شورشیان واقعه آمل بار دیگر در مسیر تقابل با مردم

به گزارش ایلنا، اتحادیه کمونیست‌های ایران موسوم به سربداران پس از شکست در غائله آمل که منجر به هلاکت، اعدام و متواری شدن اعضای آن شد پس از دو دهه در سال ۱۳۸۰ توانست نیروهای باردیگر نیروهای خود را در قالبی جدید و با نام رسمی حزب کمونیست ایران(مارکسیست لنینیست مائوئیست) سازماندهی کند.

اما اتحادیه کمونیست‌های ایران چگونه پدید آمد؟

این گروه (اتحادیه کمونیست‌های ایران) پیش از انقلاب اسلامی در سال ۵۷ از ادغام سازمان انقلابیون کمونیست که سازمانی مائوئیست در خارج از کشور بود و «گروه پویا» که برخی از اعضای آن برای آموزش جنگ چریکی به فلسطین رفته بودند، تشکیل شد و در بین جوانان تحصیلکرده در آمریکا و سایر کشورهای غربی به ویژه فعالان در کنفدراسیون دانشجویان ایرانی تأثیر قابل توجهی داشت.

از جمله فعالان مبارز شناخته شده ضد حکومت شاه در خارج مانند سیامک زعیم، عبدالرحمان آزمایش، حسین ریاحی و فرید و وحید سریع القلم در این سازمان فعال بودند و که البته در ابتدای انقلاب از مکتبی‌ها در مقابل لیبرال‌های اسلامی حمایت می‌کردند.

اما در خردادماه سال ۱۳۶۰ خورشیدی و هم‌زمان با عزل بنی‌صدر و درگیری شدید اپوزیسیون و نیروهای مکتبی جمهوری اسلامی، این اتحادیه به رهبری سیامک زعیم با این ایده که «جمهوری اسلامی با به اجرا گذاشتن یک کودتا خواستار یک‌دست نمودن حاکمیت است» و به زعم خود برای نجات انقلاب که به ادعای آنان از مسیر خود به انحراف کشیده شده بود، به مبارزه مسلحانه روی آورده و اهداف خود را در شماره ۱۴۷ نشریه حقیقت به تاریخ آذر ۱۳۶۰ منتشر کردند که سرنگونی جمهوری اسلامی در صدر این اهداف بود.

این گروه درگیری‌های نامنظمی را از اواسط آبان سال ۶۰ در شهر آمل آغاز کرد و بعد از آنکه توانست آذوقه و ادوات مورد نیاز خود را جمع آوری کند، با انتقال نیروها از روز ۵ بهمن حمله به شهر برای تصرف آن را آغاز کرد که با مقاومت نیروهای سپاه، بسیج و همچنین مردم مواجه شد؛ در نهایت پس از دو روز درگیری پس از شکست این گیروه عصر روز ۷ بهمن ۱۳۶۰ جاده هراز که توسط عوامل این گروه مسدود شده بود، باز شد.

حزب کمونیست ایران(مارکسیست لنینیست مائوئیست) ادامه راه پیشینان با ظاهر جدید

با شکست سنگین در واقعه آمل اعضای اتحادیه کمونیست‌های ایران از کشور متواری شده و در کشورهای مختلف ساکن شدند، آن‌ها طی دهه ۶۰ به بازنگری عملکرد خود و بررسی تجربه‌های مشابه در داخل و نمونه‌های دیگر در سایر کشورها پرداختند. این تشکیلات طی دهه ۶۰ بروز و ظهور چندانی نداشت جز دو اقدام عضویت در «جنبش انقلابی انترناسیونالیستی» در سال ۱۳۶۳ و تلاش برای برپائی مجدد مبارزه مسلحانه علیه جمهوری اسلامی در سال‌های ۱۳۶۱ و ۱۳۶۴ که در این مسیر ناکام بود. اما با توجه به عضویت در جنبش انقلابی جهانی و قطعیت راه انقلابی در کشورهای هدف در درون خود با جدایی اعضا و اختلاف نظر مواجه شدند که پایان این مرحله را از نگاه خود نقطه «برطرف کردن التقاط» می‌دانند و همانطور در معرفی حزب آورده‌اند، سال‌های ۶۷ تا ۶۹ دوره تثبیت قطعی مارکسیسم ــ لنینیسم ــ مائوئیسم در این سازمان بود.

فعالیت‌های این گروه در دهه هفتاد چندان روشن نیست و حتی در قسمت معرفی حزب در وبسایت این حزب نیز توضیحی در این رابطه ارائه نشده است، اما در ابتدای قرن جدید میلادی و در سال ۱۳۸۰ با سازماندهی تازه‌ای میان نیروهای خود با عنوان حزب کمونیست ایران (مارکسیست لنینیست مائوئیست) فعالیت خود را از سرگرفت؛ فعالیتی که در این دوره تحت تاثیر تجارب شکست‌های گذشته در سال های ۶۰ الی ۶۴ به سمت نهان‌روشی گرایید و مشی فعالیت‌های زیرزمینی را درپیش گرفتند.

این حزب برخلاف بسیاری از احزاب چپ فعال که رهبرانی شناخته شده برای عموم دارند، حتی رهبران خود را از انظار عمومی و حتی لایه‌های پایین اعضاء پنهان‌ نگهداشته و از انتشار و ذکر اسامی آنان خودداری می‌کند.

در ساختار جدید سختگیری‌های شدیدی برای عضویت افراد اعمال و شامل روندی که حداقل دو سال زمان می‌برد، می‌شود. با اینحال رهبران هیچگاه به اعتماد کامل به اعضای خود نیستند و از همین جهت علیرغم سپری کردن زمانی دو ساله برای آموزش و بررسی افراد، از پروتکل‌هایی همچون ورود غیرقانونی و پنهانی به محل سکونت اعضاء و بررسی آن نسبت به فردی که به هر علت به او مشکوک شده‌اند، استفاده می‌کنند.

اعضای شاخص این گروه با ترجمه اسناد بالادستی و استراتژی ابلاغی از سوی RCP آمریکا به تدوین و انتشار «قانون اساسی جمهوری سوسیالیستی نوین ایران» نموده‌اند و در کتاب «استراتژی راه انقلاب» که در آن اصول عملیات نظامی در ایران را تبیین می‌کند؛ اصولی که به دنبال موقعیت هایی همچون حوادث سال ۹۶ و ۹۸ است تا با سوءاستفاده از اعتراضات داخلی و برهم زدن امنیت کشور با الگوگیری از اصل «در غرب مانور دهیم و در شرق ضربه بزنیم» مائو بتواند به اهداف خود دست پیدا کند.

به نظر می‌رسد این گروه بعد از شکست‌های مختلف در نیمه اول دهه شصت با دوری طولانی  مدت از عرصه فعالیت‌های میدانی و علنی به بازنگری در اندیشه‌ها و راهکارهای خود پرداخته و طی دو دهه اخیر با ایجاد یک حزب به جای اتحادیه پیشین و ارتباط گیری با تشکل‌های مشابه جهانی تلاش دارد اکنون پس از ۴ دهه از حوادث سال ۶۰ باردیگر به صورت میدانی به میدان بیاید و در این مسیر چشم امید خود را به مشکلات معیشتی و اقتصادی مردم و افزایش گلایه‌مندی مردم از بحران‌های اخیر و بن‌بست‌های ایجاد شده در عرصه اقتصاد دوخته‌اند؛ اتفاقی که تاکنون از انجام و تحقق آن ناکام بوده‌اند.