مینو رایولا: مردی که هم دوست داشتنی بود و هم منفور!

به گزارش ایلنا، تغییر دهنده‌ی بازی. هیچ راهی بهتر برای توصیف مینو رایولا و تاثیر او بر بازار نقل و انتقالات وجود ندارد، دنیایی دیوانه و غیرقابل پیش بینی که در آن کاملاً جا افتاده است. به عنوان لحظه ای برای جمع بندی این ایجنت - و آنچه او در اطراف خود ساخته است - هیچ چیز نمی تواند چیزی را که در 17 ژوئیه 2019 در مقابل چشمان من در تورین آشکار شد، شکست دهد.

انتظار می رفت ماتیاس دلیخت به یوونتوس برسد و انبوهی از هواداران مشتاق به استقبال او آمده بودند. او پس از کریستیانو رونالدو در سال 2018 یکی دیگر از خریدهای در سطح جهانی بود، با رقابتی که باشگاه هایی مانند بارسلونا و پاری سن ژرمن برای خریدش داشتند. مرد پشت این معامله رایولا بود که روابط عالی او با پاول ندود، نایب رئیس یوونتوس و یکی از مشتریان سابقش، به هموار شدن این معامله از آژاکس کمک کرد.

وقتی ماشین رسید و رایولا اول پیاده شد، هواداران یوونتوس شروع به شعر خواندن برای او کردند.  باورنکردنی بود اما این اولین بار در تاریخ فوتبال بود که هواداران برای یک ایجنت شعار می دادند. «مینو، مینو، مینو…» آهنگ کاملاً واضح بود و رایولا خندان قبل از پاسخ به سؤالات اجتناب ناپذیر روزنامه نگاران در مورد مأموریت خود به هواداران سلام کرد.

این تصویری بود از اینکه رایولا در صنعت فوتبال چه کسی بود: مردی باهوش و آماده برای هر چیزی که مطمئناً نمی خواست پس از مرگش در سن 54 سالگی در روز شنبه "خوشبخت" شود. برای هواداران و مدیران رایولا می تواند یک رویا و یک کابوس باشد. کسانی بودند که نام او را به امید پیوستن یک بازیکن برتر به باشگاهشان می خواندند و کسانی بودند که تا حد مرگ از او متنفر بودند زیرا از از دست دادن یک ستاره وحشت داشتند یا به دلیل مطالبات مالی او چنین نگاهی داشتند.

در جولای 2016 رایولا را در مرکز میلان با پسر عمو و دست راستش وینچنزو دیدم. مذاکرات حساس و مهمی برای پل پوگبا برای بازگشت از یوونتوس به منچستریونایتد در جریان بود. رایولا مخفیانه برای ملاقات با یوونتوس آمده بود و به محض دیدن من در کنار ورودی هتلی که قرار بود جلسه در آنجا برگزار شود پنهان شد. کمی بعد با لبخند مضحک همیشگی اش وارد خانه شد. او به من گفت: "در حال حاضر هیچ عکس یا ویدئویی وجود ندارد. ما هنوز برای یک معامله تاریخی به کمی صبر نیاز داریم، خوب؟"

سه هفته بعد، رایولا قراردادی را با یونایتد برای پرداخت 100 میلیون یورو برای بازیکنی که چهار سال قبل در یک انتقال رایگان از دست داده بود، تکمیل کرد. این یک شاهکار برای استراتژی او بود.  ارتباطات اولویت او بود و افکار عمومی را برای جلب اعتماد مشتریانش تقسیم کرد. تصادفی نیست که سال‌ها برخی از بهترین فوتبالیست‌های جهان او را انتخاب می‌کردند، زیرا می‌دانستند او آماده جنگ با باشگاه‌ها برای دفاع از منافع آنهاست.

کلید دیگر آینده نگری بود. رایولا با وجود اینکه به شدت بیمار بود، ماه ها در حال آماده سازی استراتژی برای آینده ارلینگ هالند بود. او هالند را یکی از بهترین جواهرات زمان خود به عنوان یک نماینده می دانست و مفتخر بود که او را در زمانی که مهاجم سالزبورگ بود، قبل از اینکه جهان متوجه این بازیکن شود، به آژانس خود بیاورد.

رایولا مطمئن شد که به قولی که به هالند و پدر این بازیکن، آلفی داده بود، عمل می‌کند: ارائه بهترین پیشنهادات ممکن از باشگاه‌های برتر اروپا، هر کدام با دستمزدی مشابه، تا امکان انتخاب کاملاً در دستان مهاجم باشد. رابطه رایولا با پپ گواردیولا از زمان زلاتان ابراهیموویچ در بارسلونا بسیار عالی نبود اما او می خواست که هالند بتواند آزادانه آینده خود را با شرکت منچسترسیتی در رقابت انتخاب کند.

غیرممکن است که به تمام قهرمانانی که رایولا مدیریت می‌کنند اشاره کنیم، اما کسی که در مرگ او بیشترین ضربه را خورد ابراهیموویچ است. این مهاجم سوئدی روزها در رختکن میلان سکوت کرده و از معدود افرادی بود که اجازه داده شد برای خداحافظی با رایولا به بیمارستان وارد شود. من همیشه به یاد دارم که رایولا بعد از جلسه ای که با هیئت مدیره میلان در مورد بازگشت ابراهیموویچ از لس آنجلس گلکسی داشت و از او پرسیدم آیا در مذاکرات پیشرفت داشته، چه گفت. او پاسخ داد: «ما همیشه با مذاکره پیش می رویم. با من غیرممکن است که به عقب برگردیم. سپس ابراهیموویچ می‌تواند کارهایی را انجام دهد که انسان‌ها حتی تصورش را هم نمی‌کنند.»  خط آخر را با خنده به من گفت.

ماهیت استراتژی رایولا برای همه روشن بود و او بسته به فرصت هایی که می توانست برای یک باشگاه به ارمغان بیاورد مورد تنفر یا دوست داشتن بود. او توسط ستاره‌ها احاطه شده بود و درخواست کمیسیون های چند میلیونی می کرد تا هرکسی که می خواست با او مذاکره کند بداند که باید ارقام هنگفتی را سرمایه گذاری کند. کسانی که او را به خوبی می‌شناختند می‌گویند بزرگترین حسرت او این بود که توپ طلا را در دستان ماریو بالوتلی ندید. رایولا اغلب به دوستانش تکرار می‌کرد که «ماریو حتی می‌توانست دو یا سه تا بگیرد، اگر بخواهد...»

رایولا مرد شوخی‌ها، حملات شدید و درگیری‌های منظم با افکار عمومی و باشگاه‌ها بود اما او همچنین روابط عالی در فوتبال و زندگی برقرار کرد و همیشه یک هدف داشت: بهترین استراتژی ممکن برای مشتریانش و خودش. این مینو رایولا بود، نه یک قدیس، بلکه یک تغییر دهنده بازی.

فابریزیو رومانو - گاردین