تکواندو دارم و با آن زندگی می‌کنم شاید پایان دوران بازیگری‌ام که برسد نظرم عوض شود و نتوانم دوری از این رشته را تحمل کنم! به شرایط و مسائل مختلفی بستگی دارد.
*در بستگان کسی بوده که به خاطر مشاهده وضعیت شما، پومسه را شروع کند؟
از بستگانم تعداد زیادی بعد از دیدن شرایطم وارد رشته پومسه شدند. بعضی ها موفق شدند.دسته دیگری هم وقتی باسختی‌های آن روبروشدند، نتوانستند ادامه بدهند وکلاً آنراکنار گذاشتند. کلاً با این توصیه را داشته باشم. که اگر بخواهند رشته‌ای را شروع کنند ابتدا علاقه وسپس رشته المپیکی باشد. ابتدا اینکه حضور در المپیک افتخار و علاقه هر ورزشکاری است. در مرحله بعد هم در میزان تجلیل‌ها و حمایت‌ها تاثیرگذار است.
