ایلنا بررسی کرد؛
پاتک امریکا به منابع نفتی سوری‌ها / چرا ایران باید جای پای خود را در دمشق محکم‌تر کند؟
امریکا در حوزه خلیج‌فارس، قفقاز، آسیای‌مرکزی و ترکیه حضور نظامی دارد، ترکیه علیرغم مشکلات اقتصادی هزینه زیاد نظامی را متحمل می‌شود تا منافع خود را در سوریه، لیبی، دریای‌مدیترانه، قبرس، لبنان و غزه حفظ کند، همه این اتفاقات به خاطر نفت و گاز است.
به گزارش ایلنا، در روزهای اخیر اخباری مبنی بر انعقاد توافقنامه‌ای بین کردهای سوری و شرکت آمریکایی Delta Crescent Energy درباره توسعه میادین نفتی در شمال شرقی سوریه، منعقد شده است.
وزارت امور خارجه سوریه این توافق را تهدیدی برای حاکمیت ملی این کشور ارزیابی کرده است، دمشق تأکید کرد که این معامله که با دور زدن دولت مرکزی منعقد شده، کاملاً غیرقانونی است.
این در حالی است که تحریم‌های آمریکا داد و ستد محصولات نفتی با سوریه را منع کرده است. جدای مباحث مربوط به سوریه و مسائل منطقه‌ای و داخلی این کشور، آیا می‌توان این قرارداد را خطری برای منافع ایران در سوریه و برنامه‌های نفتی و گازی تلقی کرد؟
محمود خاقانی در گفت‌وگو با خبرنگار اقتصادی ایلنا، درباره تاثیر قرارداد شرکت‌های نفتی امریکا در منطقه کردنشین سوریه و تاثیر آن بر برنامه ایران برای عبور خط لوله گاز تا مدیترانه اظهار داشت: حضور شرکت‌های نفتی امریکا در میادین نفتی منطقه کردنشین سوریه با ماجرای لیبی مرتبط است، کما اینکه اخبار حاکی از این بود 9 فروند هواپیما نیروهای روسی وارد بخش تحت نفوذ ژنرال حفتر شده‌اند، اکنون مصر، روسیه، امارات، امریکا و فرانسه از او و ایتالیا، ترکیه و سازمان ملل از دولت مستقر در طرابلس حمایت می‌کنند، وقتی لیبی را با سوریه مقایسه می‌کنیم می‌بینیم که سازمان ملل هنوز دولت حاکم بر دمشق را برسمیت می‌شناسد که با روسیه مراوده دارند و کشورهای عرب متحد امریکا مراوده‌ای با سوریه ندارند.
وی افزود: اکنون این قرارداد مورد اعتراض رسمی دولت سوریه قرار گرفته که نمایانگر این است امریکا در منطقه دنبال تصرف منابع نفتی و گازی است، بنابراین مزدورانی را در منطقه مستقر کرده است. از سوی دیگر حضور روسیه در لیبی و سوریه هم نشان می‌دهد این کشور هم دنبال منافع خودش است. یعنی به همان میزان که روسیه از حفتر حمایت می‌کند امریکا و مصر و امارات نیز با او توافقاتی دارند، از دیگر سو ترکیه و ایتالیا هم منافع دیگری را دنبال می‌کنند.
این کارشناس بین‌الملل انرژی تصریح کرد: عده‌ای سوال می‌کنند چرا ایران به سوریه کمک می‌کند؟ چرا امریکا تحریم خود را بر ایران افزایش می‌دهد؟ پاسخ اینکه ایران منافع نفتی امریکا را در سوریه تهدید می‌کند چرا که یکی از اهداف ایران بوده که از مسیر سوریه و عراق به اروپا گاز صادر کند و امریکا به هر شکلی سعی در کنترل این موضوع و جلوگیری از صادرات گاز ایران دارد.
وی گفت: اکنون امریکا در حوزه خلیج‌فارس، قفقاز، آسیای‌مرکزی و ترکیه حضور نظامی دارد، ترکیه علیرغم مشکلات اقتصادی هزینه زیاد نظامی را متحمل می‌شود تا منافع خود را در سوریه، لیبی، دریای مدیترانه، قبرس، لبنان و غزه حفظ کند، همه این اتفاقات به خاطر نفت و گاز است.
خاقانی ادامه داد: تمام فشارهایی که به ایران و ونزوئلا وارد می‌شود به خاطر منابع نفت و گاز غنی دو کشور است، همانقدر که کنترل ایران و ونزوئلا برای امریکا اهمیت دارد حفظ این دو کشور برای چین و روسیه هم اهمیت دارد، بنابراین آنچه در داخل کشور مهم است وفاق و حفظ منافع ملی است.
وی تاکید کرد: ضرورت دارد تمام نیروهای سیاسی که دلسوزند و منافع ملی نظام برایشان مهم است دست به دست هم دهند، ما فرصتهای بزرگ سرمایه‌گذاری و توسعه میادین نفتی را زمانی که قراردادهای جدید نفتی تدوین شد، به دلیل کارشکنی‌های مجلس وقت و برخی کاسبان تحریم از دست دادیم، اکنون به موازات اینکه باید در منطقه حضور مستشاری نظامی داشته باشیم و مانفع ملی را حفظ کنیم باید رضایت اکثریت مردم را نیز جلب کنیم.
این کارشناس حوزه انرژی گفت: در شرایطی که امریکا در منطقه شمشیر را از رو بسته اگر در داخل کشور اتحاد نباشد فرصتهای منطقه‌ای‌مان را به کشورهای آنسوی دنیا واگذار می‌کنیم و منافع‌مان را در لیبی، عراق و سوریه به خطر می‌اندازیم. ترامپ بدنبال این است که دولت‌های منطقه‌ای دست‌نشانده ایجاد کند، وقتی قرارداد منعقد می‌کند یعنی آنها را به عنوان حاکم بر کشور به رسمیت می‌شناسد، او بدنبال دیکتاتورپروردی در منطقه است و اگر ما مسائل حاشیه‌ای شویم در واقع فرصتهای نفتی، گازی خود را سوزانده‌ایم.
وی یادآور شد: وقتی امریکا در خاک سوریه قرارداد منعقد می‌کند در واقع پشت پرده با سوریه و چین نیز به توافق رسیده است. کما اینکه مشابه این توافقات را در لیبی نیز می‌بینیم. بنابراین ما باید هوشیارتر به مسائل منطقه‌ای فکر کنیم.
